ฉันต้องตกใจเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงแล้วดึงผ้าห่มมาคุมถึงคอทันที ที่นายเทวินเปิดประตูเข้ามา ระหว่างที่ฉันกำลังนอนคิดหาวิธีหนีออกไปจากที่นี่ สายตาที่เขามองฉันยังเย็นชาเหมือนทุกครั้งที่เขามอง
" ขะ..เข้ามาทำไมคะ ? "
" ห้องฉันจะเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้ " เทวินตอบด้วยน้ำเสียงเรียบก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปในห้องน้ำ โดยไม่สนใจมิลินที่ทำหน้าหวาดระแวงอยู่บนเตียง
ใช่นี่มันห้องเขานิจะเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้ ช่างเถอะนอนดีกว่าฉันไม่จำเป็นต้องสนใจคนใจร้ายแบบนั้นหรอก ฉันก็นอนหันหลังไปทางอื่น
" ลุก ! " ระหว่างที่ฉันกำลังจะเคลิ้มหลับไปก็ได้ยินเสียงกระแทกของใครบางคนดังขึ้น ฉันเลยโพล่งตากว้างด้วยความตกใจและรีบหันไปตามเสียง
" จะมองอีกนานไหม !! หลีกไปฉันจะนอน " เทวินสั่ง มิลินเสียงแข็งโดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมาแต่แววตาเขากับแฝงไปด้วยความเย็นชา
" ทะ...ทำไมคุณไม่ไปนอนที่อื่นล่ะคะ ? "
" ลุกไป !
