เมื่อวางสายฉันก็พิมพ์แชตไปบอกเส้นด้ายว่ามีธุระต้องกลับบ้านด่วน แต่ความจริงแล้วฉันกำลังนั่งรถไปคอนโดของแปง
ขณะนั่งอยู่ภายในแท็กซี่ฉันพยายามถามตัวเองว่ากำลังทำบ้าอะไรอยู่ ทำไมไม่ปล่อยเขาไปอย่างที่ตัวเองเคยบอกว่าไม่ต้องการ ไม่ต้องการให้เขามายุ่ง แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นฉันที่เข้าไปยุ่งกับเขาแทน
#คอนโดของแปง
ก่อนจะเข้าไปฉันมักจะยืนระงับอารมณ์ที่หน้าประตูห้อง ครั้งนี้ก็เช่นกัน เมื่อจิตใจเริ่มสงบลงแล้วก็กดรหัส รู้สึกแปลกใจที่เขายังใช้รหัสเดิมไม่ได้เปลี่ยน
ฉันยกมือที่สั่นเทาจับลูกบิดประตูแล้วเปิดเข้าไปช้าๆ ด้วยความรู้สึกประหม่าและกลัว ไม่ได้กลัวคนในห้องแต่สิ่งที่กลัวนั้นคือหัวใจของตัวเองต่างหาก
มองไปตรงหน้าก็เห็นแผ่นหลังกว้างของแปง เขากำลังนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา เพราะความคิดที่สับสนวุ่นวายในหัวทำให้ฉันเริ่มทำตัวไม่ถูกได้แต่ยืนนิ่งที่หน้าประตู จนกระทั่งแปงเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน
“ยืนอยู่ตรงนั้น
