ซ่อนกลิ่นหลงไฟ

แผลในใจกำลังขยายตัว / 2

​​​​​​​ณัฐดลกลับมาที่ห้องพักคนป่วย และเห็นว่ามินตรานอนหลับไปแล้ว จึงได้เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ แล้วเอาโทรศัพท์ชาร์จแบตไว้ที่ปลั๊กตรงโซฟา แต่เมื่อเขาทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว และเดินออกมาจากห้องน้ำก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นมินตราแฟนสาวของตัวเองนั่งกินขนมอยู่บนเตียงคนป่วย

“กลับมาตอนไหนเหรอ” เมื่อเธอเห็นเขา จึงได้เอ่ยถาม

“สักพักแล้วล่ะ พอดีเราเห็นว่ามินหลับอยู่ก็เลยไม่ได้กวน” ปากพูดอยู่กับมินตรา แต่สายตานั้นมองไปทางโทรศัพท์อยู่ตลอด แม้ว่ามินตราจะทำเป็นเหมือนไม่ได้มองหน้าเขา แต่เธอก็เห็นและรับรู้

“เราได้ยินเสียงเหมือนมีคนโทรเข้ามาในโทรศัพท์ของณัฐน่ะ ก็เลยสะดุ้งตื่นขึ้นมา” เธอแกล้งว่า ร่างสูงของณัฐดลพุ่งไปหยิบโทรศัพท์ที่ชาร์จอยู่อย่างทันที

“เราไม่ได้ดูให้หรอกนะว่าใครโทรมา พอดีว่ายังเจ็บขาอยู่” มินตราพูดต่อ ชายหนุ่มลอบถอนหายใจ แต่พอกดดูก็ไม่พบว่าหมายเลขที่ไม่ได้ตอบรับ ตามคำกล่าวอ้างของมินตราเลย

“ไม่เห็นมีเลยมิน” เขาว่า

“เหรอ สงสัยมินจะฝัน แต่...ณัฐดูเหมือนกลัวจะมีใครโทรมานะ” วินาทีนั้นเองที่ณัฐดลรู้สึกตัว ว่ามินตรากำลังจับพิรุธของเขาอยู่

“จะบ้าเหรอ เรากลัวพี่ที่ทำงานโทรมาน่ะ เห็นตอนก่อนแยกกันพี่เขาบอกว่าถ้าพรุ่งนี้มีงานอีกจะโทรมาบอก” มินตรายิ้มออกมาด้วยความรู้สึกสมเพชตัวเอง นี่เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ณัฐดลจะโกหกเก่งขนาดนี้ แม้ว่าตอนนี้เธอจะยังจับไม่ได้ ไม่มีหลักฐานอะไร แต่ก็มั่นใจแล้วว่าเขากำลังมีคนอื่นอยู่จริงๆ

“ถ้างั้นเรานอนก่อนนะ สงสัยยาจะออกฤทธิ์อีกแล้ว” เธอหันไปบอกกับเขา

“นอนเถอะ ร่างกายกำลังเจ็บแบบนี้ พักผ่อนเยอะๆ จะได้ฟื้นตัวเร็ว” ชายหนุ่มพูดพลางเดินเข้ามาช่วยห่มผ้าให้กับคนเจ็บ เธอมองหน้าเขาด้วยสายตาที่ปวดร้าว ขอบตาร้อนราวกับจะร้องไห้ออกมาให้ได้ แต่มันก็จุกเหลือเกิน จุกอยู่ที่กลางอกข้างซ้ายจุกจนน้ำตาไม่อาจจะไหลออกมาได้

“ณัฐก็อย่านอนดึกนะ พรุ่งนี้ต้องพาเราไปตรวจร่างกายรอบที่สอง แล้วก็...ณัฐพอจะลางานสักวันได้หรือเปล่า” มินตราถามอย่างเกรงใจ เธอรู้สึกว่าเขามีความสุขกับการออกไปทำงานเหลือเกิน จึงกล้าๆ กลัวๆ ที่จะขอให้เขาหยุดมาช่วยดูแลเธอ

“ได้สิ เดี๋ยวตอนเช้าเราลาหัวหน้าก็แล้วกัน ตอนนี้มินนอนก่อนเถอะ แล้วไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น เราอยู่ตรงนี้ เราจะดูแลมินเองโอเคไหม” มินตราพยักหน้ารับช้าๆ แต่ใจของเธอนั้นไม่รับรู้ถึงความห่วงใยจากเขาอีกแล้ว

ณัฐดลนั่งเฝ้าแฟนสาวของตัวเองจนเธอหลับ เขาเล่นเกมอยู่สักพักจนแน่ใจว่าเธอหลับสนิทแล้ว จึงได้ถือโทรศัพท์ออกไปโทรหาแพรวาข้างนอก

“เพิ่งเลิกงานเหรอคะ” ทันทีที่ปลายสายกดตอบรับ เสียงหวานก็เอ่ยถาม

“ค่ะ เหนื่อยมาก แล้วก็ง่วงมากด้วย”

“แล้วนี่กลับบ้านหรือยังคะ หรือว่าเพิ่งออกจากออฟฟิศ”

“เอ่อ...เพิ่งขับรถกลับถึงบ้านค่ะ พอดีพี่ง่วงมากเลยตั้งใจว่าถึงบ้านแล้วค่อยคุยกับแพรดีกว่า” เขาเดินคุยโทรศัพท์อยู่ที่ทางเดินไม่ไกลจากห้องพักคนป่วยนัก สายตาก็คอยมองดูอยู่ตลอดว่ามินตราแอบตามมาหรือเปล่า แต่ใจก็ไม่คิดว่าเธอจะตามมาไหว เพราะขาของเธอดูเหมือนจะหัก ทำให้เดินได้ค่อนข้างลำบาก

“เมื่อไหร่จะเช้านะ แพรคิดถึงพี่แล้ว อยากเจอหน้าพี่เร็วๆ จัง” เมื่อสาวน้อยของเขาพูดขึ้นมาแบบนั้น ณัฐดลก็เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ ว่าพรุ่งนี้เขาต้องอยู่ดูแลมินตราที่โรงพยาบาล

“เอ่อ...พรุ่งนี้พี่ต้องพาแม่ไปหาหมอน่ะสิ ลาหัวหน้าเอาไว้แล้วด้วย”

“อ้าว! แสดงว่าพรุ่งนี้เช้าแพรก็จะไม่ได้เจอพี่น่ะสิ” หญิงสาวร้องขึ้น

“พี่ก็อยากเจอแพรเหมือนกัน แต่แม่พี่จะให้พาไปหาหมอ น้องแพรเข้าใจพี่นะ” หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ

“ก็ได้ แต่ตอนเย็นพี่ต้องมาหาแพรนะ” เธอพูดต่อรอง ณัฐดลค่อนข้างหนักใจ แต่ก็คิดจะรับปากไปก่อนแล้วค่อยหาข้ออ้างเอาทีหลัง

“คุณคะ รบกวนออกไปคุยข้างนอกได้หรือเปล่า เสียงมันดังรบกวนคนไข้ค่ะ” เสียงพยาบาลเดินเข้ามาบอกกับณัฐดล ทำให้เขาตกใจแต่ก็พยักหน้ารับ

“เสียงอะไรน่ะพี่ณัฐ”

“เสียงข้างบ้านน่ะ น้องแพรยังไงแค่นี้ก่อนนะ พี่ง่วงมากแล้ว”

“อีกแล้ว แพรยังไม่หายคิดถึงพี่เลย”

“พี่ก็คิดถึงแพรค่ะ แต่พรุ่งนี้พี่ต้องขับรถพาแม่ไปโรงพยาบาลแต่เช้า แพรเข้าใจพี่นะ”

“ค่ะๆ แพรรักพี่นะ”

“พี่ก็รักแพรค่ะ” หลังจากวางสาย ณัฐดลก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง แล้วเดินกลับไปที่ห้องพักคนป่วย ปรากฏว่าเขาเจอมินตรานั่งรออยู่ที่โซฟา ชายหนุ่มค่อนข้างตกใจ แต่ก็พยายามตั้งสติ

“ทำไมมินมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ”

“เราตื่นขึ้นมาไม่เจอณัฐ พอเดินไปดูที่ห้องน้ำก็ไม่มี เรียกหาก็ไม่ตอบ ก็เลยเดินออกไปดูข้างนอกมา” เธอพูดถึงแค่ตรงนี้ชายหนุ่มก็เสียวสันหลังวาบ

“เราเห็นณัฐยืนคุยโทรศัพท์อยู่ คุยกับใครเหรอ” ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกข้ออ้างออก

“เอ่อ...ก็พี่ที่ทำงานที่เราบอกไง ว่าเขาจะโทรมาบอกถ้ามีงาน”

“ทำไมพี่เขาโทรมาดึกนักล่ะ”

“ก็พี่เขาเพิ่งดีลงานได้น่ะสิ นี่มินไม่เชื่อเราเหรอ” เมื่อเห็นว่ามินตราพยายามยิงคำถามใส่ เขาจึงต้องรีบตัดบท ก่อนที่มันจะถึงทางตัน

“เราไม่ได้ไม่เชื่อ แค่รู้สึกว่าพี่คนนี้ไม่มีมารยาทเอาซะเลยนะ ที่โทรมาคุยเรื่องงานดึกขนาดนี้” มินตราเองก็พยายามโกหกเขาว่าเธอรู้ไม่ทัน เพราะอยากจะเคลียร์ตอนมีหลักฐานทีเดียว

“นี่มันเรื่องงานนะมิน เรากำลังทำเพื่ออนาคตของพวกเราอยู่ มินอยากจัดงานแต่งงานไม่ใช่หรือไง เราพยายามทำงานให้หนักขึ้น เพื่อที่จะได้หาเงินไปขอมินจากครอบครัวมินให้ได้ อยากพิสูจน์ให้พวกท่านเห็น ว่าเราดูแลมินได้” ถ้าเป็นแต่ก่อนมินตราก็คงมีความสุข กับคำพูดพวกนี้ของเขา

แต่เพราะดันรู้หมดแล้วว่าความจริงคืออะไร ขาดก็แค่หลักฐานที่จะเอามายืนยัน เพื่อให้ตัดความสัมพันธ์ได้อย่างเด็ดขาดก็เท่านั้น ความรู้สึกในตอนนี้มันแหลกเหลวไปหมดแล้ว ถึงจะยังรักแต่มันก็เจ็บเกินกว่าจะให้อภัย

“โอเค เรานอนจริงๆ แล้วล่ะ ดึกมากแล้ว ถ้าณัฐจะไปไหนก็ไลน์บอกเราหน่อยนะ อย่างน้อยตื่นขึ้นมาไม่เจอ เราจะได้เปิดไลน์อ่าน” เธอกล่าวก่อนจะเดินขึ้นเตียงนอน

ณัฐดลรู้สึกโล่งใจที่เคลียร์ได้ แต่เขาไม่รู้เลยว่าโทรศัพท์มันกดโทรกลับไปหาแพรวา และเธอก็รับสายและได้ยินทุกอย่างหมดแล้ว แพรวากดวางสายจากณัฐดลด้วยความรู้สึกช็อก ทุกอย่างที่ได้ยินมันชัดเจนมากจริงๆ ว่าแฟนหนุ่มของเธอ มีผู้หญิงอีกคนอยู่แล้ว