หมับ! แปงกระชากแขนฉันอย่างแรงแทบจะหลุด เขาจ้องตาแข็งด้วยความโกรธ เหมือนลืมไปแล้วว่าตัวเองก็มีความผิด
“ทำไมต้องบอกมัน”
“ฉันต้องกลับบ้าน หยุดทำตัวงี่เง่าได้แล้วแปง”
“เรื่องของเธอกับฉันทำไมต้องดึงมันเข้ามายุ่ง” แปงเค้นเสียงสบถในลำคอเบาๆ ก่อนจะพูดต่อด้วยคำมี่ชวนให้ขนลุกซู่ไปทั้งตัว “..ทำไมเธอถึงชอบบีบบังคับให้ฉันร้ายตลอดเลยล่ะ..มีนา”
เหมือนว่าเราสองคนกำลังคุยกันคนละเรื่องคนละความหมาย ต่อให้พูดคุยกันยังไงก็ไม่มีทางเข้าใจ
“พี่ธีร์ไม่กลับไปแน่ถ้าฉันไม่ไปด้วย นายควรปล่อย…”
“จะให้ฉันปล่อยเมียตัวเองไปกับผู้ชายคนอื่น? เธอฝันอยู่หรือไงมีนา”
“ตัวเองผิดแท้ๆ ยังมีหน้ามาโกรธฉันหรือไง!!”
“ใช่! ฉันผิด แต่มันคนละส่วนกับที่เธอทำ”
พอรู้ว่าเถียงสู้ไม่ได้ฉันจึงรีบเอาความผิดของเขามาเป็นข้ออ้าง แต่แปงก็ไม่ได้มีท่าทางสนใจความผิดของตัวเองเพราะเขากำลังเดือดดาลกับฉัน
“ไปรอในห้อง”
“นายคิดจะทำอะไรพี่ธีร
