บทนำ 1
598 Words
ย้อนความทรงจำ...
"พวกเฮียเล่นแรงอะ ผมเจ็บไปหมดแล้วนี่" เปเปอร์ในชุดนักเรียนมัธยมปลาย ลำตัวเปลื้อนเป็นคราบดิน จนเสื้อสีขาวแทบไม่มีพื้นที่ว่าง จากการหยอกล้อของรุ่นพี่ เสน่ห์มากล้นจนสาวรุ่นเดียวกันเหลียวมอง
"แค่หยอกเอง มึงเจ็บแล้ว?" เขาคือชาร์คซึ่งอยู่ในช่วงเรียนมหาวิทยาลัย และรับช่วงดูแลธุรกิจต่อจากแม่ ซึ่งดูไม่เหมือนวัยรุ่นธรรมดาทั่วไป ยังยืนขำพอใจ ยกมือเสยผมลวกๆ สำหรับเปเปอร์แล้ว เปรียบดั่งน้องรักปะหนึ่งร่วมสายเลือดเดียวกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาสาระพัด
"แรงคนหรือแรงช้างอะเฮีย"
"พี่มึงเป็นคนวางแผนนะเว้ย กูแค่แวะมาเอารถไอชาร์คไปลองอะไหล่ใหม่" สกายในชุดนักศึกษาเป๊ะทุกระเบียบนิ้ว ต่างจากกาว์นน้องชายชุดนักเรียนมัธยมปลายสภาพสะบักสะบอม มักมีนิสัยเอาแต่ใจชอบมีเรื่องวิวาทเหมือนกับเปเปอร์ เดินคล้องคอกันมายืนอยู่ใกล้ๆ
"นี่กูนึกว่าลูกหมาที่ไหน ที่แท้ก็เจ้าพ่อห้องปกครอง" กาว์นยืนขำออกมาเสียงดัง ยิ่งทำให้คนบนพื้นดินรู้สึกอายมากกว่าเดิม แถมคนยังเหลือบมองเดินผ่านไปมาไป
"ว่าแต่เฮียชาร์คจะให้ผมไปส่งใช่ไหม" เปเปอร์บอกเหมือนกับทุกครั้ง ชันตัวเองลุกขึ้นปัดคราบดินไปจากลำตัว
"วันนี้ไม่ว่ะ"
"หรือจะให้เฮียสกายไปส่งต่อ" เขายังไม่หยุดสงสัย ใบหน้าหล่อใสตามวัยแทบจะเป็นเดือนของโรงเรียน หากไม่ติดว่ามีเรื่องทะเลาะวิวาทเข้าออกห้องปกครองเป็นว่าเล่น คงจะน่ายกเอาเป็นแบบอย่าง
"ไม่" ชาร์คยังพูดตอบสั้นๆ ล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงมากดคุยข้อความกับใครบางคน
"หมดธุระแล้วกูกลับก่อน จะไปผับต่อ" สกายโยนกุญแจรถหรูของชาร์คใส่มือมือกาว์น คว้ากอดคอกันเดินไปลับสุดสายตา
"โทรเพื่อ?" เสียงใสพูดขึ้น ดึงให้ทุกสายตาหันไปมอง สายตาคมเข้มแทบจะโดนสะกดทันที ที่พบกับร่างบาง หญิงสาวใบหน้าคล้ายตุ๊กตาในชุดนักศึกษา เปล่งประกายชวนหลงใหล เลือกมายืนใกล้กับเปเปอร์ สะกิดส่งผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กให้ แม้บนหน้าสวยไม่มีรอยยิ้ม
"ผ้าเช็ดหน้า" เปเปอร์ยังยืนตะลึง จนเสียงใสต้องย้ำอีกรอบ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเจอมิเกล แต่ทว่าทุกครั้งเธอมักจะมีประกายความสวยต้องมนต์สะกดให้เจอตลอด นับว่าเป็นหญิงสาวคนเดียวก็ว่าได้ แค่นิ่งเฉยก็สะกดใจไปแล้ว
"ปกติไม่เห็นผิดเวลานี่เรา หรือไปแอบติดใจนักเรียนที่สอน" ชาร์คแกล้งแซวลูกพี่ลูกน้อง วันนี้เธอถูกเชิญมาพูดบรรยาย ในฐานะเจ้าของคะแนนอันดับหนึ่งของคณะทุกปี ทว่าใบหน้าเธอยังคงนิ่งตามนิสัยไม่ได้ตกใจอะไร
"ไม่ชอบเด็ก"
"อ้าว...ในที่สุดก็เฉลยแล้วสิว่าชอบผู้ชายเป็น" ชาร์คยังไม่หยุดเซ้าซี้ ใบหน้ายังล้อเลียนใส่ กลับกันทำคนรอบด้านต่างพากันนิ่งเงียบ
"ไร้สาระเหมือนเดิม" แล้วร่างบางเอ่ยจบ หมุนตัวหันหลังนำไปก่อน ชาร์คจึงยกมือร่ำลากับรุ่นน้อง รีบวิ่งตามไป
"พึ่งรู้ว่านางฟ้าแมร่งเดินบนดินได้ด้วยว่ะ"
............................................
สวัสดีวันดีๆกันนะคะ เรามาเริ่มเรื่องของอิเปอร์กัน 5555 นิสัยเด็กเอาแต่ใจ ใครจะทนไหว.....แต่ไรท์ชอบ อิๆ
- Writer
