แปงเอี่ยวตัวหันไปหยิบเสื้อแจ็คเก็ตที่เบาะหลัง แล้วก็เอามันมาวางไว้บนขาของฉัน
“ถ้าไม่เปลี่ยนก็ต้องเอาเสื้อคลุมไว้ ห้ามเอาออก” เขาเน้นคำท้ายเสียงดังด้วยแววตาที่จริงจังแฝงอำมหิต
ฉันเลือกที่จะเงียบแทนการโต้ตอบเพราะเถียงไปก็แพ้อยู่ดี ก็แค่เอาเสื้อคลุมขาไว้มันไม่ได้หนักหนาอะไร
ไม่มีบทสนทนาของเราสองคนในขณะที่รถกำลังแล่นไปบนถนน แปลกที่เขาไม่พูดอะไรสักคำ
กริ้ง~ เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นทำลายความเงียบ เห็นว่าเป็นเบอร์ของเส้นด้ายจึงรีบกดรับทันทีเพราะมีเรื่องอยากจะพูดก่อนเจอกันที่คลับ
( มีนาแกออกมาหรือยังฉันอยู่หน้าคลับแล้ว )
“ฉันใกล้จะถึงแล้วอีกประมาณสิบนาที”
( อือนี่สงครามมาด้วยนะ งอแงเหมือนเด็กจะมาด้วยท่าเดียวเลยฉันรำคาญก็เลยให้ตามมา )
“ด้ายฉันขออะไรแกสักอย่างได้ไหม”
( หือ อะไรของแกทำเสียงจริงจังแปลกๆ )
“ถ้าเจอกันแล้วฉันเชื่อว่าอกต้องมีคำถามกับฉันแน่ๆ ฉันอยากขอ..ไม่ว่าแกจะอยากรู้ม
