สวรรค์เถื่อน

ตอนที่ 1

เสียงสะอื้นเบา ๆ ที่หลุดลอดออกมาจากเรียวปากอิ่มสีแดงระเรื่อของเด็กสาวที่อุปการะมาตลอดหลายปี ทำให้นารี หญิงวัยดึกที่เกาะคานมาอย่างเหนียวแน่นมาหลายทศวรรษ รู้สึกหมั่นไส้จนไม่อาจจะฝืนตัวเองให้ทนนั่งนิ่งเฉยต่อไปได้อีก

นารี อุดมทรัพย์ หญิงวัยกลางคน เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าหลานสาวคนสวยที่กำลังสะอื้นไห้ราวกับจะขาดใจอย่างสุดแสนรำคาญ

“ยิหวา แกจะร้องห่มร้องไห้ให้มันได้อะไรขึ้นมายะ ในเมื่อทุกอย่างมันก็เกิดขึ้นมาแล้ว อย่ามาทำเป็นไม่เคยทำอย่างนี้มาหน่อยเลยน่า ของมันก็เคย ๆ กันอยู่”

ดวงยิหวา สาวน้อยแสนอาภัพเงยหน้าขึ้นมองน้าแท้ ๆ ของตนเองอย่างผิดหวัง

ก็มันไม่ใช่ครั้งแรกน่ะสิ... เพราะนารีบังคับให้หล่อนหลอกเอาเงินทองของผู้ชายแก่ ๆ ที่มาติดพันหลายคนแล้ว และโดยเฉพาะคนล่าสุด เสี่ยสำเริง เสี่ยใหญ่ค้าไม้ของภาคตะวันออกที่หล่อนแอบหนีออกมาพร้อมกับสินสอดเกือบสองล้านในวันแต่งงาน

ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวด หล่อนเปรียบได้เสมือนสัตว์ชนิดหนึ่ง ที่นารีเลี้ยงเอาไว้เพื่อหาผลประโยชน์ โดยเอาน้องสาวทั้งสองคนของหล่อนมาบีบบังคับ

 “แต่น้ารีทำกับยิหวาอย่างนี้ได้ยังไงคะ ยิหวา...”

น้ำตาพรั่งพรูออกมาอย่างสุดกลั้น ความเจ็บปวดกระแทกกระทั้นบีบคั้นหัวใจจนเลือดสาด ขาทั้งสองข้างชาดิกจนแทบจะไม่มีแรงยืนต่อไปได้อีก

“ฉันทำอะไร ก็แค่วางยาไอ้หน้าจืดนั่น แล้วก็จับแกไปนอนกับมัน ก็แค่นั้น”

น้ำเสียงของนารีเต็มไปด้วยความหงุดหงิด เมื่อต้องมาสาธยายความชั่วช้าของตนเองให้กับหลานสาวที่ตนเองใช้เป็นเครื่องมือในการคดโกงครั้งนี้ฟัง

“แต่น้ารีสัญญากับยิหวาแล้วนี่คะ ว่าจบเรื่องของเสี่ยสำเริงแล้วยิหวากับน้อง ๆ จะเป็นอิสระ แต่นี่น้ารีวางยายิหวา และก็ให้ใครก็ไม่รู้นอนกับยิหวา...”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความชอกช้ำ ความเสียใจแทรกซึมไปทั่วทุกอณูเนื้อ เมื่อนึกถึงสภาพของตนเองเมื่อเช้านี้

ผู้ชายแปลกหน้าที่หล่อนไม่เคยพบ นอนเปลือยกายอยู่บนเตียงกับหล่อน ภายในโรงแรมหรูใจกลางเมืองหลวง แม้เนื้อตัวของหล่อนจะไม่ได้ล่อนจ้อนเหมือนกับผู้ชายคนนั้น แต่มันก็มีเพียงชุดนอนสีขาวบางเฉียบบังกายไว้เท่านั้น ชั้นในที่เคยใส่ติดกายเสมอแม้กระทั่งเวลานอนก็อันตรธานหายไปจนหมด

“มันทำอะไรแกได้ที่ไหนล่ะ มันหลับเป็นตายขนาดนั้น” นารียักไหล่ขณะทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ หลานสาว

“แต่น้ารีก็ไม่น่าวางยายิหวา...”

คร่ำครวญออกมาด้วยความชอกช้ำ ความรู้สึกเหมือนถูกหักหลังทิ่มแทงราวกับเข็มแหลม หล่อนไม่เคยคิดเลยว่าน้าของตนเองจะทำกับหล่อนได้ถึงขนาดนี้ เพียงเพราะแค่คำว่าเงินเท่านั้น

ดวงยิหวายกมือขึ้นปิดหน้าสะอื้นอย่างเจ็บช้ำ หัวใจแตกสลายไม่มีชิ้นดี เพราะการกระทำที่ไร้หัวใจของน้าแท้ ๆ ของตนเอง หากแม่ของหล่อนยังมีชีวิตอยู่ หล่อนกับน้อง ๆ ก็คงได้อยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา แม้จะอดบ้างอิ่มบ้างก็ยังดีกว่าต้องมาฝืนใจไปฉ้อโกงใครแบบนี้

ตอนนี้ดวงฤดีกับดวงหทัยจะเป็นยังไงบ้างนะ ตลอดเวลา 3 ปีที่ผ่านมาหล่อนไม่มีโอกาสได้พบเจอหน้าน้อง ๆ เลยแม้แต่ครั้งเดียว

หล่อนต้องคอยฟังข่าวคราวของน้องสาวจากปากของน้ารีตลอดเวลา แม้จะไม่ยินยอมแต่หล่อนก็ไร้ทางเลือก หากย้อนเวลากลับไปได้ หล่อนกับน้อง ๆ ยินดีจะไปตายเอาดาบหน้า ดีกว่าที่จะต้องมาทนให้น้ารีกดขี่ข่มเหงแบบนี้

แต่เวลามันหวนคืนไม่ได้ หญิงสาวจึงต้องก้มหน้าก้มตาทำในสิ่งที่นารีต้องการ เพื่อหวังว่าสักวันหนึ่ง นารีจะปล่อยหล่อนและน้อง ๆ ให้เป็นอิสระสักที

 “ไม่วางยาแก แล้วฉันจะได้ผลงานชิ้นโบแดงแบบนี้ไหม นี่แกรู้ไหมยิหวา ว่าไอ้หมอนี่มันรวยขนาดไหน มันเป็นทายาทคนเดียวของอัครพรชัยเลยนะ ถ้าแกแต่งกับมัน สินสอดอื้อซ่าเลยแหละ”

นารีสาธยายพร้อม ๆ กับยิ้มหวานกับลาภที่กำลังจะตกลงมาในมือของตน ดวงตาสีนิลที่เปล่งประกายความละโมบนั้นสะท้อนออกมาจนสาวน้อยแสบตา

“แต่ยิหวาจะไม่ทำตามคำสั่งของน้ารีอีกแล้ว ยิหวาจะพาน้อง ๆ ไปอยู่ที่อื่น ยิหวาทนอยู่กับการคดโกงแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว”

ต่อมความอดทนที่เคยพิการไปนานแล้ว กำลังเริ่มต้นทำงาน ดวงตากลมโตที่ฉ่ำไปด้วยคราบน้ำตาวาววับด้วยความขุ่นเคือง

และความเด็ดเดี่ยวในน้ำเสียงเจือสะอื้นนั้นก็ทำให้นารีถึงกับไม่พอใจ หล่อนลุกขึ้นยืนเงื้อมือฟาดลงไปบนซีกแก้มนวลของหลานสาว  

“แกกล้าหือกับฉันหรือ ฉันไม่ให้ไป แกต้องแต่งงานกับไอ้ลักษกรซะก่อน พอหย่าแล้วค่อยไป”

หญิงสาวหันไปตามแรงตบนั้น มือบางยกขึ้นกุมแก้มที่เป็นรอยปื้นแดงไว้ด้วยความเจ็บ ความรัก ความเคารพที่เคยมีต่อนารีตอนนี้ติดลบจนน่าใจหาย

“แต่น้ารีผิดสัญญากับยิหวา ไหนน้ารีบอกว่าแค่เสี่ยสำเริง น้ารีก็จะปล่อยยิหวากับน้อง ๆ ให้เป็นอิสระ ยิหวายินดีจะเลี้ยงน้อง ๆ ของยิหวาเอง จะไม่ให้น้ารีต้องมาเดือดร้อนกับพวกเราเลยค่ะ ปล่อยยิหวากับน้อง ๆ ไปเถอะนะคะ”

คำอ้อนวอนที่มีความเจ็บปวดมากมายเจืออยู่ไม่ได้ทำให้จิตใจที่แข็งกร้าวราวกับหินของนารีอ่อนลงได้เลย เพราะสำหรับหล่อน มีแต่ตัวเองกับเงินเท่านั้นที่หล่อนจะแคร์ คนอื่นมันก็แค่ขยะ แค่เหยื่อที่หล่อนจำเป็นต้องใช้ในยามที่จำเป็นเท่านั้น

“ไม่ต้องมาต่อรอง ถ้าแกไม่ทำตามที่ฉันบอก รับรองว่าน้องแกทั้งสองคนเดือดร้อนแน่”