“สองคนนั่นกระซิบกระซาบนินทาผมอยู่หรือเปล่า”
เมธาวีสั่นหน้าหวือ “เปล่าค่ะ นั่นคุณภามเดินมาโน่นพอดี”
ชายหนุ่มร่างสูงสง่าที่เดินตรงมาทำให้ทุกคนหันไปมองและลืมเรื่องที่กำลังคุยกันอยู่ไปโดยปริยาย
“ไอ้ภาม หายไปไหนมาวะ” กรวิชญ์ถามขึ้นเพราะจู่ๆ เพื่อนก็เดินผละไปเฉยๆ
“เจอลูกค้าที่บริษัทเลยต้องแวะเข้าไปคุยด้วย แล้วอยู่ตรงนี้ก็ขี้เกียจแย่งซีนเจ้าบ่าว”
ภีมวัจน์ตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนจะรับแก้วเหล้าจากบริกรมาดื่มรวดเดียวหมดแก้ว แล้วมองไปทางด้านที่เขาเพิ่งเดินผละมา เพราะหลังจากคุยกับลูกค้าของบริษัทแล้ว ไม่รู้อะไรดลใจให้ขาทั้งสองข้างเดินไปยังด้านโน้นที่เห็นผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ เจ้าหล่อนช่างเป็นสิ่งที่ดึงดูดสายตาเขาดีเหลือเกินทั้งที่เห็นเพียงด้านหลังเท่านั้น เป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดจริงๆ
“ไอ้ภาม แกมันแย่งซีนฉันตั้งแต่ได้พวงมาลัยแล้วถูกเรียกขึ้นไปบนเวทีแล้วว่ะ” กันตภพพูดพลางหรี
