“เดี๋ยวค่อยว่ากัน ส่งกระเป๋ามาให้แม่ดูก่อน น้ำปลากับน้ำมันพืชมันหกเลอะเทอะหรือยัง ถ้าหกกระเป๋าจะเลอะและเหม็นมาก เอาไปไม่ได้ เผลอๆ ต้องโยนทิ้ง”
“เหยอ” ทั้งสองเบิกตาโต ตกใจกลัวว่ากระเป๋าจะไม่สวยและเหม็นจนต้องโยนทิ้ง
ปานดวงใจดึงกระเป๋าสองใบเข้ามาในบ้าน นั่งขัดสมาธิเปิดกระเป๋าของพลอยใส โล่งใจที่น้ำปลาที่ใส่เข้าไปเป็นขวดใหม่ที่เพิ่งซื้อจากซูเปอร์มาร์เก็ต เช่นเดียวกับน้ำมันพืชในกระเป๋าของแพรสวย แล้วก็โชคดีอีกที่ไข่ไก่ที่ใส่เข้ามาทั้งแพ็กนั้นแตกอยู่ในกล่องของมัน ยังไม่ทันไหลออกมาจากแพ็กพลาสติก ปานดวงใจแยกของใช้ในครัวออกจากกระเป๋าทั้งหมด
“ทำไมต้องเอาเสื้อผ้าไปกันด้วยคะ” ปานดวงใจหยิบกางเกงในกับชุดกระโปรงของเด็กๆ ขึ้นมาจากสองกระเป๋า
“เย่นน้ำด้วย พ่อหยามจะพาไปฉวนฉนุกด้วย” พลอยใสตะแคงหน้าลงมองใต้คางแม่ที่กำลังรื้อกระเป๋าตนเอง กลัวว่าแม่จะไม่ได้ยิน “เย่นน้ำนะ เย่นน้ำ ที่ฉวนสนุก”
“ไม่ได้ไปเล่นที่รี
