บทที่ 18 : พี่ผิดเองแหละ

1015 Words

ดุ๋มดุม : [นี่นาย มันใช่เรื่องมาขู่กันไหม?] Y. : [ส่งโลเคชั่นมา เดี๋ยวนี้เลย] ดุ๋มดุม : [ส่งรูปสติ๊กเกอร์แมวส่ายหัว] Y. : [ส่งรูปสติ๊กเกอร์แมวร้องไห้] ดุ๋มดุม : [ร้องไห้ทำไม?] Y. : [ส่งมา] นั่น! ไม่บอกแล้วจะมาบังคับกันอี๊ก ดุ๋มดุม : [ส่งโลเคชั่นบ้านตัวเอง] หลังจากส่งไป ข้อความก็เงียบหายไปเลย Y. : [ลุกไหวไหม?] ไม่ถึงสิบนาที เขาก็ส่งไลน์มาถามอีกครั้ง ดุ๋มดุม : [อย่าบอกนะ…] Y. : [อยู่หน้าบ้านแล้ว ออกมารับไหวไหม?] “บ้าเอ๊ย! เขามาจริงๆ เหรอเนี่ย?” จากที่กำลังนอนซมไข้ถึงกับดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนทันที สองขาเรียวเล็กเดินออกไปยืนมองหน้าบ้าน ก็เห็นเงาใครบางคนกำลังยืนกดโทรศัพท์อยู่ ข้างกายมีรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่จอดอยู่ริมกำแพง [น่าจะดับเครื่องแล้วเข็นเข้ามา ไม่งั้นเสียงมอเตอร์ไซค์ คงปลุกคนทั้งบ้าน] “มาทำไมอ่ะ?” ร่างเล็กที่อยู่ในชุดนอนน้อยชิ้นเอ่ยถาม “ทำไมแต่ตัวแบบนี้ ไม่หนาวหรือไง?”

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD