วาโยมาซื้อของที่ดารินสั่งแล้วยังแวะหาดูพวกผลไม้กับขนมระหว่างรอด้วย เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมถึงต้องทำตัวเป็นหมารับใช้ของดารินแบบนี้ด้วย
เธอทำให้เขาเจ็บปวดสารพัดแต่ใจมันไม่รักดีเพราะดันไปคลั่งรักแต่น้องสาวคนนี้จนไม่รักตัวเองเอาซะเลย
น้องสาวที่รักก็มาทำท่าเหมือนให้ความหวังในตอนที่เขากำลังเลียแผลใจตัวเอง ก่อนที่จะเหยียบมันซ้ำอีกครั้งด้วยความตั้งใจ แต่ถึงยังไงซะเขาก็ยังรักดารินเสมอไม่เปลี่ยนไปเลย มันเหมือนว่ายิ่งเจ็บมากเท่าไรยิ่งรักมากเท่านั้น
เขาไม่รู้ว่าดารินจะหวั่นไหวบ้างไหมกับทุกอย่างที่เขาทำด้วยความจริงใจแต่ต้องบังคับยัดเยียดให้เธอรับไป
วาโยยิ้มกว้างเมื่อมาถึงบ้านยังเห็นน้องสาวยังนั่งดูหนังอยู่ที่เดิมแล้วก็ไม่สนใจเขาด้วย
“ได้แล้ว” เขาวางชามก๋วยเตี๋ยวกลิ่นหอมฉุยตรงหน้าเธอ
“เฮียไม่ทำงานเหรอถึงเฝ้ารินแบบนี้ได้” เธอไม่มองเขาด้วยซ้ำที่ถามไปเพราะหงุดหงิดตัวเองอยู่
“มี แต่รินสำค
