“พวกเขา?”
“องค์กรดาร์กมูน...เป็นองค์กรที่ชั่วร้ายมากๆ” จู่ๆเอ็ดเวิร์ดก็มีไอเดียบางอย่าง ไหนๆก็ไหนๆแล้ว
“มันแปลกอยู่นะทั้งๆที่เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันคุณก็ดูเป็นห่วงผมมาก...งั้นไหนๆคุณก็เป็นห่วงผมมากขนาดนี้ก็มาเป็นบอดิการ์ดข้างหมอนผมเป็นไง” ชัวร์! เขาไม่เชื่อ...นี่เขาคิดว่าเธอแต่งเรื่องเพื่อที่จะหาโอกาสมาอยู่ใกล้ชิดเขาอย่างงั้นเหรอ เฮ้ยยยย น้ำใสได้แต่ถอนหายใจ
“นั่งคุยกันมันไม่เวิร์คแฮะ...งั้นเราไปนอนคุยกันดีกว่า” หมับ! น้ำใสคว้าคอแกร่งให้เข้ามาใกล้เธอมากขึ้นจนลมหายใจเขาเป่ารดอยู่ที่ริมฝีปากเธอ
เอ็ดเวิร์ดยิ้มออกมา เธอน่ารักจริงๆด้วย พึ่บ! ริมฝีปากกดแนบริมฝีปากอิ่มอีกครั้งสองร่างแนบชิดเข้าหากันอีกครั้งซึ่งทั้งสองคนคิดว่าครั้งนี้คงยากที่จะมีอะไรมาขัดจังหวะ เรื่องยาก็ช่าง เรื่ององค์กรดาร์กมูนก็ช่าง ตอนนี้เรื่องความรู้สึกของเขากับเธอสำคัญกว่า
ใบหน้าคร้ามที่เต็มไปด้วยเคราหนวดชวนมองไล้ผิวสา
