"ก็ได้ค่ะ ยอมแล้วก็ได้ค่ะ ยอมกินยาก็ได้ แต่.. พี่ซีมีวิธีป้อนยา ที่สามารถทำให้หยีลืมความขมของยา แล้วจดจำความหวานของอย่างอื่นแทนได้ไหมคะ"
ดวงตาคมตวัดมองหน้า ส่วนยัยตัวดีก็ไม่หลบตา ซ้ำยังอมยิ้มหวานกลับมา
"กำลังให้ท่า?"
"ปล่าวนะคะ แค่ถามเองค่ะ.."
"...จริงๆนะคะ หยีไม่ชอบกินยา ที่ผ่านมา หยีพยายามทำตัวเองไม่ให้ป่วย เพื่อที่จะไม่ได้กินในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ แต่ครั้งนี้.. หยีมีไข้เพราะพี่เลยนะ"
นัยน์ตาหวานสาดใส่ความออดอ้อนจนเขารู้สึกได้ ยิ่งเธอใช้เสียงอ่อนเสียงหวาน มันยิ่งทำให้เขาคิดเป็นอื่นไปไม่ได้เลย
จากนั้น เขาก็เลือกที่จะทิ้งเข่าลงไปบนเตียงกว้าง ระดับความห่างของเขากับยัยตัวดี ไม่ได้มีพื้นที่ที่มากมายเท่าไหร่นัก ดวงตาคมมองค้าง เขาเองก็ไม่ได้ปล่อยเวลาเอาไว้นาน มือหนาประคองปลายคางของเธอใช้เชิดหา ยาหยีมองเขาด้วยแววตาที่เต้นสั่น ยิ่งมองกันในระดับใกล้ ทุกอย่างมันยิ่งชัดเจนไปกันใหญ่ ยัยตัวดี
