“พูดออกมาสิ เร็ว! คุณยังไม่ตอบผมเลยนะไวท์”
พระพายสั่ง มือของเขายังคงปลุกเร้าเธออย่างต่อเนื่องไม่ยอมผ่อนแรงลงแม้แต่นิดเดียว
เขาอยากให้เธอพูดอะไร
วลัญช์นอนคิดพร้อมกับหอบหายใจอย่างหนักหน่วง
ร่างกายของเธอที่ร้อนหนาวสลับไปมา ราวกับลาวาไหลวนพร้อมกับน้ำแข็ง หลังจากถูกเขากระตุ้นถี่ ๆ จนเธอสุขสมไปกับสัมผัสของเขาสองสามครั้งติด ๆ กัน
วลัญช์รู้จักคำว่า ‘ถึงจุดสุดยอด’ ตั้งแต่วันที่สองที่ถูกพระพายล่วงล้ำ และครั้งนี้เขาก็จัดการเธอทั้ง ๆ ที่ตัวเขาเองยังมีเสื้อผ้าครบทุกชิ้น ต่างจากเธอที่นอนเปลือยอวดสายตาของเขาอยู่
“จะพูดหรือไม่พูด”
พระพายถามย้ำ ตาของเขาไม่ได้มองที่ร่างเปลือยของเธอ แต่มองจ้องที่ดวงตาของเธอคล้ายกับรอคอยอยู่ว่า เมื่อไรที่เธอจะตอบรับเขาเสียที
“ฉันไม่รู้...ไม่รู้จะพูดอะไร” วลัญช์เขากลับไปด้วยเสียงขาดกระท่อนกระท่อน เธอนอนหอบหมดเรี่ยวแรงจะคิดอะไรเอ
