“ฉองคนนี้” สาวน้อยทั้งสองชี้สองหนุ่มฟ้องตา “ว่ายูกเฉือน้อยพันหยอล่าเหยื่อไม่ได้”
“พวกมึงไม่เคยฟันหลอเหรอ อยากหลออีกครั้งไหมล่ะ” สุเมธโมโหทันที กว่าจะทำให้หลานยอมรับเรื่องในช่องปากได้ ต้องปลอบต้องอธิบายกันแทบตาย แล้วเสือกหยิบประเด็นนี้มาล้อเป็นเรื่องตลก
“ขอโทษครับ ขอโทษ พวกผมผิดไปแล้ว” โดมยกมือไหว้ชายสูงวัย
“ขอโทษครับคุณลุง พวกผมแค่แหย่เล่น เด็กๆ น่ารักดีน่ะครับ” ยุทธพลยกมือไหว้
“มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะโว้ย เรื่องสนุกของผู้ใหญ่ แต่มันกระทบจิตใจของเด็ก” สุเมธสอน
“ขอโทษนะ เสือโหด เสือห่า” โดมใช้น้ำเสียงนุ่มนวลขอโทษเด็ก
“ใครเสือห่า” สุเมธถามเสียงดัง
“ก็หนูคนนี้ไง” โดมชี้ไปที่แพรสวย
“นี่มันเสือห่าม เสือโหดกับเสือห่าม” สุเมธชี้ไปที่หลานทีละคน
“ขอโทษครับ ฟังไม่ชัด” ทั้งสองก้มหัวหงึกๆ
พรพิมลตบบ่าสุเมธ กลัวว่าสุราจะเป็นเหตุให้เกิดการทะเลาะวิวาท “ไม่มีอะไรหรอก เข้าไปอยู่กับพี่เชาว์เถอะ”
