Chapter 17

1060 Words

หลังจากไปส่งพี่ธามที่สนามบินเสร็จฉันก็กลับมาที่ห้อง มองซ้ายมองขวาก็เห็นแต่ภาพของพี่ธามทุกมุม น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว "พิชชาคิดถึงพี่ธามค่ะ ฮึกๆๆ " ฉันนอนฟุบอยู่ตรงโซฟาร้องไห้น้ำตานองหน้า ก่อนจะเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว 5.00 PM ก๊อกๆๆๆๆ ฉันตกใจตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นฉันขยี้ตาเบาๆก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นเดินตรงไปทางประตูก่อนจะบิดลูกบิดแล้วเปิดประตูออก " พิชชาไอจะชะ เฮ้ยยย ทำไมยูโทรมแบบนี้เนี้ย ร้องไห้เหรอ" ยัยเชลีนมองหน้าฉันอย่างตกใจ ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ "ฮึกๆ พี่ธาม ฮือๆ พี่ธามไปแล้ว" ฉันเอามือปิดหน้าแล้วก็ร้องไห้ออกมาเหมือนต้องการระบายความเสียใจออกมา ยัยเชลีนถอนหายใจออกมาเบาๆ " พี่เขาได้แกแล้วทิ้งเหรอ? " ฉันเงยหน้าถลึงตาใส่ยัยเชลีนจนยัยนั้นหัวเราะขำๆรีบยกมือห้ามก่อนที่ฉันจะทำการเอาเลือดหัวมันออก ชิยัยบ้านี่ กล้าดียังไงคิดแบบนั้นเนี้ย " ยัยบ้า พี

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD