"เฮือก!" เสียงกระแทกแรงลมหายใจลั่น ร่างบางสะดุ้งตื่นลุกมานั่งบนเตียงนอน เม็ดเหงื่อใสใสผุดเต็มรูปหน้า ช่วงเวลากลางดึกมีเพียงแสงดาวส่อง มากกว่าดวงจันทร์เพียงครึ่งเสี้ยว มือบางจิกกำผ้าห่มตามความรู้สึกหวั่นข้างใน
"พี่ฝันร้ายหรอ" เปเปอร์ซึ่งรีบลุกตื่นตามขึ้นมา เอื้อมเปิดโครมไฟตรงหัวเตียง คว้าไหล่มนมาโอบไว้ ด้วยอาการตกใจตาม ร่างอรชรสั่นไม่หยุด สีหน้าสวยซีดจาง
"เปล่า"
"โกหกทำไม เห็นชัดขนาดนี้"
"รำคาญ" เธอผลักกล้ามอกออก เอนตัวนอนลงดึงผ้าห่มมากอดแทน ปากบางหนักมากกว่าภูผายากจะตอบตรงๆ พอเห็นดังนั้นเขาเลยนอนลงตามกัน ลองสังเกตุอยู่ในสายตา
"ขนาดผมกอดอยู่ยังฝันร้าย คงต้องหนักแน่นเพิ่มกว่านี้" ดวงตากลมยังดูตื่นกลัว คงไม่นอนหลับง่าย พอดึงมาโอบไว้ก็ขัดขืนดิ้นไปมา สีหน้าไม่พอใจ
"อะไร?"
"ปล่อยในไง" ร่างสมบูรณ์แบบไม่รีรอ กดร่างบางแล้วดันตัวขึ้นคล่อม แทรกตัวระหว่างกลางขาอ่อน ไม่ได้สนใจว่าผ้าขนหนูผืนเล็ก
