พรหมร่ายรัก

บทที่ 4 มัดมือชก EP.2

เจ้าของร่างสูงค่อนข้างท้วมเดินตรงเข้าไปยังจุดที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวยืนอยู่และก็ถูกต่อว่าทันทีที่ไปถึง

“ยายขวัญ ทำไมถึงเพิ่งจะโผล่มา แกนี่ทำตัวประหนึ่งแขกเลยนะ แทนที่จะมาช่วยพี่รับแขก เมื่อกี้คุณอาทั้งสองก็ถามหาแกอยู่” คุณอาทั้งสองที่พูดถึงคือบิดามารดาของกรองขวัญและเป็นอาแท้ๆ ของเจ้าบ่าว

“พี่กันต์” คนเป็นน้องเรียกพี่ชายเสียงสูงพร้อมกับยกมือเท้าเอว “ขวัญก็บอกแล้วไงว่างานนี้เรื่องรับแขกยกหน้าที่ให้ฝ่ายพี่เมย์เป็นคนจัดการ ขวัญจะขอส่อง...”

คนพูดพูดยังไม่ทันจบประโยคนัยน์ตาโตก็เบิกขึ้นด้วยความยินดี เมื่อเหลือบไปเห็นชายหนุ่มรูปงามสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ พี่ชาย ด้วยหนึ่งในนั้นคือคนที่เธอกำลังตกอยู่ในอาการที่เรียกว่าคลั่งไคล้

“พี่ภาม”

เจ้าของชื่อยังไม่ทันได้ทักตอบ กันตภพก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมายิ้มๆ เสียก่อน

“แกจำเพื่อนพี่ได้ด้วยหรือยายขวัญ”

คำถามดังกล่าวสร้างความสงสัยให้กรองขวัญจนคิ้วทั้งคู่มุ่นเข้าหากัน

“จำ? พี่กันต์พูดแบบนี้หมายความว่าขวัญเคยรู้จักพี่ภามมาก่อนหรือคะ”

คนเป็นพี่ชายอมยิ้มในหน้า

“แกลองทบทวนความจำไปพลางๆ ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปถ่ายรูปกับแขกก่อน” พูดจบก็ควงแขนเจ้าสาวเดินไปถ่ายรูปกับแขก ลัลรินที่ยืนอยู่ในที่นั้นด้วยรีบตามไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

“อ้าว พี่กันต์อยู่พูดกันให้รู้เรื่องก่อนสิ ว้า...เล่นมาทิ้งท้ายกันแบบนี้ใครจะไปนึกออกเล่า”

คนถูกบอกให้ทบทวนความจำยกมือเกาหัว ตกลงเธอรู้จักกับภีมวัจน์มาก่อนแน่หรือ รู้จักตั้งแต่เมื่อไรกัน เหตุใดทำไมนึกเท่าไรก็นึกไม่ออก

“หมูอ้วน จำพวกพี่สองคนไม่ได้จริงๆ หรือ”

กรวิชย์ที่ยืนมองอยู่ถามน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ทำเอาคนถูกเรียกว่าหมูอ้วนหันขวับไปมองด้วยสายตาขุ่นเขียวปนโกรธ ถ้าไม่เกรงใจว่าอยู่ในงานแต่งงานคงร้องกรี๊ดออกมาแล้ว กล้าดีอย่างไรมาเรียกเธอด้วยถ้อยคำบาดความรู้สึกเช่นนี้จึงตวาดแว้ดออกไป

“ฉันไม่ได้ชื่อหมูอ้วน!”

แทนที่ชายหนุ่มจะสะดุ้งสะเทือนกับเสียงเขากลับหัวเราะออกมาเสียงดัง

“อะไรกันจำฉายาตัวเองไม่ได้เสียแล้ว” พูดพลางส่ายหน้าไปมาอย่างยั่วเย้า “เรานี่อ้วนตั้งแต่เด็กตอนนี้ก็ยังอ้วนอยู่เหมือนเดิมเลยนะ”

คำพูดบาดหูที่ได้ยินเรียกอาการโกรธเกรี้ยวให้เกิดกับกรองขวัญในทันใด แล้วฉับพลันภาพเหตุการณ์สมัยเมื่อเธอเพิ่งแรกรุ่นก็ผุดขึ้นมาในสมองราวกับสั่งได้ เพราะคนที่เรียกเธอเช่นนี้มีเพียงคนเดียว ถึงแม้หน้าตาของคนเรียกจะเปลี่ยนไปจนเธอจำแทบไม่ได้ก็ตาม

“ไอ้พี่วิชญ์!”

ทว่าขณะกำลังจะอาละวาด ภีมวัจน์ที่ยืนเงียบอยู่นานก็เอ่ยทักขึ้น หวังทำลายบรรยากาศที่กำลังขุ่นมัวให้คลี่คลายลง

“สวัสดีครับน้องขวัญ จำพี่ได้หรือยังครับ”

คนกำลังโกรธรีบข่มอาการลงแล้วหันไปจ้องดวงหน้าหล่อเหลาของคนถามด้วยสายตาเพ่งพิศไม่นานก็จำได้ ซึ่งคนที่ทำให้นึกออกก็คือคนที่เรียกเธอว่าหมูอ้วนนั่นเอง

“ค่ะ ขวัญจำได้แล้ว แต่พี่ภามไม่เห็นเหมือนตอนโน้นเลยนะคะ”

ตอนโน้นที่เธอพูดถึงคือเมื่อครั้งที่ตัวเองยังอายุเพียงแค่สิบสามปี วันนั้นเธอแวะมาหาคนเป็นพี่ที่บ้านซึ่งอยู่บริเวณเดียวกัน และได้พบภีมวัจน์กับกรวิชญ์เป็นครั้งแรกและก็เป็นครั้งสุดท้าย เพราะหลังจากนั้นไม่นานทั้งสามคนก็ไปเรียนต่อต่างประเทศ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เธอจะจำทั้งสองคนไม่ได้

“จำแต่พี่ภามได้แล้วพี่วิชญ์ล่ะจำได้หรือเปล่า” หนุ่มอารมณ์ดีแหย่ต่อ

“ใครจะจำคนปากหมา เอ๊ยปากมอมอย่างพี่วิชญ์ไม่ได้ล่ะคะ”

สาวร่างท้วมสวนกลับทันควัน ทำให้ภีมวัจน์ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาอย่างขบขันเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อน แต่ก่อนที่จะมีการโต้เถียงกันเกิดขึ้น เจ้าบ่าวเจ้าสาวก็เดินหน้าตาเลิ่กลั่กเข้ามาเสียก่อน

“ยายขวัญ แกช่วยขึ้นไปเป็นพิธีกรบนเวทีให้พี่หน่อยสิ รถของคุณต้นหอมเกิดอุบัติเหตุต้องรอประกัน มาไม่ทันแน่นอน นี่ก็ใกล้เวลาที่พี่จะต้องขึ้นเวทีแล้ว”

ต้นหอมที่กันตภพพูดถึงคือพิธีกรรายการทีวีชื่อดัง ซึ่งอาสามาทำหน้าที่บนเวทีให้คู่บ่าวสาว เพราะความสนิทสนมกันเป็นการส่วนตัว

“โอ๊ย ไม่เอาค่ะ ขวัญพูดเป็นที่ไหนกันเล่า” คนเป็นน้องส่ายหน้าพร้อมกับโบกไม้โบกมือให้ว่อน

“น้องสาวแกคงด่าเป็นอย่างเดียวมั้งไอ้กันต์”

คนช่างยั่วพูดยิ้มๆ ทว่าขณะที่คนถูกยั่วจะพูดจาตอบโต้ก็ถูกคนเป็นพี่ยกมือห้ามเสียก่อน

“เฮ้ย! อย่าเพิ่งทะเลาะกันตอนนี้สิ ช่วยกันแก้ปัญหาก่อน”

“คุณกันต์คะ น้องโรสไงคะ ท่าทางน่าจะเป็นพิธีกรได้” เมธาวีพูดโพล่งขึ้นมาก่อนจะมองหาคนที่เธอพูดถึงด้วยสีหน้ามีความหวัง

“จริงด้วยยายขวัญแล้วยายโรสอยู่ไหน ทำไมพี่ถึงลืมไปได้นะ”

“ไปห้องน้ำค่ะ เดี๋ยวขวัญไปตามให้”

กรองขวัญบอกพี่ชายเสียงใส แม้ว่าเธอจะดูเหมือนเป็นคนปากกล้า แต่ขืนให้เธอเป็นพิธีกรงานสำคัญๆ อย่างงานแต่ง รับรองว่างานคงล่มไม่เป็นท่า แต่ถ้าเป็นรสิกาเธอมั่นใจว่าเพื่อนเธอทำได้ดีอย่างแน่นอน

“รีบๆ ไปเลยนะ เจอแล้วก็ให้ขึ้นเวทีพูดเปิดงานเลยนะ พี่คิดว่าเพื่อนแกต้องทำได้” พี่ชายพูดสำทับพร้อมกับยื่นแผ่นกระดาษซึ่งเป็นรายละเอียดที่จะต้องพูดบนเวทีให้