“มันไม่เหมือนกันนะครับ”
“อ้อ ฉันเพิ่งรู้ว่าชู้ดีกว่าเมีย”
“อย่าพูดแบบนี้นะพี่ชัน รุณไม่ใช่ชู้ของผมนะครับ” เสียงปฏิเสธอย่างแข็งขันของชาล คนได้ยินถึงกับแค่นหัวเราะเบา ๆ ชันชัยจ้องหน้าน้องชายสามวินาที ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำแสนแสลงใจอีกคนออกมา
“ลักขโมยกินแบบนี้ถ้าไม่เรียกชู้ จะให้เรียกว่าเมียน้อยใช่ไหม”
“พี่ชัน !” ชาลรู้สึกโกรธ เพราะไม่ว่าจะชู้หรือเมียน้อย เขาก็ไม่เคยนึกอยากจะให้อรุณนารีเป็นแบบไหนทั้งนั้น คนเป็นน้องจ้องหน้าพี่ชายกลับอย่างไม่ลดละ
“จะโกรธไปทำไมชาล แกควรจะได้รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นมันผิด เพราะว่าถ้าไม่ผิดจริงพี่จะพูดและทำแบบนี้ไหม” ความเป็นพี่ชายผู้มีทั้งเหตุและผลมาโดยตลอด ทำให้ชาลต้องนิ่งเงียบเพื่อใช้ความคิดใตร่ตรองดู ใช่ พี่ชายของเขาพูดถูกทุกอย่าง และเมื่อตัวเขาได้ไตร่ตรองดีแล้ว คำพูดต่อไปนี้จึงต้องเอ่ยออกมา
“อะไร” เมื่อเห็นแววตาซ่อนรอยยิ้มตรงหน้าชันชัยชักไม่แน่ใจว่าน้องชา
