“อืม… ถ้าเจ้ามีเรื่องต้องไปทำ พี่ก็คงจะไม่รั้งให้เจ้าอยู่ แต่พี่ขอเจ้าอย่างหนึ่ง”
“ขะ…ขอ…. ขอสิ่งใดหรือเจ้าคะ” ชิงเหมยเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
“ดูแลตัวเองให้ดี” คนฟังฉีกยิ้มกว้างออกมาพลางบอกเขาด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
“ท่านพี่ชางไม่ต้องเป็นห่วง ข้าดูแลตัวเองได้” เยว่อู๋ชางยังคงจ้องดวงหน้างามอย่างไม่วางตา
เขารู้ดีว่านางดูแลตัวเองได้ เรื่องความปลอดภัยเขานั้นไม่ห่วง แต่ที่เขานึกกังวลคือเรื่องหัวใจของนางมากกว่า แต่จะให้เขาบอกนางออกไป ว่าอย่าไปมีใจ หรืออย่าไปมอบไมตรีให้แก่ผู้ใด เขาก็ไม่กล้าที่จะกล่าวออกมา เขามีสิทธิ์อันใดที่จะไปห้ามนาง
“พี่รู้… อืม… แล้วนี่ท่านลุงของเจ้าไม่อยู่จวนรึ” เขาเปลี่ยนเรื่องราวที่พูดคุยกันก่อนหน้า เพราะไม่อยากให้นางจับได้ว่าเขากำลังหวงนาง
“น่าจะออกไปทำงานน่ะเจ้าค่ะ ท่านย่าเคยบอกข้าว่า ท่านลุงเป็นคนที่ไม่ค่อยอยู่ติดจวน ตั้งแต่ข้าเข้ามาอยู่ ข้าก็ไม่ค่อยได้พบหน้า
