“หมูอ้วน กินเยอะระวังจะกลิ้งแทนเดินนะ”
ทว่าคำทักทายดังกล่าวไม่ได้ทำให้คนกำลังจะส่งขนมเข้าปากชะงักท่าทีแต่ประการใด เพราะขนมชิ้นนั้นยังถูกส่งเข้าปากดังเดิมแล้วยังตามด้วยชิ้นที่เหลือในจานจนหมดเกลี้ยง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปยังเจ้าของเสียงด้วยสายตาขุ่นเคือง
“จะกลิ้งหรือจะเดินก็ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับใคร”
“แหม พี่ก็หวังดีกลัวว่าน้องสาวของเพื่อนพี่จะอ้วนจนขายไม่ออกน่ะครับ” คนช่างแหย่พูดยิ้มๆ
“เก็บความหวังดีไว้เถอะไอ้พี่วิชญ์” กรองขวัญเค้นเสียงพูด แล้วก็เปลี่ยนท่าทีในทันใดเมื่อเห็นภีมวัจน์ที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆ
“พี่ภามนั่งก่อนสิคะ”
“ครับ”
เสียงทุ้มๆ ของคนตอบทำให้รสิกาปรายตามองก็เห็นร่างสูงกำลังทรุดตัวลงนั่ง ซึ่งจำเพาะเจาะจงต้องมานั่งตรงข้ามเธอ เท่านั้นยังไม่พอยังรู้สึกถึงสายตาอ่านไม่ออกที่อีกฝ่ายส่งมาให้อีกต่างหาก
“แหม เรียกแต่ไอ้ภามนั่งคนเดียว แต่ถึงไม่เชิญพี่ก็จะนั่ง”
กรวิชญ์พูดยิ้มๆ
