ตอนที่ 9
1057 Words
แดเนียลตัดสินใจโดยไม่รอฟังความเห็นจากคนข้าง ๆ ก่อนเลี้ยวรถเข้าไปหยุดบริเวณลานกว้างหน้าโรงแรมเล็ก ๆ ขนาดสามชั้นซึ่งมีป้ายบอกชื่อ แคนยอนแลนด์ โฮสต์
“คืนนี้เราจะพักที่นี่ พักในโรงแรมเล็ก ๆ แบบนี้จะได้ไม่เป็นที่สังเกตของใคร พรุ่งนี้ผมจะพาคุณกลับแคลิฟอเนีย...อย่าได้คิดทำอะไรโง่ ๆ อย่างเช่นการหนี เพราะผมจะตามหาคุณจนพบในทุกที่ที่คุณไป”
ร่างสูงใหญ่กล่าวขณะไขกุญแจมือปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระ อลินทิราเบือนหน้าไปทางอื่นทำให้เธอไม่ทันสังเกตเห็นว่าในชั่วขณะนั้นเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำเงินอมม่วงลึกล้ำเผลอพินิจใบหน้าหวานด้วยความรู้สึกบางอย่างที่พุ่งขึ้นมาชั่วแวบ ชายหนุ่มยังแปลกใจตัวเองว่าทำไมถึงต้องมองสายลับสาวทุกครั้งที่มีโอกาส ใช่แค่ความงามดึงดูดสายตาทว่าอลินทิราแตกต่างไปจากผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยพบ แต่แล้วแดเนียลก็ต้องสะกดความคิดตัวเองลง เขาไม่อยากให้ความพึงใจบางอย่างเข้ามามีอำนาจเหนือเป้าหมายอันสำคัญ
“ลงมา” แดเนียลออกคำสั่งห้วน ๆ เมื่อลงจากรถมาเปิดประตูฝั่งสายลับสาวที่มองเขาด้วยแววตากร้าวแข็ง ร่างสูงใหญ่จ้องลึกลงไปในดวงตาสีน้ำตาลแกมเขียวราวกับหินสีสวยที่ทำให้เขาต้องสะกดความหวั่นไหวยามได้มองทุกครั้ง
“ตอนนี้คุณคือ ซอนญ่า ไพรซ์...เราคือคู่สามีภรรยาที่เดินทางมาจากนิวยอร์ค”
เขาพูดก่อนดึงแขนเรียวให้ร่างบอบบางก้าวลงมาจากรถ หญิงสาวยังคงนิ่งเงียบและปล่อยให้ร่างสูงตวัดแขนหนาใหญ่โอบรอบเอวเธอไว้เพื่อแสดงบทบาทอย่างที่เขาว่า
“คุณควรจะกอดผมตอบ ในเมื่อเราเป็นผัวเมียกัน”
“มันก็แค่ละคร ฉันไม่จำเป็นต้องแสดงให้สมบทบาทมากขนาดนั้นหรอกนะคะ”
“ผมสั่งคุณต้องทำ! อย่าลืมสิว่าเราต่างมีสิ่งต่อรองกันทั้งสองฝ่าย”
“คุณไม่ต้องมาขู่ฉันหรอกค่ะ และอย่าคิดว่าฉันจะยอมทำตามคำสั่งของคุณทุกอย่าง”
“คุณเป็นคนของผมแล้ว” เสียงนั้นแน่นหนักพร้อมกับรัดวงแขนจนร่างแน่งน้อยเบียดชิดตัวเขามากกว่าเก่า
“แดเนียล”
“เรียกสามีของคุณว่า แดน...นับแต่นี้จะไม่มีออโซลย่า มีแต่คุณ...ซอนญ่า คุณเป็นคนของผมและต้องทำตามที่ผมสั่งทุกอย่าง!”
ชายหนุ่มสำแดงความต้องการผ่านใบหน้าดุ อากัปกิริยาของเขาทำให้หญิงสาวหน้าแดงไปถึงใบหู เรียวปากอิ่มสั่นระริกด้วยความโกรธ เธอได้แต่กำหมัดแน่นและก้าวตามเขาไปทั้งที่เอวบางยังถูกลำแขนหนาแกร่งรัดไว้จนหายใจแทบไม่ออก
เธอต้องเอาคืนให้ได้ถ้ามีโอกาส...จารชนสาวคิดอยู่ในใจกระทั่งไปถึงล็อบบี้ มันเป็นโรงแรมขนาดเล็กซึ่งภายในตกแต่งอย่างเรียบง่ายด้วยโทนสีน้ำตาลอย่างทุ่งทรายด้านนอก ภายในนั้นเงียบเหงามีเพียงพนักงานโรงแรมเป็นผู้หญิงผิวขาวในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์กำลังนั่งจ้องหน้าจอโทรทัศน์เครื่องเล็กด้านข้างอย่างตั้งใจ
“ขอโทษครับ...ไม่ทราบว่ามีห้องว่างให้ผมกับภรรยาพักคืนนี้หรือเปล่าครับ?”
แดเนียลเป็นฝ่ายถามขึ้นซึ่งก็ทำให้พนักสาวที่กำลังเคี้ยวหมากฝรั่งเหลือบมองแขกทั้งสองก่อนหยิบกระดาษและปากกาขึ้นมาอย่างไม่ค่อยตั้งใจ
“ที่นี่ไม่รับบัตรเครดิตนะคะ ไม่ทราบว่าพวกคุณชื่ออะไร?”
“แดเนียล กับ ซอนญ่า ไพรซ์ ครับ”
“ต้องการห้องแบบไหนคะ?”
“แบบเตียงเดี่ยว...และเป็นห้องที่ดีที่สุด” พอเขาบอกพนักงานสาวก็ยักไหล่พร้อมพูดทั้งที่ยังเคี้ยวหมากฝรั่งหมุบ ๆ
“ที่นี่ก็มีห้องที่ดีที่สุดค่ะ แต่อาจเทียบไม่ได้กับโรงแรมฮิลตัน”
“ห้องที่ดีที่สุดสำหรับเราสองคนคือห้องที่นอนสบายครับ”
ร่างสูงใหญ่กล่าวแล้วหันไปส่งสายตาให้หญิงสาวในอ้อมแขนหวานฉ่ำ พนักงานโรงแรมกลอกตาไปมาเหมือนรู้ทันก่อนหยิบกุญแจยื่นให้
“ห้องอยู่ชั้นบนสุด ตามหมายเลขนั่นล่ะค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“อ้อ!” พนักงานคนเดิมเรียกหนุ่มสาวทั้งสองที่กำลังจะเดินออกไปอีกครั้ง
“ที่นี่ไม่มีลิฟท์หรอกนะคะ...แต่เรามีอ่างจากุชชี่ที่ใหญ่พอสำหรับสองคน”
ไม่มีคำตอบนอกจากรอยยิ้มน่าหลงใหลบนใบหน้าคร้ามเข้ม แดเนียลโอบร่างบอบบางไปจนกระทั่งถึงห้องพัก
“แดน...ปล่อยฉันได้แล้วนะคะ พนักงานโรงแรมคงเชื่อแล้วล่ะค่ะว่าเราเป็นคู่สามีภรรยากันจริง ๆ !”
บทที่ 3
หลุมพรางเสน่หา
พออลินทิราท้วงขึ้นแดเนียลก็ยอมคลายวงแขนที่โอบรอบเอวบางแต่โดยดีทว่าชายหนุ่มกลับทำให้หญิงสาวแทบหยุดหายใจเมื่อเขาถอดเสื้อยืดโยนไว้บนเก้าอี้บุหนังตัวใหญ่ภายในห้องที่ไม่กว้างนักและมองเห็นทิวทัศน์ของแนวเขารูปร่างแปลกตามืดทะมึนอยู่เบื้องนอก
“แดน...คุณจะทำอะไร” เธอถามเขาแต่กลับได้รับคำตอบเป็นกุญแจซึ่งถูกคล้องไว้บนข้อมือข้างหนึ่งก่อนที่อีกข้างจะถูกคล้องบนข้อมือของเขา
“แดน...คุณมันบ้า!” สายลับสาวก่นว่าชายหนุ่มหน้าแดงก่ำในขณะที่อีกฝ่ายซึ่งท่อนบนเปลือยหน้าอกเต็มไปด้วยมัดกล้ามแข็งแกร่งและลอนหน้าท้องตึงแน่นยักไหล่เบา ๆ ราวกับไม่ยี่หระ
“ขอโทษที คุณผู้หญิง...ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ก็ไม่แน่ว่าคุณจะยังคิดหนีอีกไหม บอกตามตรงว่าผมไม่ไว้ใจพวกสายลับอย่างคุณ”
”ฉันไม่ใช่ทาสของคุณนะแดน ถึงได้ต้องล่ามฉันไว้แบบนี้”
“คุณไม่ใช่ทาสของผมหรอก ซอนญ่า แต่ก็คงคิดตลอดเวลาว่าจะหนียังไง”
“คุณคงบ้าไปแล้ว! ถ้าใส่กุญแจมือติดกับตัวคุณอย่างนี้ฉันจะอาบน้ำได้ยังไง?”
“เราก็ไปอาบพร้อมกัน ตอนนี้”
- Writer
