บ่วงรักซาตานร้อยเล่ห์

ห่วงใย หรือแค่รู้สึกผิด (50%)

“เดินไหวหรือเปล่า ให้ผมช่วยนะ”

ไรอันเอ่ยถามด้วยเสียงทุ้มนุ่มหลังจากปล่อยเธอเป็นอิสระ น้ำเสียงที่อ่อนลงแฝงความห่วงใยแตกต่างจากเมื่อหลายนาทีก่อนมาก ทำให้หยดน้ำตาในดวงตาคู่สวยร่วงหล่นลงพื้นอย่างสุดจะกลั้น เมื่อความรู้สึกน้อยใจปนโกรธปะทุขึ้นมาในใจพร้อมกัน

“อย่ามายุ่ง!”

เสียงหวานตวัดใส่ใบหน้าหล่อเหลาดังลั่น พร้อมกับปัดมือใหญ่ที่กำลังจะช่วยพยุงเธอเดินไปห้องน้ำออกอย่างแรง อันที่จริงเธอไม่ได้อยากจะแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็น เพราะคนไร้หัวใจอย่างเขาคงไม่คิดที่จะสงสารหรือเห็นใจใคร ขนาดเธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ไร้ทางสู้เขายังย่ำยีร่างกายและความรู้สึกได้ลงคอ

“แล้วทำไมจะยุ่งไม่ได้ ผมเป็นผัวคุณนะ”

จากความหวังดี ตอนนี้กลับกลายเป็นโมโหเมื่อคนตัวเล็กดื้อดึง และไม่ยอมให้แตะตัว แต่กระนั้นเขาก็ไม่ยอมทำตามคำเรียกร้องของเธอ ตรงกันข้ามกลับใช้แขนตวัดร่างบางขึ้นมาบนท่อนแขนแข็งแรง แล้วก้าวยาวๆ ตรงไปที่ห้องน้ำโดยที่หญิงสาวพยายามดิ้นขัดขืนอย่างสุดความสามารถเช่นกัน

“แต่ฉันไม่ใช่เมียคุณ ปล่อย!”

“ไม่ใช่เมียงั้นเหรอ จะให้เตือนความจำอีกรอบไหม”

ไรอันพูดเสียงลอดไรฟัน ก่อนจะวางเธอลงในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่แล้วตามลงมาคร่อมร่างบางเอาไว้

“อย่านะคุณไรอัน ฉันขอร้อง”

ร่างบางสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว ยกมือไหว้อ้อนวอนราวกับคนหมดหนทางสู้ ทำให้เขาชะงักนิ่ง ไม่คิดว่าตัวเองจะทำไร้ผู้หญิงคนหนึ่งจนเธอหวาดกลัวได้ขนาดนี้ ไรอันรู้สึกเสียใจกับการกระทำของตัวเอง เพราะตอนนี้ในสายตาของเธอคงเห็นเขาเป็นซาตานไร้หัวใจไปแล้ว

“ผมขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณกลัว หยุดร้องไห้เถอะนะ ผมไม่ชอบเห็นน้ำตาของคุณ”

ไรอันยกมือขึ้นมาเกลี่ยน้ำตาออกจากพวงแก้มเนียนสวย พร้อมบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน นัยน์ตาคมกริบสีทองที่ฉายแววรู้สึกผิดจากใจจริงนั้นทำให้หญิงสาวหยุดสะอื้นอย่างอัตโนมัติ ไม่ขัดขืนหรือขัดคำสั่งของคนที่กำลังแสดงท่าทีอ่อนโยน

จันทร์เจ้ารู้สึกสับสนกับการกระทำของคนตัวใหญ่ที่บางทีก็นิ่งเฉยเดาอารมณ์ไม่ถูก บางทีอ่อนโยนจนทำหัวใจสั่นไหว ทว่าบางทีกลับมีอารมณ์ร้ายกลายร่างเป็นซาตานจนน่าใจหาย เช่นหลายนาทีก่อนหน้านี้ที่เขาแสดงออกมา

‘สรุปคุณเห็นฉันเป็นตัวอะไรกันคะ’

ประโยคนี้อยากจะถามออกไปเหลือเกิน แต่ก็ทำได้เพียงจ้องตาเขานิ่งแล้วเก็บไว้เพียงในใจเท่านั้น เพราะรู้คำตอบที่แสนเจ็บปวดนั้นดี จันทร์เจ้ารู้ดีว่าทันทีที่สิ้นสุดสัญญาปากเปล่าที่ได้ตกลงกันไว้ เขาก็จะปล่อยเธอกลับไปเช่นผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขาจ่ายเพื่อแลกกับการเชยชมเพียงชั่วคราว

“แช่น้ำอุ่นหน่อยนะ จะได้สบายตัวขึ้น”

เสียงทุ้มนุ่มปลุกหญิงสาวให้หลุดจากห้วงภวังค์ความคิด ดวงตาคู่สวยมองการกระทำของเขาเงียบๆ โดยที่ไม่พูดอะไร ทั้งที่ลึกๆ แล้วแทบจะเก็บซ่อนความอับอายไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยไม่ไหว

เขาอาจจะชินชากับการเห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าของใครต่อใคร แต่ไม่ใช่กับเธอที่ถึงจะเคยเห็นเรือนร่างกำยำเปลือยเปล่าของเขามาแล้วหลายครั้งแต่ก็ยังทำใจชินไม่ได้อยู่ดี ทุกครั้งที่เห็นหัวใจยังคงเต้นแรงไม่หาย และที่สำคัญใบหน้านั้นร้อนซ่านตลอดเวลา

เมื่อรอจนน้ำอุ่นเต็มอ่าง จันทร์เจ้าก็ขยับไปคว้ายาสระผมที่วางอยู่ข้างขอบอ่างอาบน้ำเพื่อที่จะสระผมตัวเอง

“เดี๋ยวผมทำให้เอง”

ไรอันบอกพร้อมกับแย่งขวดยาสระผมมาถือไว้เอง คนตัวเล็กที่กำลังจะปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นสายตาดุๆ ของเขา เธอก็เลือกที่จะเงียบเสียงปล่อยให้เขาทำตามใจต่อไป

ไรอันดึงฝักบัวเปิดน้ำเบาๆ ลงบนศีรษะเล็ก เมื่อผมนุ่มสลวยเปียกน้ำหมดแล้วก็จัดการบีบยาสระผมลงบนฝ่ามือใหญ่ ขยี้ให้เป็นฟองแล้วค่อยๆ ลูบไล้ลงบนเส้นผมของเธอเบาๆ ราวกับกลัวว่าถ้าแตะแรงจะทำให้เธอเจ็บได้

นัยน์ตาคมกริบที่ตั้งใจจะจดจ่อกับแค่ใบหน้างดงามไม่เลื่อนต่ำไปกว่าลำคอระหง เพราะเกรงไฟปารถนาจะปะทุขึ้นมาอีกครั้งหากมองต่ำไปกว่านั้น ทว่ารอยรักที่เขาได้ฝากตามลำคอขาวผ่อง ก็ทำให้รู้สึกโกรธตัวเองที่เผลอทำผิวกายสวยๆ ช้ำเป็นจ้ำๆ อย่างไม่น่าให้อภัย

“เจ็บหรือเปล่า”

“ไม่เจ็บค่ะ” เสียงหวานตอบออกไปด้วยความใสซื่อ เพราะเข้าใจว่าเขาถามถึงการกระทำของเขาตอนนี้

จันทร์เจ้าอยากจะบอกออกไปเหลือเกินว่าเขาเป็นช่างสระผมที่มือเบาที่สุดเท่าที่เธอเคยพบเจอมา แต่แล้วก็ต้องรีบดึงสติที่เตลิดไปไกลให้กลับคืนมาเมื่อเสียงทุ้มออกคำสั่ง

“หลับตา เดี๋ยวยาสระผมจะเข้าตา”

หญิงรีบทำตามอย่างว่าง่ายราวกับเด็กน้อยที่กลัวถูกทำโทษ ส่งผลให้ใบหน้าหล่อเหลาต้องคลี่ยิ้มออกมาบางๆ ด้วยความเอ็นดู

“เสร็จแล้ว” ไรอันบอกพร้อมกับเก็บผักบัวไว้ที่เดิม

จากนั้นจันทร์เจ้าก็ต้องนั่งทำตัวเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิตจิตใจให้เขาจับอาบน้ำอีกพักใหญ่ก่อนที่เขาจะอุ้มเธอกลับมาวางบนเตียงนอนหนานุ่มอย่างเบามือ

“ฉันทำเองดีกว่าค่ะ คุณไรอัน”

คราวนี้หญิงสาวขอปฏิเสธความช่วยเหลือเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเดินไปหยิบไดร์เป่าผม และทำท่าจะเป่าผมที่เปียกน้ำให้กับเธอ แต่ไรอันกลับไม่ยอมให้เธอทำอีกตามเคย

“ไม่! คุณอยู่นิ่งๆ เถอะ เดี๋ยวผมเป่าให้เอง”

เพราะด้วยความรู้สึกผิด ไรอันเลยอยากจะไถ่โทษโดยการทำดีกับเธอเพื่อให้ความรู้สึกผิดในใจจางหายลงไปบ้าง หลายครั้งก็เกิดคำถามในใจว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้เรียกว่ารักได้หรือเปล่า เพราะดูเหมือนมันจะพิเศษกว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยพบเจอ แต่กระนั้นก็ไม่อาจให้คำตอบตัวเองได้อยู่ดี

‘ถ้าไอ้เจมส์มาเห็นฉันในสภาพนี้คงหัวเราะเยาะฉันเป็นแน่’

ไรอันคิดพลางรู้สึกขำตัวเอง ใครจะคิดละว่าคนที่ถนัดแต่จับปืน และปากกาเซ็นเอกสาร คนที่ใครๆ ต่างก้มหัวให้ด้วยความเกรงกลัวจะมานั่งเป่าผมให้กับผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบนี้ได้ ถ้าไม่ใช่เธอคนนี้ที่มาทำให้เขารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองก็คงไม่มีผู้หญิงหน้าไหนทำได้แล้ว

‘ฉันอยากจะรู้นักว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่’

ไรอันไม่อยากยอมรับว่าได้ตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว เพราะหากเป็นเช่นนั้นความมั่นใจที่เคยมีนักหนาของตนก็จะมลายหายไปในพริบตา และที่สำคัญเขาจะกลายเป็นคนที่เธอตราหน้าว่าเป็นคนหลอกลวง เชื่อถือไม่ได้ เพราะไม่สามารถทำตามข้อตกลงที่ตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้ได้นั่นเอง

“หอมจัง” เสียงทุ้มพร่าพึมพำเบาๆ ขณะที่จรดปลายจมูกโด่งลงบนเส้นผมนุ่มสลวยที่แห้งสนิท แล้วสูดดมความหอมกรุ่นเข้าเต็มปอด

“ขอบคุณค่ะ”

หญิงสาวกล่าวขอบคุณอย่างมีมารยาท ก่อนจะขยับตัวลงจากเตียง ทำท่าจะเดินจากไป ทว่าเสียงทุ้มกลับเรียกไว้ก่อน

“เดี๋ยวก่อนจันทร์เจ้า คุณจะไปไหน”

“ฉันจะไปหาชุดนอนใส่ค่ะ จะให้ฉันหยิบของคุณมาให้ด้วยไหมคะ”

“ไม่ต้องไปหรอก เพราะผมคิดว่าคืนนี้เราไม่จำเป็นต้องใช้มัน”

น้ำเสียงแหบพร่า พร้อมด้วยแววตาแพรวพราวที่คนตัวใหญ่ส่งมานั้น ทำให้หญิงสาวต้องทำตาโตด้วยความตกใจ แต่กว่าจะตั้งสติได้ร่างบางก็ถูกมือใหญ่ผลักให้ล้มลงไปนอนหงายอยู่บนเตียงเสียแล้ว

“คุณไรอัน…อุ๊บ!”

ริมฝีปากเรียวสวยที่กำลังจะร้องปรามถูกปิดด้วยปากร้อนระอุ ก่อนที่เขาจะบดจูบเร่าร้อนเอาแต่ใจโดยไม่เปิดโอกาสให้ได้ปฏิเสธอีก มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะปล่อยให้เธอนอนหลับอย่างสบายๆ โดยที่ไม่ได้สอนบทรักให้กับเธอ และดูเหมือนจันทร์เจ้าจะรับรู้และเริ่มทำใจยอมรับมันได้แล้ว เพราะเธอขัดขืนเพียงไม่นานก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นโอนอ่อนตาม และในที่สุดเขาก็สามารถทำให้เธอตอบสนองด้วยความเต็มอกเต็มใจ

………………………………………..