จันทร์เจ้าเดินกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้งในช่วงบ่าย เพื่อมาดูอาการของคนที่เธอคาดว่าน่าจะยังนอนซมอยู่แต่บนเตียงหนานุ่ม แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเห็นว่าคนตัวใหญ่กำลังรื้นค้นอะไรบางอย่างอยู่แถวลิ้นซักโต๊ะเครื่องแป้ง ท่าทางของเขาตอนนี้แลดูแข็งแรง ไม่หลงเหลือความอ่อนเพลียให้เห็นแม้แต่น้อย
“หาอะไรอยู่คะ คุณไรอัน”
“หาแหวนแต่งงานของคุณกับไอ้หมอนั่นไง” เสียงทุ้มตอบกลับมาทั้งที่ยังคงรื้อค้นของไม่หยุด
“แหวนแต่งงาน!”
จันทร์เจ้าทวนประโยคของเขาด้วยความไม่เข้าใจ ขณะพาร่างบางระหงเดินมาหยุดอยู่อยู่ข้างๆ ร่างสูงสง่า เป็นจังหวะเดียวกับที่ไรอันหันมาพอดี
“ใช่! เห็นการ์ดบอกว่าเมื่อวานคุณไปเลือกซื้อแหวนกับมัน นี่อดใจรอจนสิ้นสุดสัญญาไม่ได้แล้วใช่ไหม ถึงต้องพากันไปเลือกแหวนแต่งงาน”
ชายหนุ่มถามเสียงลอดไรฟัน พยายามข่มอารมณ์กรุ่นๆ ของตัวเองเอาไว้อย่างสุดความสามารถ นัยน์ตาคมกริบตวัดใส่ใบหน้างดงามด้วยความผิด
