ที่โต๊ะอาหารเช้า...
ลูคัสที่นั่งรออยู่แล้วส่งยิ้มทักทายหลานชายกับหลานสะใภ้ที่เดินประคองกอดกันเข้ามาทางหน้าประตู โดยหารู้ไหมว่านั่นคือการแสดงที่มาร์คัสบัญญัติขึ้นเองเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้
“ไม่ต้องกอดฉันแน่นแบบนี้ก็ได้มั้งคะ...”
ดวงยิหวาฝืนฉีกยิ้ม ขณะเอียงหน้ากระซิบเสียงแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความไม่พอใจใส่หูของผู้ชายตัวโตที่เดินแนบชิดอยู่ไม่ห่าง
“หุบปาก ทำทุกอย่างตามที่ฉันบอกก็พอ”
ชายหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟันขาวสะอาดออกมาเสียงกระด้าง และก็ฝืนระบายยิ้มทันทีเมื่อเดินมาหยุดที่หน้าโต๊ะอาหารไม้ขนาดใหญ่
มือหนาที่ตวัดรัดเอวคอดของดวงยิหวาอยู่เมื่อครู่นี้เปลี่ยนไปเลื่อนเก้าอี้ให้กับหญิงสาวแทน พร้อมกับพูดออกมาเสียงนุ่ม
“เชิญครับ ยิหวา...”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความแปลกใจที่ถูกเขาเรียกชื่อเล่นด้วยความสนิทสนมแบบนี้ หัวใจก็อดสั่นไหวไม่ได้ ยิ่งเขาทำดีด้วย หัวใจก็ยิ่งถลำลึก แม้จะรู้ว่ามัน
