บทที่ 11 เปิดกอง
1423 Words
"อีมีฮีมึงเตรียมตัวพร้อมแล้วใช่ไหม วันนี้มึงต้องเข้ากองวันแรกนะมึงห้ามสายเด็ดขาด" เดมี่กำลังเร่งเพื่อนสาว ในที่สุดวันที่มีฮีฝันไว้ก็มาถึง เมื่อละครกำลังจะเปิดกล้องแล้ว
"ก็รีบอยู่ใจเย็นกองถ่ายไม่หายไปไหนหรอก"
"อ้าวอีนี่ยังไม่ทันจะดังจะพากูพังซะแล้ว มึงอย่าลืมสิว่ามึงเป็นน้องใหม่" มีฮีรีบเตือนสติเพื่อนสาว เป็นน้องใหม่ต้องทำตัวให้น่ารักตรงต่อเวลา
"แล้วมึงลืมอะไรไปหรือเปล่าว่าผัวกูเป็นใคร"
"เออนั่นสิ กูลืมไป"
"เสร็จแล้วไปกัน" วันนี้มีฮีสวยฉ่ำมาเลยเพราะเธอไปเข้าครอสต่างๆมาไม่ว่าจะเป็นการแต่งหน้า การแต่งตัวบุคลิกภาพ
"มึงสวยมากค่ะเพื่อนสาว" เดมี่ชมเพื่อนรักจากใจจริง
"มึงคงไม่ตอแหลใช่ไหมอีเดมี่"
"กูชมจากใจจริง" สองสาวเข้ากองถ่ายวันแรก ทุกคนในกองต่างรู้ว่าสองสาวนั้นเส้นใหญ่แค่ไหน ยกเว้น ฮอยอันดาวร้ายดาวรุ่งตัวท๊อปที่กำลังโด่งดังอย่างมาก เรียกว่าเธอเป็นดาราคิวทองก็ว่าได้ ฮอยอันสวยเฉี่ยวเปรี้ยวแสบทรวง หนุ่มๆไม่ว่าจะเป็นพระเอกหรือตัวร้ายต่างใฝ่ฝัน เมื่อมีฮีเดินเข้ามาในสตรูดิโอที่ใช้ถ่ายฉากแรกของวันนี้
"นี่เหรอคนที่จะมาเป็นนางเอก หน้าตาก็บ้านๆ ความสามารถอะไรก็ไม่มี หน้าตาเหมาะกับการไปเล่นบทคนใช้ว่ามั๊ยพี่ กีกี้" ฮอยอันเปิดฉากแขวะนางเอกของเรื่องด้วยความหมั่นไส้ พี่กีกี้ผู้จัดการสาวสองของเธอเมาท์มอยนางเอกของเรื่องนี้เส้นใหญ่ หน้าตาธรรมดาจนไม่หน้าจะเป็นนางเอกของเรื่องได้ สองสาวจึงตั้งท่าเล่นงานนางเอกหน้าใหม่ให้รู้ว่าใครที่ควรคู่ควรเป็นนางเอกของเรื่อง มีฮีหันขวับไปมองคนที่จงใจว่าใส่เธอ
"เดมี่ฉันรู้สึกชอบจังเลยนะ เวลามีคนมาจับผิดเรา มันดูแบบว่าเรามีความสำคัญ มันดูแบบว่าสอดรู้สอดเห็น มันดูกึ่งห่วงใยกึ่งสาระเนดี ไม่รู้มันบอกไม่ถูกน่ารักอะ อีต้าวกลิ่นคาวๆดี มึงว่ามั๊ย" เดมี่หันมารับมุกเพื่อนสาวทันทีทั้งเบะปาก ทั้งมองเหยียด
"อืม กูเห็นด้วย เดี๋ยวนี้พลาสติกราคาถูกมีถมไป ของแท้แบบมึงมั่นใจได้เพราะถ้าไฟไหม้ขึ้นมา มึงคงไหม้ช้ากว่าอีพลาสติกทั้งตัวบางคน ไปเหอะมึงกลิ่นพลาสติกกลิ่นยามันแรง" เดมี่มีเหรอจะยอมให้โดนแขวะอยู่ฝ่ายเดียว สองสาวหันหน้ามองกันแล้วหัวเราะเยาะให้บางคนที่อยากจะร้องกรี๊ดออกมา แต่ทำไม่ได้เพราะกำลังมีคนมองมาเธอจำเป็นต้องรักษาภาพพจน์ ละครเรื่องนี้เกี่ยวกับสาวบ้านนาที่ต้องมีการไปถ่ายที่ต่างจังหวะ สองสาวเล็งเอาไว้แล้วว่าต้องเอาคืนนางร้ายปากดี
"มึงสุดยอดอีเดมี่คำพูดทัชใจเลยวะ" สองสาวเดินกระชิบกระซาบกันไปเพื่อให้ช่างแต่งหน้าเมคอัพเตรียมเข้าฉาก
"มันแน่อยู่แล้วนี่ใครอีแหล่แห่งบ้านโคกอีหลึน"
"มึงโคตรเป็นคนจริงใจไม่พูดปด แต่ถ้ามึงจะตดมึงช่วยบอกกูด้วยอีดอกกูนึกว่ารถส้วมที่ไหนวิ่งผ่าน" อะไรๆกำลังจะดีติดตรงที่อีเดมี่มันเสือกตดให้ดม นึกว่าหนูตายเข้าไปในท้อง มีฮีเลยต้องกระจายตัวไปแต่งหน้าปล่อยให้เดมี่เพื่อนสาวของเธอ มันนั่งสูดกลิ่นตดของมันไปคนเดียว มีฮีกำลังนั่งแต่หน้าใกล้เสร็จ อยู่ๆก็มีเสียงเซ็งแซ่ดังเข้า และได้ยินเสียงช่างแต่งหน้าสาวสองเมาท์มอยกัน
"พระเอกของเรื่องมาแล้ว โคตรหล่อเลยอะแกอยากได้เป็นพ่อของลูก"
"นั่นสิคิวทองมากไม่น่าเชื่อว่าจะมาเล่นเอง" เสียงคุยกันเริ่มหนาหูมันดึงความสนใจของเธอไม่น้อย เธอยากจะเห็นหน้าพระเอกของเธอเต็มที มีฮีรู้สึกตื่นเต้นมาก
"ว่างัยที่รักแต่งตัวยังไม่เสร็จอีกเหรอ จะแต่งสวยไปไหมผมเริ่มจะหวงแล้วนะ" เสียงอันคุ้นหูดังอยู่ข้างๆเธอ เธอจึงชำเรืองดู พ่อหนุ่มกระดอของเธอนั่นเอง มีฮีเริ่มสงสัยว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ไหนบอกว่างานเยอะแทบไม่มีเวลา
"คุณมาทำอะไรที่นี่ไหนบอกว่างานเยอะ"
"งานเยอะมากครับ ไม่รู้จะอยากจะมาเป็นพระเอกทำไมผมต้องเสียเวลาหอบงานมาให้ด้วย" ไม่ใช่เสียงของดอร์ริกที่ตอบมากลับเป็นเสียงลีโอนาโดที่ตอบแทนเจ้านายของเขา
"อย่าบอกนะคะว่าคุณจะมาเป็นพระเอกของเรื่องนี้" มีฮีถามด้วยความสงสัย
"ใช่นะสิครับ ละครก็ไม่เคยเล่น ไม่รู้ว่าจะแสดงเป็นหรือเปล่าจะมาเล่นเป็นพระเอกทำไมก็ไม่รู้ ไม่รู้จักดูความสามารถของตัวเอง" ครั้งนี้ก็ไม่ใช่เสียงของพ่อหนุ่มกระดอของเขาอีกนั่นแหละ เป็นเสียงลูกน้องคนสนิทที่ทำงานได้ดีแทนนายเหลือเกินแม้กระทั่งมายืนตอบคำถามแทน นายเขายังไม่ได้อ้าปากพูดสักคำ ลีโอนาโดจัดการแทนทุกอย่าง
"ไอ้ลีโอนาโด แก..."
"แก..อะไรอีกครับจะใช้อะไรผมอีก แค่หอบเอกสารมาให้ก็เหนื่อยมากอยู่แล้ว อย่าบอกว่าจะให้ผมเล่นเป็นพระเอกแทนนะครับ ถึงผมจะหน้าตาหล่อมากก็ตาม ผมยังไม่อยากเป็นพระเอกหรอกนะครับ" ลีโอนาโดร่ายราวโดยไม่เปิดโอกาสให้เจ้านายตัวเองพูดสักคำ
"แกอยากถูกไล่กลับไปอยู่กับแม่ของแกตอนนี้ไหม ถ้าไม่อยากกลับก็หุบปาก" ดอร์ริกเริ่มทนไม่ไหวกับลูกน้องผู้แสนรู้ ส่วนลีโอนาโดเมื่อถูกขู่ก็รีบหุบปากทันที
"ฉันเคยบอกเธอแล้วไงว่าจะเป็นคนเลือกพระเอกให้เธอเอง แล้วฉันก็เลือกตัวเองจะได้ไม่มีผู้ชายคนไหนเข้าใกล้เธอได้" ดอร์ริกหยอดหวานใส่เมียผู้แสนซื่อ(บื้อของเขา)
"นายจะบอกว่านายหวงฉันใช่ไหม"
"ก็ใช่นะสิทุกส่วนบนร่างกายของเธอฉันไม่อยากให้ใครมาแตะต้องได้ ฉันจะเก็บไว้แตะคนเดียว" ความหวานและคารมคมคายไม่มีใครเกินพ่อหนุ่มกระดอยาวของเธอได้ มีฮีเขินจนไม่รู้จะบิดตัวไปทางไหน
"นายเนี่ยหื่นจริงๆเลย"
"ฉันไม่ได้หื่นฉันแค่แตกตื่นเรื่องเพศกับเธอ" สายตาแพรวพราวที่ดอร์ริกส่งมาเขาหมายถึงแบบนั้นจริงๆ ถ่ายละครเสร็จเมื่อไหร่จะชวนไปตำแซบกันนัวๆ
"คุณดอร์ริกเชิญแต่งหน้าทางนี้เลยค่ะ" เสียงช่างแต่งหน้าสาวสองอีกคนเรียกให้ดอร์ริกไปแต่งหน้าเพื่อเตรียมเข้าฉาก
"ลีโอนาโอ"ดอร์ริกเรียกลีโอนาโดเพื่อเอาชุดสูตรของเขาไปเก็บ แต่ลีโอนาโดยังคงยืนเงียบๆและหุบปากสนิทไม่ขานตอบ
"ลีโอนาโด" ยังคงเงียบไม่ตอบกลับอีกเหมือนเดิมจนดอร์ริกทนไม่ไหวหันไปส่งสายตาดุๆให้ลูกน้อง ลีโอนาโดก็ยังยืนมองและนิ่งเฉยเหมือนเดิม
"ไอ้ลีโอนาโดแกไม่ได้ยินที่ฉันเรียกหรือยังไง ทำไมไม่ตอบ หรือแกอยากจะโดนหักเงินเดือน"
ดอร์ริกเริ่มควันออกหูจนต้องถามเป็นรอบที่สาม
"เมื่อกี้นายบอกให้ผมหุบปาก ไม่งั้นจะส่งผมกลับไปอยู่กับแม่ พอผมหุบปากไม่พูดก็จะหักเงิน คนอะไรเอาใจยาก ผมไม่เข้าใจเจ้านายจริงๆจะเอายังไงกันแน่ พอพูดบอกให้หุบปาก พอหุบปากจะหักเงินสงสัยเม็นมาไม่ปกติ" ดอร์ริกอยากจะหาของปาใส่ลีโอนาโด ไม่รู้ว่ามันซื่อบื้อจริงๆหรือมันตั้งใจกวนตีนเขากันแน่ เขาต้องเอามือกุมขมับและกินยาแก้ปวดหัวกับลีโอนาโดวันละหลายรอบๆ
- Writer
