ตอนที่ 8 คนที่ซ่อนไว้
716 Words
บนรถสปอร์ตหรู
"ผมขอโทษเรื่องเมื่อคืน" น้ำเสียงเข้มบอกอย่างรู้สึกผิด จับพวงมาลัยเกร็ง ทว่ารถออกแบบมาเพื่อแข่งโดยเฉพาะ บัดนี้กลับวิ่งช้ากว่ารถคันอื่นบนท้องถนน ดนตรีบรรเลงเพลงเบาๆ กับแสงไฟจากนอกรถสาดส่อง ไม่ช่วยให้คนด้านข้างเปลี่ยนสีหน้า
"........"
"พี่โกรธขนาดนี้เชียวหรอ จะสั่งทำโทษผมอะไรก็ได้นะ" เปเปอร์ใช้สายตาเจ้าเล่ห์สลับมองหน้าสวยกับกระจกรถอยู่ตลอดเวลา มันแฝงความรู้สึกบางอย่ในใจแกร่ง
"........"
"แสดงว่าโกรธจริงๆสินะ"
"อย่ายุ่งกับฉัน" แววตากลมนั้นว่างเปล่า จ้องมองแต่ท้องถนน ระหว่างทั้งคู่เกิดเป็นกำแพงสูงกั้นแม้ไม่เห็นมัน ยากเกินจะเดาจิตใจ
"พี่สั่งห้ามไม่ได้หรอก เพราะไม่เคยมีอะไรเอาชนะผมได้" เขารู้สึกเหมือนได้เล่นกับไฟ ยิ่งสนุกทุกครั้งที่ได้ลอง ยกยิ้มร้ายเหมือนผู้ชนะ กดเสียงเพลงดังขึ้น หยิบบุหรี่จุดไฟแช็กด้วยมือข้างเดียว กดเปิดกระจกรถพ่นควันไม่สนคนด้านข้าง
คอนโดมิเกล
คอนโดไม่ได้หรูหรามากนัก แต่ระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยม สำหรับผู้หญิงตัวคนเดียว เวลานี้ค่อนข้างดึกแล้ว ผู้คนไม่พลุ่งพล่านค่อนข้างสงบ รถสปอร์ตเทียบจอดด้านหน้า
"พรุ่งนี้ผมมารับแล้วกันนะ" ตลอดทางเธอนิ่งไม่พูดคุยอะไรต่อ มีเพียงแต่เปเปอร์แกล้งร้องเพลงพึมพำทำลายความเงียบ มือบางกำลังปลดเข็มขัด มองผู้ชายใบหน้าแถบตะวันออกนอกตัวรถ จนทำเขาเผลอสงสัย
"ไม่ต้อง"
"รู้จักมันหรอ" เขาเอนตัวมาอีกฝั่งจ้องสบตากลม ใบหน้าคมคายกลับนิ่งเยือกเย็น หันมองคนด้านนอกด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
"อย่ายุ่ง" เสียงใสตอบเรียบ แต่กดเปิดประตูเท่าไหร่ก็ไม่ยอมออก เพราะคนขับยังล็อคไว้ คราฟคือผู้ชายด้านนอกเริ่มรู้สึกผิดปกติ รีบเดินมาเคาะประตูรถ มิเกลเป็นคนนัดเขาที่นี่เอง เลยเข้าใจว่าต้องเป็นรถคันนี้ตามข้อความที่ส่งมา
ตุ๊บ ตุ๊บ!!!
"นี่สินะ...ต้นเหตุที่พี่เลยเมินใส่ผม" เปเปอร์อ่านการกระทำของชายนอกรถออก ดูเป็นห่วงกระวนกระวาย เกินกว่าจะเข้าใจเป็นอย่างอื่น ยอมกดปลดล็อครถ พิงตัวกลับฝั่งคนขับ ไม่แยสายตามองทั้งคู่ กระทั่งเสียงปิดประตูรถ เขาเหยียบคันเร่งออกตัวสุดแรง ทิ้งเสียงไว้ตามหลัง
"ใครน่ะเกลดูอันตราย" คราฟบอกด้วยภาษาไทย เขาเปลี่ยนงานในหลายประเทศ ย่อมพูดคุยได้หลายภาษา ไล่สายตามองทั่วร่างบางอย่างเป็นห่วง เขามีอาชีพลับร่วมกับมิเกล ตั้งแต่ตอนเรียนต่างประเทศ แถมมีนิสัยไม่ต่างกัน
"คนของพี่" มิเกลไม่สนใจจะตอบคำถามเท่าไหร่นัก เดินนำขึ้นคอนโดไปก่อน คราฟเลยรีบวิ่งตาม ไม่รู้เลยว่ารถสปอร์ตคันเดิม เลี้ยววนเข้ามาทางเก่าทันเห็นทั้งคู่พอดี
บนห้อง
"ทางฝั่งนั้นจ่ายค่าจ้างมาแล้วนะ เหลืออีกจ๊อบนึงเราจะได้พัก" คราฟวางแผ่นพับใบสั่งไม่กี่ใบบนโต๊ะรับแขก พวกเขาไม่นิยมใช้สมาร์ทโฟนส่งงาน เกรงว่าจะโดนแฮกข้อมูลพาลเสียเวลา มิเกลนำแก้วน้ำเสิร์ฟตามมารยาทเจ้าของห้อง
"โอเค" ร่างบางนั่งลงโซฟาตัวใกล้กัน หยิบใบกระดาษมาอ่านข้อมูล ความสนิทสนมค่อนข้างมาก จึงไม่ได้กังวลเกี่ยวกับวางตัว แล้วคราฟเองไม่เคยถือวิสาสะล่วงเกินเธอสักครั้ง
"กลับมาอยู่ที่นี่ สบายกว่าทางนั้นไหม"
"พอกัน"
"งั้นย้ายกลับสิ"
"ไม่ล่ะ"
"เสร็จธุระแล้ว ฉันกลับก่อนไว้เจอกัน" เขาไม่พูดเซ้าซี้ต่อ เพราะรู้ว่าคำไหนคำนั้นของมิเกลคือเอาจริง เวลานี้ค่อนข้างดึกแถมยังรบกวนเวลาพักผ่อน คนตัวโตลุกขึ้นโบกมือลาเช่นทุกครั้ง เปิดประตูออกเอง เขาจำได้ว่าเจ้าของห้องไม่เคยมาส่งแขก สิ้นเสียงประตูปิดเหลือเพียงความเงียบและร่างบาง อยู่กับบรรยากาศโดดเดี่ยวอย่างคุ้นเคย
...............................
เนื้อเรื่องต่อจากนี้ไรท์ขอย้ำนะคะ ว่าไม่เหมาะแก่คนจิตอ่อน จะค่อนข้างรุนแรงหนักหน่วง กราบขอประทานอภัยล่วงหน้าเด้อค่า
- Writer
