วันต่อมา
หลังจากเกิดเรื่องนั้นฉันก็ถูกคนมองด้วยสายตาแปลกๆอยู่ตลอด ขนาดตอนที่มานั่งร้านกาแฟพวกเขาก็ยังมอง
เหมือนมีตราบาปติดอยู่ตรงหน้าฉันอย่างนั้นแหละ แต่ฉันกลับทำอะไรไม่ได้นอกจากอยู่นิ่งๆให้พวกนั้นคิดไปต่างๆนานา
"มองอะไรกันนักหนาวะ เพื่อนฉันไม่ได้ทำนะเว่ย!" อยู่ๆยัยเค้กก็หันไปตะวาดใส่พวกที่มองมา ซึ่งนั่งอยู่ข้างโต๊ะของพวกเราจนคนเหล่านั้นพากันลุกลี้ลุกลนแกล้งกลับไปอ่านหนังสือเหมือนเดิม
"ยัยเค้ก" ฉันจับแขนของมันเอาไว้เพื่อให้ใจเย็นลง
"เราห้ามความคิดคนอื่นไม่ได้หรอก เราต้องพิสูจน์ว่าเราไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น" ต้องตาพูดอย่างมีเหตุผลก่อนจะถอนหายใจออกมา
"ต้องทำยังไง"
"รอเวลาที่ผู้หญิงคนนั้นไลฟ์แล้วเราก็ไลฟ์บ้าง คราวนี้ทุกคนก็รู้แล้วว่าไม่ใช่เราดีมั้ย"
"อืม แปลว่าเราต้องรอให้ยัยนั่นเผยตัวอีกรอบใช่มั้ย" เค้กพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดยิ่งกว่าฉันที่โดนราวกับเป็นคนโดนกระทำ
"เท่าที่อ่านคอมเม้นขอ
