“ไม่เอาน่ามาร์ส ให้หนูดวงยิหวาเรียกตาแบบที่มาร์สเรียกนั่นแหละ เพราะถึงยังไงแม่หนูก็คือคนในครอบครัวของเราแล้ว”
“แต่คุณตาครับ...” มาร์คัสพยายามคัดค้าน แต่เมื่อเห็นสายตาจริงจังของลูคัสก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้
“โอเคครับ...”
ดวงยิหวาไม่ได้รู้สึกดีใจแม้แต่น้อยที่ได้ยินมาร์คัสพูดแบบนั้น แต่ตรงกันข้ามหล่อนกลับรู้สึกหวาดกลัวต่อไฟอารมณ์ที่ถูกเพาะบ่มไว้ภายในอกของเขามากขึ้นต่างหาก
มองก็รู้ว่ามาร์คัสอึดอัดใจแค่ไหนกับเหตุการณ์ในครั้งนี้ แม้หล่อนจะไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอะไรนัก รู้เพียงแต่ว่าเขาถูกนารีบังคับให้รับหล่อนเป็นภรรยาโดยไม่มีทางเลือกก็เท่านั้น
“ไหนมาใกล้ ๆ ตาสิ แม่หนู...”
ลูคัสกวักมือเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มองเด็กสาวตรงหน้าด้วยความชื่นชม ดวงยิหวาหันไปมองมาร์คัสหน้าเจื่อน ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ผู้ชายสูงวัยที่นั่งบนโซฟาตรงหน้า
“หมดจดเหลือเกิน...”
มาร์คัสพ่นลมออกจากปากหนัก ๆ คล้
