ตอนที่ 9

1514 Words

วาโยเดินตามขึ้นมาได้ยินเสียงคล้ายอะไรตกแตกก็เปลี่ยนใจไม่ไปเซ้าซี้มากเกิน แต่เขาก็จะไม่ยอมหยุดนิ่งแบบนี้หรอก ถึงยังไงซะดารินก็ต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น “กูต้องทำไงอีกวะ!” ยิ่งเข้าหามามากเท่าไรดารินก็ยิ่งวิ่งหนีมากกว่าเดิม ยอมรับว่าความรู้สึกตอนนี้มันมากเกินกว่าจะถอยกลับแล้ว เขารักมากเกินกว่าจะหยุดแล้วมองดารินเป็นของคนอื่นได้ ไอ้นิยามรักคือการให้มันโลกสวยเกินไป เอาเข้าจริงใครมันจะอยากเจ็บกัน! วันนี้ได้อบรมเด็กดื้อที่เถียงเขาทุกคำและต่อต้านทุกคำสั่ง จนอยากจะจับกดให้รู้แล้วรู้รอดไป เขาเข้าใจดารินทุกอย่างเลยถึงไม่โกรธอะไร แต่มันแค่หงุดหงิดเวลาถูกขัดใจบ่อยๆ “ถ้าได้ตัวเมื่อไรรินจะรู้สึก!” ถ้าดารินพลาดท่าเป็นของเขาเมื่อไรทุกอย่างจะต้องง่ายขึ้นแน่นอน อิสระที่มีทั้งหมดของเธอจะต้องหายไป เธอจะต้องมีเขาคนเดียว! ในที่สุดวันที่รอคอยก็มาถึงสักที รถก็กลับมาใช้ได้อีกครั้งหลังจากซ่อมนานมาก เธอจะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้าคนที่เกลียดอีก วันนี้เธอนัดกับเพื่อนไปกิบบุพเฟ่อาหารทะเลกัน “พี่มายฝากบอกเฮียด้วยนะว่ากลับดึกไม่ต้องโทรตาม” เธอไม่ได้แคร์ว่าใครจะรอ แต่รำคาญเวลาโทรศัพท์มันสั่นไม่หยุด “รินไปไหนพี่จะได้บอกเฮียถูก” มายถามกลับอย่างหวั่นใจว่าจะโดนเจ้านายด่าเอา “ไปกินบุพเฟ่ทะเลกับไอ้มิ่ง ไปแล้วนะ” เธอหยิบกุญรถขับออกไปทันที หนึ่งอาทิตย์เต็มที่เธอต้องอยู่กับเฮียโย เธอโดนเขาควบคุมตลอดเพราะไปส่งไปรับทุกวันโดยที่เธอไม่ได้ร้องขอสักนิด เฮียโยแอบดูตารางเรียนของเธอประจำ ตอนนี้เธอกำลังหาทางอ้อนพ่อเพื่อจะได้ไปอยู่หอให้พ้นๆเฮียโยสักที ตอนนี้พ่อก็เริ่มใจอ่อนแล้วด้วยเพราะเธองอแงใส่หนักมาก รอแค่อีกไม่นานเธอจะต้องหนีไปให้พ้นได้แน่ “เฮ้อ…เมื่อไรเฮียจะหาแฟนได้นะ” คิดว่าถ้าเฮียโยมีแฟนแล้วคงต้องเลิกยุ่งกับเธอแน่นอน ดังนั้นเธอจะหาใครละที่เหมาะสมกับเฮียโย มาถึงร้านที่นัดกันไว้แล้ว วันนี้ไอ้มิ่งมันเอาแฟนมาด้วยเป็นการเปิดตัวหลังจากโดนรุ่นพี่ตามขย้ำอยู่สักพัก แล้วเพื่อนอีกคนก็เอาแฟนมาด้วย มีแค่เธอคนเดียวที่โสดสนิท…ซ็งอะ! “มึงไม่เอาเฮียโยมาเปิดตัวมั้งเหรอ?” มิ่งเปิดประเด็นถามก่อนเพราะในกลุ่มเขารู้ดีที่สุด “มิ่งใครเหรอเฮียโย?” นุชถามต่อด้วยความมึนงง “ก็…” “พี่ชาย! ไอ้มิ่งอย่าพูดชื่อนี้อีกนะเว้ยอาถรรพณ์มันแรง!” เกิดพูดแล้วโผล่มาอีกจะวุ่นวายพาลให้กินไม่อร่อยพอดี “มึงก็ใจแข็งเนอะ!” มิ่งตอบกลับ “แดกไปอย่าพูดมาก” เธอมองเพื่อนพูดมากก่อนจะคีบเนื้อเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆอย่างไม่พอใจ หรือว่าไอ้มิ่งจะเข้าข้างให้เฮียโย? มิน่าล่ะถึงรู้เรื่องเธอตลอด ขณะที่วาโยกลับมาจากทำงานขับรถเข้าไปจอดตามปรกติ แต่ว่ารถของดารินหายไปไหน อย่าบอกนะว่าไปเที่ยวอีกแล้ว? น้องเวรนี่ทำอะไรไม่คิดจะบอกกันสักคำเลยใช่ไหม “เฮียครับน้องรินฝากบอกว่ากลับดึกไม่ต้องโทรตามนะ” มายบอกพร้อมกับยกจานข้าวมารอ แต่ดูจากหน้าตาเฮียโยยังไงก็โทรตามแน่นอน น้องรินหาเรื่องให้พวกเขาอีกแล้ว “เด็กเวร!” วาโยสถบเบาๆวางกระเป๋าโน๊ตบุ๊คลงแล้วเดินไปกินข้าวกับลูกน้องที่จัดโต๊ะรอแล้ว เฮ้อ…ก็ดีที่บอกไอ้มายไว้แต่โทรหาเขาก็ได้ปะ? “เฮียปล่อยน้องรินบ้างเถอะ” ปืนเดินตามทีหลังอดจะออกความคิดเห็นเรื่องนี้ไม่ได้ “ปล่อยมาเกือบ 3 ปีไม่พอเหรอวะ” วาโยอดจะบ่นออกมาไม่ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมานั้นก็ปล่อยแล้วนะไม่ได้ตามขนาดนี้ ปืนหันไปสบตากับมายก่อนจะถอนหายใจพร้อมกัน นึกแล้วเหนื่อยใจแทน พวกเขาเห็นใจทั้งสองคนนะแล้วก็เข้าใจความรู้สึกของแต่ละคนด้วยว่าเป็นยังไง ดารินในความรู้สึกของปืนคือต่อต้านทุกอย่างที่เป็นวาโย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือไม่ดีก็ต่อต้านไม่ยอมเชื่อฟังง่ายๆ วาโยในความรู้สึกของมายคือหวงน้องสาวมากเกินพอดี แล้วที่บอกว่าปล่อยก็คือไม่ได้ปล่อยนั่นแหละ เข้าใจคนหวงนะแต่ก็เข้าใจคนอึดอัดด้วยเหมือนกัน “เฮียทำไร?” มายถามเสียงสูงเมื่อเฮียโยยกโทรศัพท์ขึ้นมา “อย่าเสือกตักข้าวไป!” เขาโทรตามเด็กดื้อนี่แหละไม่รู้รึไงว่าเป็นห่วง แล้วตอนนี้มันทุ่มกว่าแล้วเมื่อไรจะกลับ แต่ก็ไม่รับสายเขาเหมือนเดิม! เมื่อไรนะที่ดารินจะเข้าใจแล้วยอมรับความรู้สึกของเขาสักที มันนานแล้วนะที่เป็นแบบนี้แล้วมันไม่ได้มีความสุขเลยทั้งเขาทั้งดาริน แค่คิดว่าเรารักกันเขาก็มีความสุขจนยิ้มออกมาแล้ว “เฮียกินข้าวเถอะเดี๋ยวรินก็มาผมไลน์ไปถามแล้ว” มายตะโกนเรียกหลังจากที่คุยกับดารินเรียบร้อย อีกไม่เกินชั่วโมงน่าจะมาถึงถ้ารถไม่ติดเกินไปด้วยนะ “ตอบไลน์มึงแต่กูโทรไปไม่รับ!” น้องสาวที่รักทำไมทำแบบนี้วะ ทั้งที่เขาโทรหาทุกสิบนาทีแต่กลับไม่รับสายเลย “เฮียควรชินได้แล้วนะ รินแม่งก็เป็นแบบนี้ตลอดอยู่แล้ว” ปืนพูดแทรกขึ้น “ก็กูไม่ชิน!” ดารินทำอะไรข้ามหัวเขาตลอด ยิ่งนับวันยิ่งเอาใหญ่ จะมีสักวันไหมที่ดารินจะหยุดดื้อแล้วเข้าใจถึงความเป็นห่วงของเขาบ้าง ดารินขับรถมาเกือบถึงบ้านแล้วแต่เธอแวะซื้อของใช้ที่จำเป็นนิดหนึ่งแล้วก็เบียร์ขวดน้อย เธอคิดว่าจะกลับไปดื่มคนเดียวในห้องนอนแก้เครียดด้วยเลย ความรู้สึกตอนนี้คือเธอไม่อยากจะกลับบ้านเลย ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้สึกอะไรนะกับสายตาที่คอยจ้องมองกันตลอดเวลา แต่เขารู้สึกบ้างไหมว่าเธอไม่ต้องการเลยสักนิด คนอื่นอาจจะมองว่าเธอใจร้ายกับเขา แต่ถ้าทำดีด้วยมันก็จะเป็นการให้ความหวังเปล่าๆ คนเสียใจก็มีแค่เขาคนเดียว แล้วอีกอย่างเธอไม่สามารถมองเขาเป็นพี่ชายที่รักได้อีกแล้ว เธอจอดรถอยู่หน้าบ้านเปิดเพลงฟังชิวๆไม่ยอมเข้าบ้านสักที ไม่รู้ว่าป่านนี้พี่มายกับพี่ปืนจะกลับกันรึยัง เบียร์ที่ซื้อมาเธอดื่มไปเพลินๆแล้วหมดขวดได้ยังไง “เอาวะรินแค่ทนอีกวันเอง” เธอขับรถเข้าไปจอดในบ้านที่ปิดไฟสนิทจนน่าแปลกใจ บรรยากาศแบบนี้มันไม่ดีเลยนะ “แค่ 2 ขวดมึนได้ไงเนี่ย!” ดารินถือของใช้เล็กน้อยเดินเข้าไปในบ้านที่มืดสนิท เธอไม่คิดจะเปิดไฟหรอกแต่เลือกจะเปิดไฟฉายจากโทรศัพท์ส่องทางแทน แต่ว่าเฮียโยยังไม่กลับมาเหรอ? ก็ไม่นะเพราะรถก็จอดอยู่ พี่มายก็บอกว่าเฮียโยกลับมาบ้านแล้วถามถึงด้วย แต่ช่างมันเถอะตอนนี้เธออยากจะนอนสัก 10 นาทีแล้วไปอาบน้ำ วาโยนั่งทำงานให้ห้องได้ยินเสียงรถก็รู้แล้วว่าเด็กดื้อมาถึงบ้านเรียบร้อยอย่างปลอดภัย เขาปิดไฟบ้านจนหมดดารินก็ไม่เปิดนะเลือกใช้ไฟฉายแทนแบบนี้ต้องออกไปทักทายหน่อย “ไปไหนมา?” วาโยยืนกอดอกถามเสียงเข้มก่อนดารินจะเข้าห้องนอน “พี่มายไม่ได้บอกเหรอ?” เธอบอกกับพี่มายไว้แล้วนะทำไมเฮียโยถึงไม่รู้ละ แต่ช่างเถอะตอนนี้ขี้เกียจจะคุยอะไรทั้งนั้น ตัวเธอมีแต่กลิ่นควัน กลิ่นปิ้งย่างจนเหม็นไปหมดแล้ว “แล้วไม่โทรบอกเฮียเองละ?” “แล้วไง? รินพอใจจะฝากคนอื่นบอก” เธอหันไปตอบเขาก่อนจะสะบัดหน้าพรืดเดินเข้าห้องนอนของตัวเอง เด็กดื้อจริงๆวาโยเดินตามดารินเข้าไปในห้องนอนได้กลิ่นแอลกอฮอร์ชัดมากแสดงว่าน้องสาวตัวดีไปดื่มมาอีกแล้ว เฮ้อ…เขาควรจะเอายังไงต่อดี?

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more