ก่อนงานเลิกเพียงสิบห้านาทีนายทัพโทร. มาหาเธอ ว่าให้ไปรับหน้าคาเฟ่เลยไหม ดาริณไม่อยากเป็นจุดสนใจ จึงบอกให้ลุงทัพจอดรอที่ลานจอดรถของร้านอาหาร ไม่ยอมให้มาที่ลานจอดรถคาเฟ่ด้วยซ้ำ
ซึ่งเป็นความกังวลของเธอเอง ก็ไม่แปลกไม่ใช่หรือ ในเมื่อเธอไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับธีธัส นอกจากเป็นแม่ของลูกเขา และเธอก็ไม่อยากโกหกคนอื่น เหมือนที่เขาแนะนำให้บอกคนอื่นว่า ‘ย้ายไปอยู่บ้านผัว’ เขาพูดอะไรง่ายไปหมดจริงๆ
ไม่รู้หรือไงว่าปากคนนั้นมันเหมือนพิษร้าย กัดกร่อนและบั่นทอนจิตใจจนบางครั้งก็ไม่อยากพบหน้าผู้คน แต่เธอก็ภาวนาว่าคนที่นี่จะไม่เหมือนคนที่บ้านเกิด
วันนี้ลูกชายของเธออยู่สนามเด็กเล่น ท่าทางร่าเริงตามปกติ
“น้องดรีมครับ สวัสดีลุงทัพสิลูก คุณลุงจะมาขับรถรับส่งเราไปโรงเรียน” ดาริณบอกลูกชาย เมื่อเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว
“สวัสดีคับลุงทัพ”
“สวัสดีครับคุณหนูดรีม ต่อไปนี้อยากไปไหน บอกลุงได้เลยนะครับ จะพา
