ปานดวงใจจ้ำอ้าวไปยังโถงลิฟต์ที่ปีกตึกอีกด้านซึ่งแทบจะไม่มีการใช้งาน ชั้นนี้มีแต่ห้องประชุม ห้องหลักๆ ที่เปิดใช้จะเป็นปีกตึกที่เธอเพิ่งจากมา ตรงนี้จึงเงียบสงบที่สุด ไม่มีคนเดิน หากจะมีจริงๆ แค่เสียงรองเท้ากระทบพื้นในระยะยี่สิบเมตรก็ได้ยินแล้ว
“พี่มารี สะดวกคุยไหม” ปานดวงใจป้องปากกับโทรศัพท์
“สะดวกๆ คุณจอมพาน้องขุนไปเยี่ยมคุณพ่อที่โรงพยาบาล เสร็จแล้วก็จะพากินข้าวที่ห้าง กลับมาเย็นเลย”
“เมย์เจอเขาอะพี่” พูดถึงตรงนี้เสียงก็ตื่นเต้นยิ่งขึ้น
“เขาน่ะใคร” เสียงที่ตอบกลับมาอย่างกระตือรือร้นทำให้ปานดวงใจได้สติ ตอนแรกที่ตั้งปณิธานไว้ว่าจะไม่ยุ่งก็เพราะไม่คิดว่าพยัคฆ์จะโผล่หัวมาที่นี่ แต่...ถ้าเธอบอกมารีไป เธอจะมีหน้าที่ความรับผิดชอบพ่วงกลับมา
‘ทำไมโง่แบบนี้วะอีเมย์ ทำไมไม่มีสติ’
ปานดวงใจเอามือข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ทุบหัวให้กับความฉลาดน้อยของตัวเอง แต่จะทำยังไงดีล่ะ พลั้งปากไปแล้ว
“คุณเสื
