9
1115 Words
เสื้อคลุมตัวงามหลุดออกจากร่างหลี่หวางชิงแล้ว นางตกตะลึงชั่วขณะ ยามนั้น ดวงตากลมโตมองคนตัวสูงใหญ่ด้วยความพรั่นพรึง เขาเป็นตัวเอกนิยายเรื่องนี้จริงหรือ เหตุใดถึงป่าเถื่อน บ้าอำนาจ และใจร้ายต่อสตรีน้อยเช่นนี้
หลี่หวางชิงแยกเขี้ยวขู่ ก่อนหวีดเสียงแหลมสูงใส่เขา บทนางแมวป่าแสนร้ายกาจในโลกเดิม นางอยากเล่นเหลือเกิน แต่ไม่กล้ารับเนื่องจากต้องรักษาภาพพจน์ไว้ แต่ตอนนี้หลี่หวางชิงประทับร่างนางร้ายแสนอมหิตแล้ว ถึงเวลาเปิดศาล ยกเครื่องประหารหัวเสือมาตัดหัวจ้านซานป๋อให้หลุดจากบ่า!
“ชิ! จ้านซานป๋อ ทะ ท่านเป็นลูกหมายังไม่หย่านมมารดาหรืออย่างไร ถึงเกเร กัดทำลายข้าวของผู้อื่นเช่นนี้”
ชายหนุ่มอึ้ง หูเขาไม่ได้ฝาดใช่หรือไม่ หลี่หวางชิงเหิม
เกริมยิ่งนัก “เจ้าไม่สมควรพ่นคำพูดร้ายกาจ รู้ตัวหรือไม่”
ดวงตากลมโตจ้องเขม็งไปที่จ้านซานป๋อ นางกล่าวสิ่งใด ย่อมรู้แจ้ง และมั่นใจว่าด่าไม่ผิดคน “ฮึ รู้สิ รู้ดีเสียด้วย”
“เจ้ากินยาผิดเทียบ เลยล้อข้าเล่น อย่าได้ทำเช่นนี้อีก!”
หลี่หวางชิงส่ายหน้าพร้อมทำปากคว่ำ จากนั้นก็สูดลมหายใจลึก มือหนึ่งเท้าสะเอว อีกมือชี้หน้าเขาอย่างโกรธแค้น
“คนอย่างข้า มิชอบล้อเล่นผู้ใด ทะ ท่านเป็น ไอ้ลูกหมา เจ้าลูกเต่าหดหัวในกระดอง และลูก...!!!”
จ้านซานป๋อเดือดดาลอยู่เป็นทุน และน้ำเสียงนางฉุดให้เขาไม่อาจระงับโทสะรอบที่สองซึ่งยามนี้มันถูกจุดปะทุติดแล้ว
มือใหญ่เอื้อมไปคว้าเอวคอดกิ่วของนาง ตั้งใจจับตัวแล้วอุ้มพาดบ่า และตีบั้นท้ายงอนงามให้หายขุ่นใจ แต่พอคิดอีกทีหลี่หวางชิงหาใช่เด็กเล็กๆ อย่างวันวาน ทำเช่นนั้นย่อมไม่เหมาะสม
ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนเป้าหมายใหม่ ในเมื่อนางด่าทอเขาดีนัก และยังใช้ปากอิ่มสวยที่ทาชาดสีแดงยั่วยวนนี้คอยเป่าหูน้องสาวเขาจนกลายเป็นสตรีโง่เขลา ทั้งยังกล้าเกี้ยวบุรุษสารเลวอย่างถังมู่เหริน ความผิดหลายกระทงที่เขาไล่เรียงมาทั้งหมดนี้ นางย่อมสมควรได้รับการสั่งสอนจากเขา
มือใหญ่ทรงพลัง พลันยื่นไปบีบคางเรียวรูปไข่ของนาง บีบอย่างไม่ออมแรงสักนิด ด้วยเขาตัวสูงกว่านางมาก ร่างหลี่หวางชิงจึงลอยขึ้นเหนือพื้น
“ปละ ปล่อย สารเลว ทะ ท่านเป็นคนบัดซบ!”
“หึ ๆ ๆ ฤทธิ์เจ้าเยอะถึงเพียงนี้ หากไม่กำราบไว้บ้าง วันข้างหน้าคงก่อเรื่องเสื่อมเสีย และทำให้ผู้อื่นต้องสิ้นชีพเป็นแน่”
“เฮอะ และคนที่ตายก่อนผู้อื่น ย่อมเป็นท่าน!”
คำดังกล่าวไฉนจะหลุดรอดจากริมฝีปากงามของหลี่หวางชิง เพราะนางถูกเขาบีบปลายคางไว้ เสียงที่เปล่งออกมาจึงเป็นการบ่นอู้อี้ฟังไม่ศัพท์!
เมื่อเขาไม่มีทีท่าจะปล่อยนาง มือเล็กๆ และเท้าของนาง จึงออกแรงตบตีแล้วถีบเขาสะปะสะปะ จ้านซานป๋อไม่รู้สึกระคายผิวสักนิด ทว่าเป็นเขากลับเห็นรอยเขียวช้ำที่คางเรียวรูปไข่ ร่างทรงเสน่ห์เหมือนจะโงนเงนสิ้นแรง เขาจึงลดกำลังของตนลง เป็นตอนนั้นที่เสียงของนางดังออกมาพอดี
“หมาบ้า เหตุใดถึงได้ไล่กัดผู้อื่น โดยไม่ฟังความให้แจ้งชัด!”
“หึๆ ๆ ข้าบ้าได้มากกว่านี้ หากเจ้ายังคิดทำร้ายอี้เอ๋อร์ จำเอาไว้ ชีวิตนางมีค่ามากกว่าเจ้าหลายร้อยเท่า”
เมื่อเขาปล่อยมือจากคางของหญิงสาว ก็รู้สึกผิดในใจ ด้วยใบหน้างามล้ำสั่นกระตุกน้ำตาไหลนองหน้า โอ้...เขาทำร้ายหลี่หวางชิง เพียงแค่คิดก็เจ็บปวด หน้าอกแน่นขึ้น การหายใจติดขัดไปหมด แต่เดิมเขาเป็นห่วงเป็นใยนาง ทว่าเมื่อครู่ ทั้งกิริยาและน้ำเสียง รวมถึงดวงตากลมโตคู่นั้น กลับมีแววอาฆาตแค้นรุนแรงส่งตรงถึงเขา ราวกับไม่ใช่หลี่หวางชิงที่เขารู้จัก ดังนั้นจ้านซานป๋อจึงยั้งโทสะไม่อยู่
“เพราะเจ้ายั่วโมโหข้าก่อน ถึงได้พลั้งมือไป”
“ฮึ ข้าเพิ่งรู้ว่าบุรุษชาตินักรบ ขอโทษสตรีไม่เป็น”
ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง เหตุใดเขาต้องกล่าวคำขอโทษนาง
“ผู้รู้ ย่อมไม่ถือโทษคนพาล และข้าแจ้งใจว่าท่านเก่งเพียงแต่จับดาบ ตัดหัวผู้อื่น ไฉนจะมีหัวใจ”
ดวงตาคมกริบหรี่ลง เขาเลือกที่จะไม่เปิดปากตอแยนางอีก กระทั่งร่างบอบบางหมุนตัวเตรียมก้าวจากไป แล้วจู่ๆ หลี่หวางชิงกลับกรีดร้องตกใจ ด้วยเบื้องหน้านางมีแมงมุมตัวโตไต่อยู่บนพื้น
แมงมุมตัวนั้นเคลื่อนไหวรวดเร็ว ภาพในหัวของหลี่หวางชิงจินตนาการไปต่างๆ นานา นางขวัญเสีย กลัวจนแทบจะเป็นลม กระทั่งดึงสติตนได้จึงกระโดดตัวลอย ก่อนเซเสียหลักเข้าไปซุกซบอกกว้างๆ ของจ้านซานป๋อ
ความรู้สึกอยู่ในอ้อมอกเขามันช่างประหลาด หลี่หวางชิงใจเต้นแรง ร่างกายอ่อนระทวย ใบหน้านางแดงก่ำ ภายในท้องน้อยคล้ายมีผีเสื้อบินว่อน ทั้งหมดนี้แน่ชัดแล้ว เจ้าของร่าง รักปักใจต่อจ้านซ่านป๋อ
ไม่ ในชาตินี้ หลี่หวางชิงต้องไม่หลงเสน่ห์จ้านซานป๋อ ประตูแห่งขุมนรกผู้นี้ เขาจะเป็นได้เพียงแต่แม่ทัพตัวน้อยในกำมือนาง เป็นหมากตัวหนึ่งที่หลี่หวางชิงจะใช้ประโยชน์ เพื่อทำให้ชีวิตในโลกนี้อยู่อย่างสุขสบาย และไม่มีวันต้องถูกฝังทั้งเป็นในโลงศพพร้อมลูกน้อยในท้อง
หลี่หวางชิงสลัดความคิดลุ่มหลงต่อจ้านซานป๋อทิ้ง แล้วออกคำสั่งเสียงดัง
“ท่านไม่เห็นหรือแม่ทัพจ้าน เร็วเข้า ฆ่ามัน”
นางว่าเสียงเขียวจัด พลางทุบหน้าอกเขาไปหลายหน และมันคงแรงมากเสียด้วย นางถึงได้ยินเสียงดังปุๆ
“คราวนี้กลัวขึ้นมาแล้วรึ!”
หลี่หวางชิงไม่ได้ตอบ แต่เนื้อตัวนางมีผื่นเห่อแดงขึ้น โดยเฉพาะที่ลำคอ หลังมือและแขน
“ข้าไม่ได้กลัวสักหน่อย เพียงแต่รังเกียจมัน มิต่างจากท่าน!”
- Writer
