พลอยใสกับแพรสวยไม่เข้าใจตา ก็เมื่อวานสั่งนั่นสั่งนี่ แล้วมาทำท่าเหมือนไม่รู้เรื่อง
“แก่แย้วแก่เยย” พลอยใสค้อนตา
“ช่าย แก่แย้วแก่เยย”
สุเมธเห็นสามหนุ่มข้างหลังเด็กๆ ป้องปากหัวเราะตนเองก็หงุดหงิด แต่จะให้หลานๆ นั่งอยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้ เขาจึงเห็นด้วยกับลูกคลื่นกึ่งหนึ่ง
“ไอ้คนหล่อที่สุดน่ะ มาช่วยยกแคร่ไม้ตรงโน้นมาตั้งตรงนี้หน่อย” สุเมธเดินนำไปยังแคร่ไม้ที่ตั้งอยู่ห่างๆ อย่างน้อยจับเด็กๆ มานั่งรวมกันบนแคร่ใกล้ๆ กับตนเองก็ยังดีกว่าตัวเลือกอื่น
พยัคฆ์รีบเดินตามไปโดยไม่ต้องมีใครผลัก
“กูหมายถึงพ่อหยาม” เสียงสุเมธดังมาจากแคร่ไม้ตรงโน้น
“อย่าเยอะน่า รีบๆ ยกเถอะ” เป็นเสียงพยัคฆ์ที่ไม่ยอมอ่อนข้อ
ในที่สุดแคร่ไม้ก็ถูกยกมาตั้งโดยสองหนุ่มต่างวัย และเด็กๆ ก็ถูกโยกย้ายไปนั่งเล่นกันบนแคร่
“เอาละครับ เรามาเริ่มกันเสียทีนะครับ” เจริญถอนหายใจก่อนจะทำหน้าที่คนกลาง “ทั้งพี่เมธและคุณเสือ ยินดีที่จะให้ราคา
