ตอนที่ 6
1004 Words
อลินทิราร้องออกมาอีกเมื่ออีกฝ่ายออกแรงกดข้อมือบางจนเจ็บร้าวไปถึงหัวไหล่ น่าเจ็บใจอย่างที่สุดเพราะเธอประเมินเขาต่ำเกินไป แดเนียล ไพรซ์ มีอะไรมากกว่าที่เธอคิด
“บอกผมมาว่าชิปอยู่ที่ไหน!”
ชายหนุ่มคำรามถามเสียงลั่น เขาเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่ นัยน์ตาสีน้ำเงินอมม่วงฉายความดุกร้าวออกมาอย่างน่ากลัว
“ไม่! คุณจะไม่ได้อะไรจากฉัน และจะไม่มีวันรู้ด้วยว่าไอ้ชิปนั่นอยู่ที่ไหน”
“ผมขอถามคุณอีกครั้ง ถ้าไม่ยอมบอก ออโซลย่าต้องสิ้นชื่ออยู่ที่แคนยอนแลนด์นี้แน่!”
“ถ้าการตายของฉันจะมีเกียรติ...อื้อ!”
ร่างระหงคำรามใส่เขาบ้างก่อนตอบโต้กลับด้วยเข่าทว่าโชคร้ายที่แดเนียลตะปบขาเรียวข้างนั้นไว้ได้เสียก่อนและจับมันกดไว้กับบั้นเอวไม่ยอมปล่อย
“ชื่อของคุณไม่มีวันได้จารึกลงบนฮอล ออฟ เฟรม อย่างคนที่กล้าหาญหรอก ออโซลย่า ตราบใดที่คุณยังเต็มใจให้องค์กรมืดใช้เป็นเครื่องมือ!”
“โอ๊ย!”
เสียงหวานกรีดลั่นเพราะคนตัวใหญ่ดันร่างแบบบางไปชนด้านข้างรถคาดิลแล็ค อลินทิราเบิกตาโพลงเมื่อเธออยู่ในท่าที่ด้านหน้าเบียดชิดกับเขาซ้ำร้ายยังรู้สึกว่ามือหนาสากระคายปัดป่ายไปบนเรียวขาที่ยังพาดอยู่บนเอวของเขา
“ผมไม่ได้เรียนรู้แค่เรื่องธุรกิจกับวิทยาศาสตร์หรอกนะ แต่วิชาป้องกันตัวสอนผมให้รู้จักความรอบคอบ อย่าได้ประมาท...โดยเฉพาะกับผู้หญิง!”
เสียงห้าวดุนั้นดังอยู่ชิดใบหูหญิงสาวก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะชูมือข้างหนึ่งซึ่งกำปืนพกกระบอกเล็กที่เขาดึงมันออกมาจากสายรัดถุงน่อง
“นี่คุณ!” สายลับสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อมือหนาล้วงลึกเข้าไปใต้กระโปรงและควานไปทั่วขอบแพนตี้รอบสะโพกผาย เจ้าของใบหน้าทรงเสน่ห์ร้ายกาจทำให้เธอร้อนรุ่มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อลินทิราไม่เคยแนบชิดกับผู้ชายคนไหนมากถึงขนาดนี้
“แดเนียล...คุณมันคนไร้มารยาท!”
“ถ้าขืนผมยังมารยาทดีกับคุณก็อาจจะตายด้วยวิคทอริน็อกส์เล่มนี้ก็ได้!”
ดวงตาคู่งามเบิกกว้างเมื่อชายหนุ่มดึงมือหนาออกมาจากชายกระโปรงพร้อมมีดพับด้ามเล็กที่เธอเหน็บติดตัวไว้ยามฉุกเฉิน หญิงสาวพยายามฮึดสู้ทว่าก็ไม่อาจตอบโต้คนที่เธอเคยปรามาสเขาไว้ในใจแต่แรก แดเนียลทั้งฉลาดและแข็งแกร่ง แต่สายลับสาวก็ยังคิดหาวิธีเอาตัวรอดแม้จะอยู่ในอ้อมกอดที่รัดเธอแน่นยิ่งกว่าโซ่เหล็ก
“บอกผมว่าชิปนั่นอยู่ที่ไหน!”
ร่างสูงใหญ่ยังเค้นถามขณะกดลำตัวลงกับร่างนุ่มที่อ่อนยวบลงเล็กน้อย ชายหนุ่มจ้องลึกลงไปในดวงตาสีน้ำตาลแกมเขียวประกายอย่างจะให้ทะลุเข้าไปถึงใต้บึ้ง
“ฉันบอกแล้วยังไงว่าสิ่งที่คุณกำลังตามหามันก็แค่ความว่างเปล่า ฉันไม่มีอะไรจะให้คุณทั้งนั้น”
“อย่ามาปากแข็งกับผม!”
ใบหน้าคร้ามเข้มดุดันก้มลงไปจนชิดใบหน้าหวานที่เบี่ยงหลบแทบไม่ทัน อลินทิราเริ่มหายใจขัดและเจ็บร้าวตรงข้อมือที่เขารวบไว้ด้านหลังและบีบมันแทบจะให้ป่นเป็นผง หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่นขณะรับรู้ถึงลมหายใจหนักที่พ่นลงบนแก้มเปล่งปลั่ง เธอคุ้นเคยต่อการเผชิญหน้าในสถานการณ์วิกฤติ แต่ไม่ใช่การได้ใกล้ชิดแนบสนิทถึงขนาดนี้
“ผมจะเชื่อที่คุณบอกว่าไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับของที่คุณขโมยมา เพราะไซออนเนตไม่มีวันบอกคุณหรอกว่าสิ่งที่ผมกับทีมนักนิวเคลียร์ฟิสิกส์ค้นพบทำอะไรได้บ้าง เขาไม่มีวันบอกคุณว่ามันเป็นธาตุลำดับที่ 119 ...ธาตุหนักอย่างยิ่งที่พัฒนาเป็นอาวุธอานุภาพร้ายแรงกว่ายูเรเนียมหรือพลูโทเนียมที่ใช้ผลิตนิวเคลียร์นั่นเสียอีก!...ทีนี้คุณรู้หรือยังว่ามันไม่ใช่แค่ความว่างเปล่าที่คุณหยิบฉวยมันออกมาจากห้องปฏิบัติการของผม!”
พอเขาพูดจบคนฟังก็นิ่งอึ้ง อลินทิราคล้ายสะดุดลมหายใจตัวเอง หากเป็นอย่างที่เขาว่าจริง ๆ สิ่งที่อยู่กับตัวเธอก็อันตรายมากทีเดียว หญิงสาวรู้ดีว่าแดเนียลไม่ได้โกหก หาไม่แล้วค่าตอบแทนของการจารกรรมครั้งนี้จะสูงลิบถึงยี่สิบล้านดอลล่าห์เทียวหรือ และหาไม่แล้วมหาเศรษฐีหนุ่มผู้นี้จะไม่ควานหาตัวเธอแทบพลิกแผ่นดินเพื่อให้ได้ชิปข้อมูลกลับไปเช่นนั้นหรือ
แต่...หากแดเนียลได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็ไม่แน่หรอกว่าเขาจะไว้ชีวิตจารชนอย่างเธอ คงจะเป็นการดีกว่าหากเธอจะยื้อเวลาไว้เพื่อหาวิธีหลบหนี
“ฉันไม่มีวันบอกคุณ...และคุณก็จะไม่มีวันได้ในสิ่งที่คุณต้องการ”
“แน่ใจนะว่าจะไม่คืนชิปให้ผม”
ชายหนุ่มลดเสียงต่ำและขบกรามเสียงดังจนหญิงสาวเกิดความหวั่นหวาด ทว่าอลินทิราก็ยังเชิดหน้าอย่างท้าทาย
“ฉันแน่ใจ! ไม่ว่าคุณจะทำยังฉันก็ไม่มีวันบอกคุณ”
“ได้! ออโซลย่า ผมก็มีวิธีการของผมที่จะเค้นเอามันจากคุณจนได้!”
เร็วกว่าที่หญิงสาวจะคาดคิดเมื่อใบหน้าคมคายก้มลงไปหาอย่างรวดเร็วก่อนลิ้นหนาจะฉกเข้าไปในปากอิ่มที่เผลอเผยอออกด้วยความตื่นตระหนก
อลินทิราตัวชาไปชั่วขณะที่บุรุษเรือนร่างกำยำสูงใหญ่กระชากสติสัมปชัญญะของเธอออกไปด้วยสัมผัสทางปากที่ไม่เคยให้ใครได้จาบจ้วง
- Writer
