พลาดรัก 3 อึดอัด

1453 Words

วันต่อมา เธอสืบค้นประวัติของดีแลนด์ทั้งวันจนตาลายไปหมด ประวัติคร่าวๆ คือ เขาไม่ได้เกิดที่ประเทศไทย เรียนจบนอก เป็นนักกีฬาระดับเหรียญทองโอลิมปิกหลายรายการ ตอนเรียนมหาวิทยาลัยเคยแข่งรถชนะ จนมีชื่อเสียงขึ้นมาอีกขั้น จากที่ตระกูลมีชื่อเสียงอยู่แล้ว อยากโทรไปถามมิลินเรื่องดีแลนด์ เพราะเขาเป็นเพื่อนสนิทกับสามีมิลิน ทว่าก็กลัวโดนเค้นถาม จึงตัดสินใจหาเองดีกว่า จู่ๆ ในหัวก็พลันคิดอะไรบางอย่างออก เธอคว้าโทรศัพท์มาแล้วโทรหาพี่มิลค์ “พี่มิลค์คะ พอจะมีเวลาว่างให้นิ้งสักห้านาทีไหมคะ” (ว่าไงเหรอนิ้ง) “ปกติแล้วคุณดีแลนด์ชอบไปเที่ยวไหนคะ” (ต๊ายย! ถามพี่เหมือนพี่เป็นเมียเขาเลยนะนิ้ง เรื่องนี้พี่ไม่รู้หรอกนะ) ปลายสายตอบกลับคะนิ้ง “นิ้งไม่รู้จะถามใครนิคะ นึกออกแค่พี่มิลค์” (มิลินไง ทำไมไม่ลองถามดู สามีของเพื่อนนิ้งสนิทกับคุณดีแลนด์นิ) “นิ้งไม่อยากให้ลินรู้เรื่องนี้” (งั้นนิ้งลองไปที่นี่ดูไหม เผื่อเจอเขา) “ที่ไหนคะ?” เธอเริ่มมีความหวังขึ้นมาแล้ว… (T.Sis club) “พี่มิลค์แน่ใจเหรอคะว่าเขาอยู่ที่นี่” (ไม่ชัวร์ แต่เป็นผับของเพื่อนเขา นิ้งลองไปดูนะเผื่อเจอ) ตนรู้เรื่องดีแลนด์มาแค่นี้ ส่วนจะอยู่ที่นั่นไหมอีกเรื่อง บอกคะนิ้งไปแล้วว่าไม่ชัวร์ ต้องลองเสี่ยงดวงไปดูเอาเอง ดีแลนด์ไม่เคยอยู่กับร่องกับรอย นึกจะหายก็หาย ไม่มีใครสามารถเดาทางผู้ชายคนนี้ได้ “ขอบคุณนะคะพี่มิลค์” (จ้า ยังไงพี่ก็เป็นกำลังใจให้นิ้งนะ) “ค่ะ” พอวางสายจากพี่มิลค์ เธอหยิบไอแพดขึ้นมาดูประวัติของคุณดีแลนด์อีกครั้ง การไปหาเขาบอกตรงๆ เธอไม่ได้คาดหวังอะไรทั้งสิ้น หากเขายอมช่วยเหลือก็ถือว่าเป็นโชคดี หากเขาไม่ยอมช่วยเหลือ เธอก็ไม่รู้เหมือนกันจะทำยังไงต่อ แต่เธอจะลองดูสักตั้ง เผื่อว่าเขาเห็นใจยอมช่วย T.Sis club เธอเดินเข้าไปในไนต์คลับสุดหรูใจกลางเมือง สายตาพลางกวาดมองหาคุณดีแลนด์ว่าอยู่ที่นี่หรือเปล่า ทว่ากลับพบเพียงความว่างเปล่า ตอนนี้เพิ่งสี่ทุ่ม รอไปก่อนอีกสักพักเขาคงมา เธอมานั่งตรงบาร์เพราะมาคนเดียว สั่งเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ไม่แรงมาก ข้างในไฟค่อนข้างเยอะ เธอกลัวเมาไฟก่อนได้คุยกับเขา “เอ่อน้องคะ” เธอยกมือเรียกพนักงานบาร์เทนเดอร์ “ครับผม?” “รู้จักคนชื่อดีแลนด์ เพื่อนสนิทเจ้าของธีสิสคลับไหม” “รู้จักครับ เขามาที่นี่บ่อยๆ” เข้าทางเธอเลย “ปกติเขามาเวลาไหนอะ” ไม่เพียงแค่พูด แต่เธอควักแบงค์พันหนึ่งใบออกมาวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นเลื่อนไปให้บาร์เทนเดอร์หนุ่ม บาร์เทนเดอร์หนุ่มมองเงินแล้วตาลุกวาว ก่อนจะขยับริมฝีปากรีบตอบคำถามของคะนิ้ง “ปกติเขาจะมาที่นี่ประมาณห้าทุ่มขึ้นไปครับ” “มาทุกวันไหม” “ไม่ทุกวันครับ วันธรรมดาแทบไม่เห็น แต่ก็มีมาบ้างครับ ส่วนวันศุกร์ถึงอาทิตย์ เห็นตลอดนะครับ แต่บางทีก็ไม่มา” วันนี้วันศุกร์ สุดสัปดาห์แบบนี้เดาว่าเขาต้องมาแน่นอน เธอยิ้มอ่อน ก่อนจะเอามือที่ทับแบงค์พันอยู่ออก บาร์เทนเดอร์หนุ่มรีบคว้าไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ลืมไหว้ขอบคุณเธอ ได้ยินบาร์เทนเดอร์บอกแบบนั้นรู้สึกมีกำลังใจในการรอขึ้นมาหน่อย LINE Temp : อยู่ไหน เธออ่านข้อความที่เด้งขึ้นมาเมื่อครู่ แล้วละสายตามองไปทางอื่น ยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาจิบทีละนิด โดยไม่คิดจะหันไปตอบเจ้าของข้อความนั้น Temp : ถามว่าอยู่ไหน Temp : อย่าให้ฉันหาเธอเองนะคะนิ้ง น่ารำคาญชะมัด เธอคว้าโทรศัพท์มาแล้วพิมพ์ตอบเทมป์กลับไปให้มันจบๆ Kaning : เลือกยุ่งเรื่องของคนอื่นสักที ตอบแค่นั้นก็กดส่ง เทมป์อ่านเร็วมากแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลัับมา เวลาผ่านไปจนกระทั่งห้าทุ่มกับอีกสามสิบนาที คะนิ้งเริ่มมองทางเข้าบ่อยขึ้น ยิ่งดึกมากขึ้นเท่าไรแล้วไร้เงาของดีแลนด์ ยิ่งทำให้คนตัวเล็กกระวนกระวายใจ กลัวว่าคืนนี้เขาจะไม่มา มาไหมนะ… จนกระทั่งเที่ยงคืนกว่า ดีแลนด์ยังคงไม่โผล่มาที่นี่ หญิงสาวถอนหายใจอย่างหมดหวัง ลงจากเก้าอี้ของบาร์แล้วเดินคอตกไปห้องน้ำคนเดียว พอหย่อนก้นนั่งลงชักโครกพลันถอนหายใจอีกรอบ เขาไม่มาจริงๆ เหรอเนี่ย หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จสรรพ จึงเปิดประตูห้องน้ำออกมาล้างมือ หยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดแล้วทิ้งลงถังขยะ ก่อนจะก้าวเท้าเดินออกไปจากห้องน้ำ ครืด ครืด เธอหยุดเดินเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น จึงเปิดกระเป๋าแล้วหยิบออกมาดูว่าใครโทรมา พอเห็นเบอร์จึงกดตัดสายอย่างรวดเร็ว เพราะเป็นเบอร์ของเทมป์ “ใช่คะนิ้งป่ะ” เสียงนั้นทำให้เธอหันไปมอง “ค่ะ ใช่ค่ะ” เธอตอบกลับผู้ชายสองคนที่ยืนมองเธออยู่ “น้องคะนิ้งสวยขึ้นเป็นกองเลยว่ะ” พวกเขาหันไปพูดกันเองสองคน ก่อนเจ้าของประโยคนั้นจะหันกลับมามองคะนิ้ง “จำพวกพี่ได้ป่ะ พี่ชื่อค่าย ส่วนนั่นไอ้คิงส์ รุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่า ก่อนที่คะนิ้งจะย้ายไปเรียนที่อื่นไง” “อ๋อ นิ้งจำได้แล้วค่ะ” เธอรู้สึกใจคอไม่ดียังไงไม่รู้ ไม่ได้รู้สึกดีใจเท่าไรที่เจอสองคนนี้ “สวยขึ้นเยอะเลยนะเรา จนพวกพี่สองคนจำแทบไม่ได้เลย” พี่ค่ายพูด เธอยิ้มแห้งพร้อมกับกำสายกระเป๋าสะพายแน่น “ทำอะไรมาบ้างอะ เมื่อก่อนเห็นสิวเต็มหน้าเลย ไม่ได้ดูผอมเหมือนตอนนี้ด้วย แล้วแก้มกลมๆ เอาไปไว้ไหนแล้ว” พี่คิงส์พูดอย่างขำๆ แต่เธอไม่ขำด้วย เหตุผลที่ย้ายออกจากโรงเรียนเก่าเพราะเธอถูกบูลลี่หนักมาก ทำให้คุณพ่อตัดสินใจย้ายเธอไปเรียนที่อื่น เพราะเธอไม่ยอมไปโรงเรียนเกือบหนึ่งอาทิตย์ “นิ้งขอตัวก่อนนะคะ” หมับ “จะรีบไปไหนล่ะ” ค่ายคว้าแขนคะนิ้ง “นิ้งมีธุระน่ะค่ะ” “ธุระตอนนี้ ไปโต๊ะกับพวกพี่ก่อนสิ” “แต่ว่านิ้ง…” “แป๊บเดียวๆ” พี่ค่ายกอดคอเธอแล้วพาเดินไปยังโต๊ะ ส่วนพี่คิงส์เดินตามหลัง และในที่สุดเธอก็มาถึงโต๊ะพวกเขา “มึงพาใครมาวะไอ้ค่าย แม่งโคตรสวย” “เด็กใหม่มึงเหรอ?” ค่ายยิ้มอย่างภูมิใจที่เพื่อนแซวไปในทิศทางแบบนั้น เปลี่ยนจากกอดคอคะนิ้งมาเป็นโอบเอว วินาทีนั้นทำเอาหญิงสาวยืนตัวแข็งทื่อ ใจเต้นรัว เริ่มกลัวขึ้นมา “น้องที่โรงเรียนเก่ากูเอง บังเอิญเจอหน้าห้องน้ำ” “ใช่เหรอวะ กูว่าไม่ใช่ม้างง” เธอเริ่มประหม่า และกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ “จริงดิ สวยใช่ไหมวะ” “โคตรสวย สวยกว่าคนที่ผ่านๆ มาของมึงอีก” “พวกมึงก็พูดเกินไป ชงเหล้าให้น้องกูหน่อยเว้ย” “พี่ค่าย นิ้งต้องไปแล้ว” “ดื่มให้พี่แก้วนึงแล้วค่อยไป” ค่ายรับแก้วจากเพื่อนมายื่นให้คะนิ้ง “หมดแก้วครับ” เธอทำหน้าลำบากใจ ไม่อยากดื่มเท่าไรนัก แต่เพราะอยากรีบไปจากตรงนี้จึงยอมคว้ามาดื่ม บอกเลยว่าเข้มมาก นึกว่าเหล้าเพียวล้วนๆ เธอกลั้นใจดื่มจนหมดแก้ว จากนั้นยื่นแก้วคืนพี่ค่าย ตอนนี้เธอรู้สึกอึดอัดมากๆ อยากไปจากตรงนี้เต็มทีแล้ว “นิ้งไปได้รึยังคะ” “น้องจะรีบไปไหนครับ อยู่ก่อนสิ” เพื่อนพี่ค่ายรั้งให้เธออยู่ต่อ “มีธุระน่ะค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” เธอรีบชิ่งทันที “น้องไปแล้วว่ะไอ้ค่าย” “อืม ช่างน้องมัน” ค่ายพูดพร้อมกับหันไปยิ้มอย่างร้ายกาจกับคิงส์ ตอนคิงส์ชงเครื่องดื่ม แอบเอายาบางอย่างเทผสมลงไปด้วย คาดว่าอีกไม่นานยาคงออกฤทธิ์…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more