มะปรางกรี๊ดเสียงลั่น รามที่หลับอยู่นั้นตกใจถึงกับสะดุ้งตื่น มะปรางหันมาจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่องสุดๆ
“อู้อี้...” มือหนาปิดเข้าที่ปากเรียวสวย แต่นั้นเธอกับกัดที่มือของเขา รามที่ถูกมะปรางกัดมือตน คนตัวสูงถึงกับกัดฟันกรอด
“ฤทธิ์เยอะแบบนี้ แสดงว่าหายดีแล้วสินะ” เมื่อคนป่วยหนาวสั่นคนเมื่อคืนกับตอนนี้ราวกับคนละคนกัน
“เงียบ ถ้าไม่อยากโดนฉันกระแทกอย่างเมื่อคืน ก็ไม่ควรแหกปาก และโวยวายใส่ฉัน” รามที่เอ่ยมาเช่นนั้น อ่า...มะปรางถึงกับหน้าเหวอ
“...นาย” รามยอมปล่อยปากคนตัวเล็กให้เป็นอิสระ มะปรางจ้องตารามราวกับต้องการคำตอบจากเขา
“ฉันเมา ส่วนเธอก็เมามาก...เราเลยจบกันบนเตียง” คำตอบราม ทำเอามะปรางถึงกับหน้าเหวอรอบสอง มะปรางทำหน้าราวกับจะร้องไห้ออกมา ที่เธอนั้นมีอะไรกับเขา มันเกิดคำถามขึ้นมามากมายภายในหัวเขา เป็นไปได้ยังไง หรือคนที่พาฉันเข้ามานอนไม่ใช่อิโต้ง แต่เป็นเขา ภาพสุดท้ายที่ฉันจำได้ ฉันนั่งชน
