“ฉวย พี่พอฉวยตลอดกาล” พลอยใสขึงตาใส่คนที่มาว่าตนไม่สวย
“คนสวยเขาไม่นั่งอ้าขาให้หวอออกหรอก”
“ไหนหมอ” พลอยใสก้มลงมองตามสายตาของชายแปลกหน้า “นี่เหยอ หมอ” นิ้วเล็กๆ ที่ระบายสีไว้ด้วยสีเมจิกชี้ สายตาพยัคฆ์รีบสำรวจเล็บของเด็กทั้งสอง มันดูไม่จืดเลย ทุกเล็บทาด้วยสีเมจิก เขียวบ้าง แดงบ้าง รวมๆ คือครบทุกสี ยกเว้นสีขาว
“นี่เหยอหมอ” เด็กน้อยถามซ้ำ
“หวอ” พยัคฆ์แก้คำ ทั้งเขาและผู้ช่วยต่างขำเมื่อเด็กน้อยชี้ไปที่กางเกงในเป็นชั้นๆ ลายเสือเหมือนชุด มันเป็นชุดสั้น ที่ตั้งใจจะโชว์กางเกงด้านในที่เข้าชุดกันซึ่งใส่แทนกางเกงในไปในตัว
“ไม่ช่าย นี่เยียกหมู ไม่ใช่หมอ” พลอยใสเงยหน้าขึ้นมาโต้เถียง
“ฮะ หมูเหรอ” พยัคฆ์ทำตาโต
“ช่าย ฉี่แล้วต้องล้างหมู หมูต้องหอมฉะอาดเหมือนหน้า” พลอยใสลอยหน้าลอยตา
“หึๆ หึๆ หึๆ” พยัคฆ์พยายามกลั้นขำไว้ในลำคอเต็มที่ เช่นเดียวกับโดมและยุทธพล
“แม่บอกว่าหมูเป็นหน้าเป็นตาของผู้หญิง” พลอ
