ปาร์ตี้
1113 Words
“กว่าจะนัดเจอกันได้แต่ละที เริ่มยากเย็นเข้าไปทุกครั้งแล้วสินะ”
อิทธิพลบ่นเพื่อนในกลุ่มสี่ห้าคนที่นานๆ จะมารวมกลุ่มกันสักที เป็นเพื่อนซี้รู้จักกันตั้งแต่มัธยมปลายจนถึงทุกวันนี้
“มึงก็พูดไป ลองมีลูกเหมือนพวกกูบ้างจะได้รู้ว่าหาเวลาว่างมาเจอหน้าเพื่อนรักอย่างมึงยากแค่ไหน”
“ใช่” เพื่อนอีกคนพยักหน้ารับแล้วกอดคออิทธิพล “ชีวิตมึงควรลองเปลี่ยนผ้าอ้อมลูกสักครั้งนะเว้ย ถ้ายังไงมาเข้าคอร์สฝึกอบรมกับกูก่อนก็ได้ ทุกวันนี้กูอยากกราบคนคิดค้นผ้าอ้อมสำเร็จรูปเลยว่ะ นึกถึงสมัยพ่อแม่เราไม่มีผ้าอ้อมสำเร็จรูป ต้องมานั่งเปลี่ยนนั่งซักผ้าอ้อม เหนื่อยฉิบหาย กว่าจะโตจนหมาเลี้ยงตูดไม่ถึงเนี้ย”
“มึงก็งอเข่าหย่อนตูดให้หมาเลี้ยงสิวะ” เพื่อนอีกคนหัวเราะร่วนพลางรับแก้วเบียร์จากเด็กเสิร์ฟมาดื่ม “ห้ามถ่ายรูปนะมึง กว่าจะขออนุญาตเมียออกจากบ้านได้”
“นั้นเมียหรือแม่” อีกคนหยอกขึ้นแล้วหัวเราะเฮฮาไม่ได้จริงจังนัก
อิทธิพลยกเบียร์ขึ้นดื่ม พรุ่งนี้เป็นวันหยุดเขาจึงอนุญาตให้ตัวเองดื่มได้ หากไม่นับเพื่อนร่วมอาชีพเดียวกัน ตอนนี้เหลือเขาเพียงคนเดียวในกลุ่มนี้ที่ยังโสด ปกติสามสี่เดือนนัดเจอกันที แต่ช่วงโควิดจึงห่างกันไป ไม่ได้นัดพบกันมากว่าเกือบปี แต่คุยกันในไลน์กลุ่มไลน์ และเขากลายเป็นที่ปรึกษาอาการเจ็บป่วยของเพื่อนรวมทั้งลูกของเพื่อน
“นี่มึงยังตีกลองอยู่หรือเปล่าวะไอ้อิฐ”
“อืม ก็มีซ้อมบ้าง แต่ถ้าอยู่คอนโดก็เล่นเกมเอา กลัวเสียงไปรบกวนข้างห้อง”
“ซื้อยกชั้นสิจะได้ไม่รบกวนใคร แล้วก็เปิดสอนตีกลอง ลูกกูโตอีกหน่อยจะเอามาฝากให้มึงสอน สืบสานตำนานของพวกเราสมัยเรียนมัธยมไง”
“กูว่า... บางอย่างก็ให้มันจบที่รุ่นเราเถอะ” เพื่อนอีกคนหัวเราะขึ้นมา “แต่ถ้าเด็กมันชอบค่อยสนับสนุนกันไป”
“เออๆ ถึงตอนนั้นค่อยว่ากัน ตอนนี้ลูกพวกคุณมึงทั้งหลายยังใส่ผ้าอ้อมกันอยู่เลย ว่าแต่ที่เป็นผื่นผ้าอ้อมดีขึ้นแล้วหรือยัง”
“หายแล้ว มีเพื่อนเป็นหมอก็ดียังงี้แหละ”
“กูไม่คิดว่า วันหนึ่งเราจะมานั่งคุยเรื่องแบบนี้ในร้านเหล้า”
“เออ จริงด้วย คนที่หมายมั่นว่าจะมีเมียมีลูกก่อนคนอื่นคือไอ้อิฐแต่ตอนนี้ยังเป็นโสดอยู่เลย แล้วดูพวกเราสิ อดีตบอยแบนด์สาวกรี๊ดลั่นโรงเรียน สภาพตอนนี้เหมือนซอมบี้ยังไงไม่รู้”
“เอาน่า มันก็แลกกับชีวิตครอบครัวไม่ใช่เหรอ มีเมีย มีลูกที่น่ารัก”
“ถูกต้องแล้วครับ”
“เมื่อก่อนสักเหล้าเป็นกลม ตอนนี้ได้แค่เบียร์ กินกันพอหอมปากหอมคอแล้วแยกย้ายนะเว้ย”
คนที่ตั้งใจมาเมาอย่างอิทธิพลถึงกับสะอึก แต่ก็เข้าใจเพื่อนแต่ละคนดี ได้เจอกันแบบนี้ก็ไม่เลวร้ายนักหรอก ถ้าเพื่อนเรียกผู้หญิงมานั่งเป็นเพื่อน เขาคงรู้สึกกระอักกระอ่วนชอบกล ยังไงเมียของแต่ละคนก็เหมือนเพื่อนเขาด้วย จะให้ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็ยังไงอยู่ ออกจากร้านนี้ไปเขาก็แค่ซื้อเบียร์กลับไปกินต่อที่คอนโด
“รอบหน้าเปลี่ยนปาร์ตี้หมูกระทะดีไหมวะ” เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยหลังจากเบียร์หมดไปครึ่งโหล แต่ละคนตั้งใจมาดื่มเลยไม่มีใครกล้าขับรถมาสักคน พวกเขาโทรเรียกแกร๊บมารอรับ ใครทางเดียวกันก็ไปด้วย แต่อิทธิพลยังโบกมือห้าม เขายังดื่มต่ออีกสักหน่อย
“นั้นสิ เราควรทวงแชมป์ผู้พิชิตหมูกระทะกลับคืนมา”
“มึงสามคนกินสู้ไอ้อิฐคนเดียวยังไม่ได้เลย เอาไว้คราวหน้าค่อยนัดกันอีกที”
เพื่อนฝูงเริ่มทยอยแยกย้าย แต่อิทธิพลยังคงนั่งดื่มเบียร์ที่เหลืออยู่อีกแค่ครึ่งขวดก็หมด เขาลังเลอยู่ว่าจะสั่งเพิ่มอีกสักขวดหรือกลับไปต่อที่คอนโด ทว่าด้านหลังถูกกระแทกเบาๆ เขาเอี้ยวตัวไปมองก็พบดวงตากลมโตหันมาสบตา
“ขอโทษค่ะ หมออิฐ”
ชายหนุ่มอ้าปากค้าง อย่าบอกนะว่าเจอคนไข้ในผับเนี้ย! ขณะที่กำลังคิดอยู่ว่าจะเจอปัญหาอะไรอีกไหม หญิงสาวผงกศีรษะเป็นเชิงขอโทษแล้วประคองขนมเค้กวางบนโต๊ะของเขาโดยไม่ขออนุญาตสักคำ เธอล้วงมือหยิบไฟแช็กจุดเทียนวันเกิดที่ปักอยู่ เธอทำซ้ำอยู่สองสามทียังไม่เป็นผล เขาจึงยกมือขึ้นช่วยป้องลมให้เธอจุดเทียนได้สำเร็จ ดวงตากลมคู่จ้องเขาจนเป็นประกาย แบบนี้สินะ ที่เรียกว่ายิ้มไปถึงดวงตา
เกวลินยกมือส่งสัญญาณให้นักร้องบนเวที วายุพยักหน้ารับแล้วเปลี่ยนเป็นร้องเพลง Happy Birthday คนในผับร่วมตบมือตามเสียงเพลง หญิงสาวประคองขนมเค้กไปโต๊ะพิเศษที่มีการนัดหมายไว้ก่อนหน้านี้แล้ว แม้จะมีหน้ากากอนามัยปิดอยู่แต่เธอก็ร่วมร้องเพลงและอวยพรวันเกิดให้หญิงสาวเจ้าของวันเกิดที่เพื่อนๆ ร่วมสิบคนร้องเพลงอวยพรให้
เสร็จภารกิจของเกวลินแล้ว เธอถอยออกมาแล้วหันไปยกนิ้วโป้งชูให้วายุที่คืนนี้เป็นนักร้องอยู่บนเวที รัฐบาลผ่อนปรนการเปิดกิจการของสถานบันเทิงแล้ว วายุจึงได้กลับมาทำงานกลางคืนอีกครั้ง หญิงสาวกวาดตามองเห็นอิทธิพลยังนั่งอยู่คนเดียวจึงเดินเข้าไปหา ตั้งใจจะขอโทษอย่างเป็นทางการอีกครั้ง แต่เขาเรียกบริกรเช็กบิลค่าเครื่องดื่มพอดี เธอจึงรีบเดินเข้าไป
“หมออิฐคงไม่ได้โกรธขนาดย้ายร้านหรอกนะคะ”
อิทธิพลชะงักไป เขามองหน้าหญิงสาวแล้วหลุบตามองมือเล็กที่เกาะแขนของเขาอยู่ สายตาของเขาทำให้เธอรีบปล่อยมือทันที แต่หญิงสาวกลับหัวเราะออกมา
“ขอโทษนะคะ มือเร็วไปหน่อย ลืมตัวไปนิด อย่าถือสาหาความกันเลยนะคะ”
“ผมไม่ได้โกรธคุณ” เขาเพ่งตามองหญิงสาวในแสงสลัว เธอทำเหมือนคุ้นเคยกับเขามาก แต่เขากลับนึกไม่ออกว่าเจอเธอที่ไหน นอกจากดวงตาคู่สวยที่สะดุดตาเขาแล้ว ก็ยังนึกไม่ออกจริงๆ
เอ๊ะ! ดวงตาแบบนี้
- Writer
