อลินทิราเก็บกลั้นน้ำตามาตลอดทาง เธอคิดว่าเมื่อกลับเข้าไปในห้องก็อยากจะร้องไห้เพื่อปลดปล่อยตัวเองจากแรงกดดันในคฤหาสน์หลังนี้ เธอไม่เคยอ่อนแอเลยสักครั้ง แต่ทำไมต้องแคร์คำพูดดูถูกเหยียดหยามของโมนิกา หรือเธอยอมจำนนแล้วว่าได้แพ้พ่ายต่อเสน่ห์ของผู้ชายคนนั้น
“คุณไปไหนมา...ซอนญ่า”
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นภายในห้องนอนซึ่งได้รับการออกแบบอย่างเรียบแต่ดูทันสมัยทำให้อลินทิราต้องผงะ หญิงสาวหยุดนิ่งอยู่ที่ประตูเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่นั่งเอกเขนกบนโซฟาตรงมุมหนึ่งของห้อง เจ้าของดวงหน้างามกลืนก้อนแห่งความเจ็บช้ำกลับเข้าไป เธอจะแสดงให้แดเนียลเห็นความอ่อนแอไม่ได้ในตอนนี้
“ฉันออกไปเดินดูข้างนอกค่ะ”
“ผมนึกว่าคุณจะสำรวจที่นี่จนหมดทุกซอกทุกมุมแล้วเสียอีก แล้วเป็นยังไงล่ะ” แดเนียลยืดลำตัวขึ้นและสืบเท้าเข้าไปใกล้อลินทิรา ใบหน้าหวานฉายความดื้อรั้นทำให้เขานึกถึงแว่บแรกที่ได้พบหญิงสาว
“คฤหาสน์ไพรซ์มีอะไรลึกลับซับซ้อนมากกว
