ผมเป็นคู่นอนของตัวร้าย

ตอนที่ 1 ตายแล้วไปไหน...ไปหาคนหล่อไงล่ะ! ผู้คนมากมายต่างตั้งคำถามในใจเหมือนกันโดยไม่ได้นัดหมาย คำถามที่ไม่สามารถหาคำตอบได้ แม้ว่าวิทยาศาสตร์จะก้าวหน้าไปไกลแค่ไหน นั่นก็คือ ‘ตายแล้วไปไหน’ ไปสวรรค์ ไปนรก หรือแตกสลายไป วิทย์ก็เคยตั้งคำถามแบบนี้เหมือนกัน แต่สุดท้ายก็เลิกสงสัยไปเอง เพราะไม่สามารถหาคำตอบได้ แต่ตอนนี้เขากำลังจะรู้คำตอบนั้นแล้ว เบื้องหน้าเขาคือรถสิบล้อพุ่งเข้ามาหาด้วยความเร็วสูง ด้วยระยะขนาดนี้ต่อให้เหยียบเบรกมิดก็ไม่อาจหยุดรถได้ เสียงกรีดร้องดังเข้าสู่โสตประสาท ทุกอย่างรอบตัวราวกับภาพสโลว์ สิ่งสุดท้ายที่เขาทำคือมองไปที่เด็กน้อย เมื่อเห็นว่าเธอปลอดภัยเขาก็เบาใจ ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดไปพร้อมกับความเจ็บปวด เบื้องหน้าเขาคือความมืด มืดจนมองไม่เห็นแม้แต่มือของตัวเอง ภายในใจสับสนวุ่นวาย เมื่อตั้งสติได้ถึงรู้ว่าตอนนี้เขาน่าจะตายแล้ว น่าแปลกที่ไม่รู้สึกเศร้าเลย เขาเป็นครูอนุบาลอายุ 25 ปี ถือว่าอายุยังไม่มาก วันนี้ก็เหมือนทุกวัน หลังเลิกเรียนเขาออกมาส่งเด็ก ๆ รอผู้ปกครองมารับ ระหว่างยืนส่งเด็ก ๆ เขาก็มองเห็นเด็กผู้หญิงกำลังรอข้ามถนนกลับบ้าน เขาเดินไปหาเพื่อจูงมือพาเด็กน้อยข้ามถนน แต่เรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เด็กน้อยเดินข้ามถนนก่อนที่ครูหนุ่มจะเดินไปถึง เด็กน้อยเดินข้ามโดยไม่รับรู้ถึงอันตราย แต่วิทย์เห็น รถสิบล้อขับมาด้วยความเร็วราวกับมองไม่เห็นเด็ก วิทย์เบิกตากว้าง ร่างกายตอบสนองเร็วกว่าความคิด ร่างเล็กกระเด็นออกไปอีกทางตามแรงผลักของเขาจนพ้นรถสิบล้อ เด็กน้อยรอด แต่วิทย์ไม่รอด พอนึกย้อนไปวิทย์ก็ถอนหายใจ เขาไม่เศร้าเลย ตรงกันข้ามดีใจด้วยซ้ำที่นักเรียนของเขารอดชีวิต เขามองไปรอบ ๆ ที่นี่มีแต่ความมืดจนรู้สึกอึดอัดและไม่ปลอดภัย ไม่รู้ว่าเขาอยู่ในความมืดนานแค่ไหน จู่ ๆ ก็มีแสงสาดส่องเข้ามา ภาพพร่ามัวค่อย ๆ ชัดขึ้น กลิ่นแอลกอฮอล์ บรรยากาศรอบข้างทำให้เขารู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่โรงพยาบาล นี่เขารอดชีวิตเหรอ...คำถามนี้ผุดขึ้นมาในหัว เขาไม่อยากเชื่อว่าถูกรถสิบล้อชนในระยะประชิดจะรอดชีวิตมาได้ แกร๊ก เสียงเปิดประตูเรียกความสนใจของวิทย์ หมอสูงวัยเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเป็นมิตร “อาการเป็นยังไงบ้างครับ ยังรู้สึกเจ็บตรงไหนไหมครับ” “เจ็บที่แขนนิดหน่อยครับ” เขารู้สึกเจ็บเล็กน้อยที่แขน พอสำรวจก็เห็นผ้าพันแผลที่แขนด้านขวา แต่พอมองร่างกายตัวเองก็ต้องแปลกใจเพราะมันไม่มีรอยแผลเลย แม้จะสงสัย แต่ก็เก็บความแปลกใจไว้ “หมอยินดีด้วยนะครับ คุณสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว” วิทย์เพียงยิ้มแล้วก็พยักหน้าให้หมอ หลังจากตรวจร่างกายนิดหน่อยหมอก็เดินออกจากห้องไป วิทย์พยุงตัวเองไปที่ห้องน้ำ ภาพสะท้อนในกระจกทำให้วิทย์ไม่สามารถเก็บอาการแปลกใจไว้ได้ ใบหน้าเรียวเล็ก ผิวเรียบเนียนไร้ตำหนิ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากอวบอิ่มแม้จะติดซีดเล็กน้อย แต่กลับดูดี ผมสีน้ำตาลอ่อนเป็นสีเดียวกับดวงตา ร่างนี้สูงกว่าร่างเก่าเขาเล็กน้อย น่าจะประมาณ 170 กว่า ๆ เป็นคนสวยมาก แต่ก็ไม่ได้เหมือนผู้หญิง หลังจากสำรวจจนพอใจแล้วเขาเลยกลับมานั่งบนเตียง พยายามระลึกความทรงจำร่างนี้ ตอนแรกในหัวว่างเปล่า แต่พอพยายามไปสักพักความทรงจำก็เริ่มกลับมา ทำให้เขารู้ว่าร่างนี้คือนักฆ่ากำลังทำภารกิจฆ่ามาเฟียชื่อก้องโลกคนหนึ่ง แต่เดี๋ยว!? เขาเป็นแค่ครูอนุบาลจะไปฆ่าใครได้ยังไง! ขนาดไก่เขายังไม่กล้าฆ่าเลย! ร่างนี้มีชื่อว่า เรย์ อายุ 22 ปี ทั้งที่เป็นน้องเขา แต่กลับมีอาชีพเป็นนักฆ่า นอกจากนี้ยังเป็นโอเมกาด้วย โลกนี้มีเพศรองสามอย่าง อัลฟ่า เบต้า โอเมกา อัลฟ่าตัวตนอันสูงส่งอยู่จุดสูงสุดของยอดพีระมิด และมีจำนวนน้อยมากเพียงหนึ่งในล้าน เบต้าคือชนชั้นกลางเจอได้ทั่วไป โอเมกามีจำนวนน้อยมากไม่ต่างจากอัลฟ่า แกร๊ก เสียงเปิดประตูทำให้คนบนเตียงหลุดออกจากภวังค์ เมื่อมองไปทางประตูก็เห็นใบหน้าเย็นชาไร้อารมณ์ “คุณหมออนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ ผมมารับคุณเรย์กลับ” คนบนเตียงพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรมากสร้างความแปลกใจให้แก่คนมาใหม่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเขาก็ถูกพามาที่รถ หลังจากที่ทบทวนความทรงจำแล้วเขาก็รู้เรื่องสำคัญอีกเรื่อง นั่นก็คือตอนนี้เขาอยู่ในสถานะคู่ขากับเป้าหมายที่ต้องฆ่า มาคัส คนที่ได้ชื่อว่าโหดเหี้ยมไร้ใจ แม้จะมีข่าวลือน่ากลัวมากมาย แต่ก็มีหลายคนอยากลองเล่นกับไฟ แม้ว่าเรย์จะเป็นแค่คู่ขาคู่นอน แต่ก็เป็นคู่นอนที่มาคัสชอบที่สุดเพราะทำตัวดีไม่น่ารำคาญ ระหว่างที่ในหัวกำลังจมลงไปในห้วงความคิดรถก็มาหยุดที่คอนโดหรูแห่งหนึ่ง เมื่อรถจอดสนิทเรย์ไม่รอช้าเปิดประตูลงมาทันที เมื่อมีความทรงจำเขาไม่ต้องกลัวจะกลับไม่ถูก ลิฟต์พาเขามาถึงชั้น 59 เป็นชั้นที่อยู่รองจากชั้นบนสุด ที่นี่หรูหรา กว้าง มีสระว่ายน้ำส่วนตัวทุกห้อง และแน่นอนราคาของมันไม่ต่ำกว่าร้อยล้าน บ่งบอกว่าเรย์เป็นที่ชื่นชอบของมาคัสมากขนาดไหน แม้ว่าจะเคยเห็นห้องในความทรงจำมาแล้ว แต่พอมาเจอของจริงทำเอาจิตวิญญาณของวิทย์สั่นไหว ระหว่างที่กำลังสำรวจเขาก็เห็นเงาคนจากริมสระว่ายน้ำ เมื่อเขาเดินออกไปอีกคนก็หันมาพอดี เป็นครั้งแรกที่วิทย์ได้เห็นคนหล่อในระยะประชิดขนาดนี้ ใบหน้าของมาคัสออกไปทางยุโรป ผมเปียกลู่ไปตามกรอบหน้า ผิวสีแทนมีหยดน้ำส่องเป็นประกาย กล้ามเนื้อเรียงสวยราวกับกำลังโอ้อวด ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อต้องสู้กับแสงแดดยิ่งทำให้มาคัสดูเซ็กซี่ แม่เจ้า! ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสาว ๆ ถึงพร้อมจะลุยกองไฟเพื่อปีนขึ้นเตียงมาคัส ไม่น่าเลย เขาจะทำใจฆ่าหนุ่มหล่อบาดใจคนนี้ได้ยังไง! ภายในใจของหนุ่มโสดมันเรียกร้องอยากกิน เอ๊ย อยากพิชิตใจคนตรงหน้า “ถ้าเธอยังไม่หยุดมอง ฉันจะควักลูกตาสวย ๆ ของเธอออกมา” น้ำเสียงเย็นชาพร้อมรังสีอำมหิตทำให้เรย์หลบสายตาก่อนจะหันหน้าหนี น้ำเสียงบ่งบอกว่ามาคัสเอาจริง ฮือ ทำไมคนหล่อต้องใจร้าย ชีวิตใหม่ของเขาทำไมมันดูวุ่นวาย อย่าว่าแต่ฆ่าเลย แค่เอาชีวิตให้รอดก่อนเถอะ! “ยืนเซ่อทำไม ไปเอาชุดคลุมมาสิ” มาคัสขมวดคิ้วมองอีกคน แล้ววิ่งเงอะงะเข้าไปในห้อง ใบหน้าหล่อฉายแววความแปลกใจ ทั้งที่ปกติเรย์จะเป็นคนฉลาดที่สามารถทำตามความต้องการเขาได้โดยไม่ต้องพูดแท้ ๆ อีกทั้งสายตาที่มองสำรวจเขาก่อนหน้านี้ก็แปลกประหลาดดูต่างจากที่เคย ร่างสูงเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเดินเข้าไปด้านใน ไม่นานนักเรย์ก็ออกมาพร้อมชุดคลุมอาบน้ำสีเข้ม แม้จะเงอะงะไปบ้าง แต่สุดท้ายมาคัสก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ เรย์ก้มหน้าขณะที่มัดสายผูกเอว แม้ว่ามือกำลังทำงานอย่างเต็มที่ แต่สายตากลับมองซิกซ์แพ็กตาไม่กะพริบ แม่เจ้า มันช่างแน่น เต็มตา มาคัสเลิกคิ้วมองอีกคนที่กำลังเนียนใช้นิ้วลูบหน้าท้องเขาหลายครั้ง แม้จะไม่เห็นสีหน้าเพราะเรย์ก้มหน้าอยู่ แต่เขาพอเดาได้ว่าอีกคนต้องกำลังทำหน้ากระหายอยู่แน่ ๆ มาคัสเลื่อนสายตามองแขนด้านขวาซึ่งเป็นตำแหน่งที่เรย์ถูกยิง การทำธุรกิจย่อมมีคู่แข่ง โดยเฉพาะเขาที่ทำธุรกิจหลายอย่าง แม้ว่าจะปลอดภัยมาได้ตลอด แต่ครั้งนี้กลับทำให้คู่นอนโดนลูกหลงไปด้วย “เธอกำลังมองอะไร” เรย์สะดุ้งเมื่อได้ยินแบบนั้น ก่อนจะได้พูดอะไรมือใหญ่ก็บีบคางดันขึ้น ทั้งคู่สบตากัน เรย์พยายามหลบตา แต่แรงกดดันจากมาคัสทำให้เขาจำต้องสบตากับอีกฝ่าย ใบหน้าหล่อเหลาในระยะใกล้ทำให้สมองของเขาตีกันวุ่นวาย กลิ่นประจำตัวทำให้มัวเมา มองไกล ๆ ว่าหล่อแล้ว มองใกล้ ๆ หล่อยิ่งกว่าเดิมอีก แม่ครับ...เกิดชาตินี้ผมไม่เสียชาติเกิดแล้ว! “เธอ...” มาคัสหลุดสีหน้าตกตะลึงเมื่อเห็นเลือดไหลออกมาจากจมูกของเรย์ แรงกดดันค่อย ๆ หายไป ยิ่งเห็นแววตาราวกับสติหลุดก็ยิ่งทำให้มาคัสมั่นใจ โอเมกาตรงหน้าทนแรงกดดันของเขาไม่ไหวจนเลือดกำเดาไหล มาคัสแววตาอ่อนลง เรย์มีสีหน้ามึนงง ยกมือลูบจมูกก่อนจะเบิกตากว้าง นี่เขาหื่นจนเลือดกำเดาไหลเลยเหรอ! แรงกระตุกที่มือทำให้เรย์เดินตามอย่างไม่เข้าใจ แม้จะเหมือนจูง แต่เขาว่ามันลากมากกว่า คงเพราะส่วนสูงที่ต่างกัน มาคัสน่าจะสูง 190 ทั้งที่เขาคิดว่าร่างนี้สูงแล้ว พอมาเปรียบกันยังเตี้ยกว่ามาคัสหลายเซน เรย์เดินตามแรงจูงจนสุดท้ายก็มานั่งอยู่ที่โซฟา เขามองมาคัส ก็เห็นอีกคนหยิบกล่องทิชชูมาให้ด้วยสีหน้ารังเกียจ “ถ้าเลือดเธอเปื้อนโซฟาฉันจะหักคอเธอซะ” เมื่อกล่าวจบมาคัสก็เดินหนีเข้าไปในห้อง เรย์หยิบทิชชูขึ้นมาเช็ดเลือด จะว่าไปก็ใจดีอยู่นะ เป็นห่วงก็บอกมาเซ่! แม้ว่าจะรู้ว่าตัวเองกำลังมโน แต่ก็ขอหน่อยเถอะ ได้อยู่ใกล้หนุ่มหล่อทั้งที ระหว่างที่กำลังล่องลอยอยู่กับห้วงมโนแสนหวาน เลือดก็หยดลงโซฟา ราวกับทุกอย่างเป็นภาพสโลว์โมชัน คำพูดของมาคัสลอยขึ้นมา ไม่! เขายังไม่อยากตาย! เมื่อเห็นเลือดหยดลงเขาก็ไม่รอช้าจัดการเช็ดด้วยความรู้สึกลุ้นระทึก พอเห็นว่าบนโซฟาไม่มีรอยเลือดแล้วก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่เป็นโซฟาหนัง ไม่งั้นเขาได้ตายคามือมาคัสแน่ ๆ ทำไมคนหล่อมักใจร้ายนะ เฮ้อ เครียดจริง ๆ คนหล่ออยู่ตรงหน้า แต่กลับไม่สามารถกินได้ แถมไม่รู้จะถูกฆ่าไหม ไม่อยากนึกว่าถ้ามาคัสรู้ว่าเรย์แฝงตัวมาจะเกิดอะไรขึ้น เขาลาออกตอนนี้ทันไหม แต่ดูจากนิสัยของมาคัสคงไม่ยอมให้เรย์หนีหายไปแน่ หลังจากนี้ชีวิตเขาจะเป็นยังไงคงอยู่ที่มาคัสจะรู้ตัวจริงเขาก่อน หรือว่ามาคัสจะเบื่อเขาก่อน ไม่ว่าจะทางไหนเขาก็เสี่ยงตายได้ทุกเวลาทั้งนั้น! ### เปิดเรื่องใหม่แย้ววววว ฝากน้องเรย์ไว้ในดวงใจด้วยนะคะ ตอนแรกก็แต่งให้เรื่องนี้ชิวๆสบายๆ แต่ไปๆมาๆบอกเลยว่า...NC ดุและถี่มาก 55555