แปงมาส่งฉันที่บ้าน โชคดีที่เฮียออกไปบริษัทแต่เข้าแล้วฉันจึงมีโอกาสหาคำแก้ตัวว่าเมื่อคืนไปนอนที่ไหนมาและทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์
“เฮ้อ!!!”
ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ในสมองมันคิดวนเวียนเรื่องความสัมพันธ์บ้าๆ ที่เกิดขึ้นกับแปงอยู่ตลอดเวลา
ฉันไม่ยอมอะไรแบบนี้เลย แต่ก็แปลกที่ยอมให้เขาทุกครั้ง มันบ้าที่ต้องมารู้สึก….ทั้งที่ห้ามใจแล้วแท้ๆ
กริ่ง~ สายเรียกเข้าจากแปงโทรเข้ามา ตอนแรกฉันจะปล่อยผ่านแต่พอกลับมาคิดว่าถ้าไม่รับเขาก็จะโทรมาเรื่อยๆ จึงตัดสินใจรับสาย
“ฉันจะนอนพัก”
ไม่รอให้ปลายสายถามอะไรฉันก็โพล่งขึ้นอย่างตัดบท ก่อนจะได้ยินเสียงถอนหายใจออกมา
( เมื่อไรจะยอมรับว่าชอบฉัน )
“ขอฉันอยู่ตัวเองก่อนได้ไหมแปง อย่าเพิ่งถาม อย่าบังคับ อย่าทำอะไรที่ฉันไม่ชอบอีก”
( ถ้าทำตามเธอจะยอมรับหัวใจตัวเองว่างั้น? )
“…….”
( นอนเถอะฉันไม่รบกวน )
ติ๊ด! สายถูกตัดไป ดูเห
