“ชีวิตคนเรามันสั้นนัก คุณเองก็อายุเจ็ดสิบแปดส่วนผมเองก็อายุแปดสิบเข้าไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะตายวันตายพรุ่งวันไหน ที่คิดไว้ว่าจะทำโน่นทำนี่ก็ยังไม่ได้ลงมือทำเสียที พออยากจะทำก็ไม่รู้ว่าสายเกินไปหรือเปล่า ทิฐิมานะที่มีอยู่สร้างความสุขให้กับตัวคุณหรือเปล่าล่ะ”
คุณกรรณิการ์ถึงกับนิ่งเงียบทันทีกับคำพูดเตือนสติของสามี เพราะเป็นความจริงที่ต้องยอมรับและไม่อาจเถียงได้ และใช่ว่าจะเป็นครั้งแรกที่ได้ฟัง แต่ทิฐิมานะที่มีอยู่บวกกับความน้อยใจที่ลูกสาวคนเดียวที่ท่านรักเห็นคนอื่นดีกว่า ทำให้ไม่เคยเก็บมาคิด ขณะที่อ้ำอึ้งพูดไม่ออกอยู่นั้น เสียงของบุตรชายก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง
“อะไรสายหรือครับคุณพ่อคุณแม่”
คนเป็นบิดาหันไปมองบุตรชายคนโตวัยกลางคนในเครื่องแต่งกายที่พร้อมจะออกจากบ้าน ดวงหน้ามีร่องรอยของความเคร่งเครียดปรากฏอยู่ ท่านพอจะรู้ว่าสาเหตุมาจากเรื่องใด แต่ยังไม่ทันจะตอบคำถามภรรยาก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“
