นางไพรยั่วสวาท

กลางป่าที่ลึกจนแทบไม่มีใครจะคาดคิดว่าจะมีผู้คนอาศัยอยู่ แต่กลับมีหมู่บ้านกลางพงไพรที่ชาวบ้านส่วนใหญ่เป็นสตรีวัยแรกรุ่นที่หน้าตาสะอาดสะอ้านผุดผ่องชวนมอง ผิวพรรณนวลเนียนผุดผาด รูปร่างเล็กเพรียวแต่อกอวบใหญ่เช่นเดียวกับสะโพกแต่กลับมีเอวเล็กคอด กฎของหมู่บ้านแห่งนี้มีอยู่ว่า หญิงสาวทุกคนจะต้องมีคู่ครองก่อนจะอายุครบยี่สิบปี แต่ถ้าหากว่าใครยังไม่มีคนดูแลก็จะถูกให้ออกจากหมู่บ้าน ตอนนี้ถึงเวลาที่สร้อยระย้าที่เหลือเวลาอีกเพียงแค่ไม่ถึงหกเดือนแล้ว ถ้าหากว่าเธอยังหาผัวมาอยู่ด้วยไม่ได้ ก็จะต้องออกจากหมู่บ้าน ความจริงแล้วถึงเวลาของเธอที่จะต้องออกมาหาคู่มาสองครั้งแล้วล่ะ แต่กลับต้องพบเจอกับอุปสรรคทำให้ไปไม่ได้ เมื่อตอนที่เธออายุสิบเจ็ดปี เธอป่วยหนักต้องใช้เวลารักษาตัวแรมเดือน เมื่อตอนอายุสิบแปดปีก็เป็นน้องสาวที่ป่วยจนทำให้เธอออกมาไม่ได้อีก แต่คราวนี้แม่หมอแพรพลอยบอกแล้วว่าถึงเวลาของเธอมาถึงแล้ว เธอจะพบเจอเขาผู้นั้นที่จะมาร่วมหอลงโลงเป็น...ผัว! ของเธอสมดังใจ แม้จะไม่มั่นใจว่าตนเองจะทำสำเร็จ แต่คำพูดของแม่หมอน้อยแพรพลอยไม่เคยไม่เป็นความจริง สร้อยระย้าจึงเชื่อมั่นว่าเธอจะหาผัวได้สำเร็จสมดังใจ ภารกิจสำคัญในครั้งนี้เธอไม่ได้มาเพียงลำพัง เมื่อน้องสาวสุดที่รักอย่างฟองจันทร์ที่รู้สึกผิดเพราะทำให้เธอต้องพลาดในครั้งก่อนร่วมเดินทางมาหาผู้ที่จะมาเป็นผัวของตัวเองด้วย เธอสองคนพี่น้องเดินทางมาถึงบ้านที่ต้องใช้พักพิงในการทำภารกิจสำคัญในตอนเที่ยงของวันพอดี เมื่อกินอาหารที่พกพามาเสร็จ ก็รีบจัดห้องหับไว้เตรียมต้อนรับผู้ที่จะมาเป็นผัวของตนเอง กว่าจะเสร็จก็ใช้เวลาจนเกือบจะเย็น สองสาวจึงเร่งรีบออกอาบน้ำชำระล้างร่างกายที่ลำธารกว้างที่คาดคะเนความลึกของน้ำน่าจะประมาณเข่าของเธอเท่านั้น สร้อยระย้าคลี่ยิ้ม “จะอายอะไรล่ะ ที่นี่มีเพียงแค่เราสองคนพี่น้องเท่านั้นเองนะ หรือถ้าจะมีใครมา...ก็คงจะเป็นคนที่แม่หมอน้อยบอกไว้นั่นแหละ” ฟองจันทร์พยักหน้ารับ ความจริงแล้วแม่หมอน้อยยังไม่อยากให้เธอมา เพราะเห็นว่าเธอยังไม่ประสีประสา แต่เพราะปีที่แล้วเธอทำให้พี่สาวหาคนมาร่วมเรียงเคียงกาย...เป็นผัวไม่ได้ อีกทั้งเธอไม่อยากให้พี่สาวมาอยู่ที่นี่เพียงลำพัง ก็เลยติดตามมาด้วย “คิดมากอีกแล้วนะฟอง” สร้อยระย้ายื่นมือแตะที่หน้าผากน้องสาวซึ่งขมวดเข้าหากันจนยู่ย่นแล้วนวดเบา ๆ “แม่หมอน้อยบอกแล้วไม่ใช่หรือ ยังไม่ถึงเวลาของพี่ ถึงได้มีเหตุขัดข้อง แต่คราวนี้เราก็มาถึงที่นี่กันแล้วไงล่ะ” “แต่...” ฟองจันทร์ยังไม่สบายใจ ถึงจะมาแล้วแต่ถ้าหากไม่มีผู้ชายหลงเข้ามาที่นี่แห่งนี้...พี่สาวของเธอก็จะหาผู้ชายที่จะมาเป็นผัวไม่ได้ พี่สาวเธอจะไม่มีผัวให้พากลับไปที่หมู่บ้านด้วยนะสิ! “หรือฟองไม่เชื่อคำพูดของแม่หมอแล้ว” “ไม่ใช่ไม่เชื่อนะจ๊ะพี่สร้อย ฉันแค่ไม่ค่อยจะมั่นใจนะจ๊ะ” “ถ้าเชื่อก็ไม่คิดมากนะ ตอนนี้เรามาอาบน้ำกันดีกว่า ก่อนที่มันจะมืดค่ำ ถึงบ้านเราจะอยู่ไม่ไกล แต่นี่ก็คือป่านะ กลางค่ำกลางคืนจะต้องมีพวกสัตว์ออกมาหากิน พี่ว่าเรารีบอาบน้ำกันดีไหม พี่อยากจะกลับไปนอนจะแย่แล้ว” “จ้ะ” ฟองจันทร์พยักหน้ารับแล้วเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่จนเหลือเพียงแค่กางเกงตัวจิ๋วบางจนแทบจะปกปิดเนินกายสาวไว้ไม่ได้ ความจริงเมื่อก่อนหน้านั้นนานหลายปีมากแล้ว พวกเธอสวมใส่เพียงแค่หนังสัตว์ไว้ห่อหุ้มทรวงอกและเนินกายสาว แต่เพราะรอยต่อของมนตราที่ปิดกั้นหมู่บ้านจากคนภายนอก ด้วยกลัวว่าจะถูกคนจากภายนอกบุกรุกแย่งชิงทรัพยากรอันมีค่าอย่างสายแร่ทองคำที่มีมากมายเป็นภูเขาขนาดย่อม ๆ แตกออก มีคนค้นพบหมู่บ้านของพวกเธอ เรื่องเล่าต่อกันมาว่าชายผู้นั้นอยากได้แร่ทองคำกลับไป แม่หมอเฒ่าเลยยื่นข้อเสนอให้ช่วยสอนให้พวกเขามีความรู้ เพื่อแลกกับการส่งอีกฝ่ายกลับไปพร้อมกับแร่ทองหีบใหญ่ ตอนแรกคนผู้นั้นไม่ยอมรับ แต่เมื่อแม่หมอเฒ่าบอกว่า จะเอาเท่าไหร่ก็ได้ แล้วยังจะนำไปส่งให้ถึงบ้านด้วย คนผู้นั้นจึงยอมตกลง เมื่อทุกอย่างสำเร็จ จะกี่หีบทองที่คนผู้นั้นต้องการ คนในหมู่บ้านก็นำมาวางกองไว้ตรงหน้าและขนออกมาจากหมู่บ้าน แต่...เพียงแค่คนผู้นั้นก้าวออกจากม่านมนตราของหมู่บ้าน ร่างกายก็แก่ชราก่อนจะสลายไปกับสายลม...คนผู้ใดที่เข้าหมู่บ้านของเราแล้วจะกลับออกไปได้เพียงแค่วิญญาณเท่านั้น! หมู่บ้านของเราจึงยังเป็นความลับอยู่นาน แต่ก็มีเหตุให้มีคนพบเจอผู้คน...ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นบุรุษเพศร่างกายกำยำทั้งสิ้น แม่หมอรุ่นต่อ ๆ มาจึงคิดว่า...ในหนึ่งถึงสองปีจะทำให้ม่านมนตราที่ปิดกั้นสายตาคนภายนอกไม่ให้พบเจอหมู่บ้านของเราเปิดออก ให้สาว ๆ ในหมู่บ้านที่มีชะตาพิเศษออกมาหาผู้ชายที่แข็งแกร่ง เก่งกล้าเหมาะสมกับการจะทำหน้าที่ผัวกลับไปเป็นกำลังให้กับหมู่บ้าน นำเอาความเจริญก้าวหน้าพร้อมกับความรู้ไปมอบให้กับชาวบ้านได้เรียนรู้ จะได้ไม่โง่ให้ถูกหลอกจนเกิดเรื่องร้ายแรงกับชาวบ้านทุกคน “น้ำเย็นดีจังเลยพี่สร้อย” ฟองจันทร์พูดกับพี่สาวหลังจากที่ทรุดตัวลงนั่งบนก้อนหินแล้วตักน้ำด้วยสองมือเล็กของตนเองมาราดบนลำตัว ใบหน้าคนเป็นน้องเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา ดวงตากลมโตสุกสกาวก้มลงมองสายน้ำในลำธารที่ไหลมากระทบร่างกาย สร้อยระย้ายิ้มให้กับน้องสาวพลางเอนกายเพรียวบางไปด้านหลังจนส่วนของเส้นผมสีดำราวกับนกกาน้ำยาวจรดแผ่นหลังถูกจับม้วน ๆ แล้วสอดด้วยกิ่งไม้เพื่อให้อยู่ทรง แต่ก็มีบางส่วนห้อยลงมาระต้นคอ พลางยกมือขึ้นลูบไล้ผิวกายเนียนนุ่มแผ่วเบา “พี่สร้อย” ผู้เป็นน้องที่ลูบไล้มือไปตามร่างกายตนเองร้องเรียกให้พี่สาวที่ลอยตัวอยู่กับน้ำหันมาสนใจตัวเอง “อยากรู้อะไรก็ถามมา” “คือฉันสงสัยเรื่องที่แม่หมอบอกมานะจ๊ะ พวกเราจะหาผู้ชายที่เหมาะสมจะมาเป็นผัวของเราอย่างที่แม่หมอบอกมาได้จริงเหรอ ทั้งที่เราไม่ได้ไปตามหมู่บ้านใกล้เคียงหรือในตัวเมืองเลยนะ” สาวน้อยวัยแรกรุ่นผู้เป็นน้องถามด้วยความสงสัย เธอกวาดสายตามองไปรอบบริเวณที่นั่งอาบน้ำอยู่ตอนนี้ จะพรานป่าหรือชาวบ้านต่างก็ไม่มีมาให้เห็นสักคน แล้วเธอสองคนพี่น้องจะพบคนที่จะมาทำหน้าที่ผัวให้ได้ยังไงกันล่ะ “ไม่ต้องสงสัย ถ้าแม่หมอบอกว่าพบ เราก็จะพบ” ผู้เป็นพี่สาวบอกพลางดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่น ก่อนจะกวาดสายตามองร่างของน้องสาวอย่างเชื่องช้าแล้วคลี่ยิ้มหวาน จะกวักมือเรียกคนที่ตัวเล็กกว่าเพียงแค่เล็กน้อยให้ขยับมานั่งใกล้ ๆ เธอดันร่างของฟองจันทร์ขึ้นมานั่งบนตัก