12.อย่าดื้อกับผม
286 Words
"ก็ผมจะอุ้ม คุณลงไปไง ข่นรอให้คุณเดิน ลงไปด้านล่าง คงจะเช้า "
เขาบอกเธอ พร้อมกับอุ้มเธอ และเดินลงไปทันที
เดมี่ กลัวตก เธอ จึงโอบคอเขา
เจสัน พาเดมี่ มานั่งที่โซฟา ตรงที่เขานั่งอยู่ก่อนแล้ว
"พามาตรงนี้ ทำไม "
"นั่ง ตรงนี้แหละ สบายดี "
เขาบอกกับเธอ พร้อมกับ สั่งให้แม่บ้าน นำอาหารเช้า มาให้เธอ ส่วนตัวเขา ก็นั่งใกล้ๆ เธอเช่นกัน
"ขอบคุณค่ะป้า "
เดมี่ มองดูที่ถ้วย ซึ่งมันเป็นข้าวต้มกุ้ง ของโปรดของเธอ ซึ่งเธอรู้ดีว่า คงเป็นเพราะ ป้าพิ้งค์ ที่รูัใจเธอ ที่สุด
มันจะอร่อย กว่านี้ ถ้าคน ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เธอ เอาแต่จ้องหน้าเธอ อยู่นั่นแหละ แล้วแบบนี้ จะกินได้อย่างไร กัน เดมี่ คิดในใจ แต่เธอ ก็ต้องตักมันเข้าปาก อย่างรีบร้อน
"ใจเย็นๆ สิ !! ผมไม่แย่งคุณกินหรอก "
เขาบอกกับเธอ พร้อมกับก้มหน้าอ่านที่หน้าจอมือถือ เช่นเดิม
ในระหว่างที่นั่งกิน อย่างเงียบๆ จู่ๆ เขาก็ถามเธอว่า "ยังเจ็บอยู่มั้ย"
"แคร๊กกก กก " เสียงของเธอสำลัก ข้าวต้ม
"บ้า หรือ เจสัน ใครเขาถาม เรื่องแบบนี้ ตอนที่ฉัน กินข้าว เนี่ย "
เธอถามเขา ด้วยน้ำเสียงโกรธ
"ฮ่า ฮา ๆๆ ทำไม ผมถามไม่ได้หรือไง "
"เจสัน "
"เอาล่ะ ผม ไม่อยากจะเกล้ง คุณ อีกแล้ว "
เจสัน พูดจบ พร้อมกับเรียกลูกน้อง เข้ามา เก็บ ของของ เดมี่ ทุกอย่าง ย้ายไปอยู่ ห้องของผม ทั้งหมด "
"ครับ นาย / ค่ะ"
"ไม่ๆ ๆ เจสัน "
เสียงของเดมี่ ร้องบอก
Great novels start here
- Writer
