11
ฉันโยนกระเป๋านักเรียนทิ้งลงบนโซฟาที่บ้านอย่างเบื่อหน่าย หลังกลับจากเยี่ยมแอลเรียลที่โรงพยาบาล และเธอก็ยังคงถามถึงแต่ไอ้เลวแม็กนั่ม ซึ่งแน่นอนว่าฉันต้องโกหกน้องสาวไปต่างๆ นาๆ ไม่รู้เมื่อไหร่เวรกรรมของเราสองคนพี่น้องจะหมดลงสักที
ครืดๆ ครืดๆ
ฉันหยิบมือถือขึ้นมาดูเบอร์คนโทรเข้า ก่อนจะจำใจกดรับสาย
“ว่าไง”
[ฉันต้องเป็นฝ่ายพูดคำนั้นมากกว่านะ เรื่องที่ให้จัดการ ได้เรื่องหรือเปล่า]
ปลายสายถามกลับมา น้ำเสียงเอาแต่ใจและแสดงความเป็นใหญ่ของมันทำให้ฉันเกิดอาการหมั่นใส้อยู่ในใจไม่น้อย
“ไม่แน่ใจเหมือนกัน ฉันลองไปค้นเอกสารในห้องของหมอนั่นแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับการประกวดเลย คอมพิวเตอร์ของหมอนั่นก็ใส่พาสเวิล์ดเอาไว้ บางทีข้อมูลทุกอย่างอาจจะอยู่ในคอมพิวเตอร์ก็ได้ แต่รู้สึกว่าหมอนั่นจะรอบคอบและระวังตัวแจอยู่เหมือนกัน”
ฉันตอบกลับไป งานนี้ไม่หมูอย่างที่คิดไว้แต่แรกซะแล้ว บีโอไม่ใช่คนที
