ตอนที่ 5 การกลับมาเจอกัน
860 Words
"กูนึกว่าเป็นโรงแรม" ชาร์คพูดขึ้นทันทีที่เยื้องกลายเข้ามาในโซนวีไอพี เรียกทุกสายตาของทุกคนมองมา ทว่ากลุ่มนางแบบสาวยังไม่ลดละจากอารมณ์ปรารถนา ยังลูบคลำกันนัวเนีย
"อยู่ไหน?" ส่วนมิเกลเดินตามหลัง ส่งเสียงใสนำมาก่อน ร่างบางในชุดเดรสเกาะอกสีดำสนิทตัดผิวขาว ใบหน้าราวกับตุ๊กตาตั้งหลายปีก่อนยังคงเดิม เพิ่มเติมคือสัดส่วนโค้งเว้ายิ่งดึงดูดสายตาเพศตรงข้ามมากกว่าเก่า
"ไอสกายอยู่นู้น" ชาร์คชี้ไปตรงโซนหลัง จุดที่สกายยืนคุยกับลูกน้องอยู่ มิเกลจึงได้หันมองเข้ามา แทบไม่สนใจใครผ่านสายตากลม เปเปอร์รีบผละนางแบบสาวออกจากลำตัว ตวัดหางตาเข้มไล่แทน เธอจำยอมลุกออกไปแบบเสียดาย ฝ่ามือหนายกแก้วน้ำเปล่าเทกระดกดื่มเรียกสติสัมปชัญญะ ส่วนเฮลกึ่งหมดสติหลังดื่มหนักนอนพิงโซฟา บลูมยกมือทักทายตามแบบฉบับแค่นั้น กอดคอนางแบบสาวพากันเข้าห้องลับ
"เฮียจะมาทำไมไม่บอก" ชาร์คมานั่งลงโซฟาตัวด้านข้างเปเปอร์ ระหว่างรอมิเกลมีศักดินาเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน และยังพึ่งเรียนจบกลับมาช่วยธุรกิจในเครือครอบครัว สกายมีงานสำคัญจึงถือโอกาสหาประสบการณ์
"กูมาแทบทุกวันอยู่ล่ะ พวกมึงเหอะมั่วสาวขนาดนี้ เปิดโรงงานผลิตถุงยางไหม"
"ไอบลูมแมร่งพาผมเสีย" เปเปอร์พยามไม่มองหน้า ซ่อนหลบสายตาทั้งที่รู้ว่าพูดไม่จริง นิสัยเจ้าชู้ไม่เคยหยุดได้เลย เทรินแก้วเหล้าส่งให้รุ่นพี่อย่างรู้ใจ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันอยู่ดีๆเกิดอาการเกรงใจ
"พูดอย่างกูไม่รู้นิสัย เอ่อจริงสิ...กูฝากมิเกลแปล๊บนึง ไอปืนรอส่งของอยู่ด้านล่าง" ชาร์คเหลียวมองมิเกลกำลังยืนคุยกับสกายอยู่ จึงลุกไปหาเพื่อนรักชั้นล่างก่อน ยังไงซะคนในนี้ล้วนมีแต่คนของพวกเขา บวกกับน้องสาวไม่ใช่คนอ่อนแอ จึงวางใจเรื่องความปลอดภัย
"มาฝากอะไรตอนนี้ว่ะเนี้ย" ครั้นจะพูดคุยส่วนตัวกับเธอสักครั้งแทบไม่เคย ฝ่ามือใหญ่ลนลาน หาผ้าเปียกเย็นลูบเช็ดใบหน้าเรียกสติตัวเองอีกครั้ง แม้จะไม่ได้ช่วยอะไรมากผิวขาวยังเห่อแดงจากฤทธิ์แอลกอฮอล์อยู่ ร่างกำยำลูกคว้าเสื้อเชิ้ตพาดบ่า เตรียมเดินตามมิเกล เหมือนว่าเธอจะเดินลงไปหารุ่นพี่ชั้นล่าง คับคลั่งไปด้วยนักท่องราตรี
"ไม่ต้องตาม" เสียงใสพูดขึ้นเมื่อมองกระจกตรงข้าม แม้ใบหน้าคมคายโดดเด่น แต่เปเปอร์ก็เปรียบเสมือนชายหนุ่มทั่วไป ไม่มีผลต่อจิตใจไร้ความรู้สึก รองเท้าส้นสูงก้าวกระฉับกระเฉง ตามทางเดินบรรไดหนีไฟ เพื่อหลบหลีกความวุ่นวายตามฉบับคนโลกส่วนตัวสูง พอเห็นดวงตากลมสะท้อนมองคราบลิปสติกตามคอหนา ผ้าเย็นในมือรีบเช็ดลวกๆ
ทว่าเปเปอร์ยังคงก้าวขาตาม พยามย่องเบาให้เงียบ เขาอาจจะลืมไปว่ามิเกลเคยตามชาร์คไปฝึกวิชาต่อสู้ รวมถึงเรื่องหูไวก็เช่นกัน ดวงตากลมหลับตากลั้นใจไม่สนคนหัวดื้อด้านหลัง
แอร๊ด~
พอประตูทางเดินหนีไฟเปิดออก แสงสีสาดส่องเข้าใบหน้าสวยเป็นประกาย ตลอดเวลาเรียนต่างประเทศ เธอไม่ได้รับรู้ถึงที่นี่เลย จึงลังเลใจว่าชาร์คจะอยู่ตรงจุดไหน กวาดสายตามองหาบอดี้การ์ด
ตุ๊บ~
"เอ่อขอโทษทีพี่...ผมไม่ทันระวัง" ร่างสูงเซปะทะกับร่างบาง แทบทำเธอเซล้มยังดีแขนแกร่งคว้าโอบเอวไว้ จมูกใหญ่เฉียดหน้าผากมน มิเกลรีบสะบัดออก ใบหน้าสวยนิ่งมอง ฝ่ามือใหญ่ทุบนวดท้ายทอยตัวเอง ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ตีตื้นขึ้นมา
"กลับไป"
"ผมจะไปหาเฮียชาร์ค" เสียงเข้มหย่อนยานตามปริมาณเครื่องดื่มที่ได้รับ
"ภาระ" สองเท้าเล็กก้าวแหวกผู้คน หากจะยื่นเถียงกับเปเปอร์คงจะเปล่าประโยชน์ หารู้ไม่ว่าน้อยคนนักจะหนีจากเขาได้ ร่างสูงไม่สนใจจะปะทะกับใคร เร่งรีบตามไปติดๆ คว้าแขนเรียวไว้ สบัดเสื้อสูทคลุมไหล่มน
"เพื่อ?" เธอเลิกตาขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจ พยามจะเอาเสื้อคืนเจ้าของ
"คนอื่นเฉียดไปมา พี่ไม่ชอบไม่ใช่หรอ"
"อย่ามารู้ดี" มือบางไม่ยอม ยังจับเสื้อสูทไว้ หมายจะเอาคืนให้ได้
"ตามผมมา ไม่มีใครกล้าทำอะไรทั้งนั้น" เปเปอร์ก้าวขานำ ใบหน้ายังคงหันมามองหญิงสาว ใครๆต่างก็รู้จักชื่อเสียงพวกเขาย่อมไม่กล้ามีปัญหาด้วย
"ไม่!มันดูอ่อนแอ" เธอตอบกลับอย่างชัดเจน คว้าเสื้อโยนคืน กิริยาสุดเย่อยิ่ง หมุนตัวกลับแทรกเข้ากลุ่มผู้คน อย่างน้อยทางเข้ามายังพอจำได้ ในช่วงเวลานึงค่อนข้างสำคัญของครอบครัว มิเกลต้องกลายเป็นผู้นำ จึงไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใคร เปเปอร์เองเช่นกัน
...................................................
ไม่มีใครยอมใคร 5555
- Writer
