Chapter 2
1841 Words
Cariena's POV
.
I walked like I'd won the Miss Universe title. I smiled wickedly and dropped the lavish black port bag I had taken.
Nawala rin agad ang ngiti sa labi ko, at tumaas ang kilay ko nang makita ang mga tauhan ni Papa. Nakalinya silang lahat at nakayuko.
They're in line like idiots in my way. Huh, mga walang silbi!
"Good afternoon, Miss Cariena," bigay galang ni Edu, ang kanang kamay ni Papa. Agad niyang kinuha ang maitim na bagahe ko at napatingin siya sa helicopter na gamit ko.
I lifted my brows and rolled my eyes while giving him a smirk.
"T-that's not ours - " Awang ng labi niya at pilya akong ngumiti.
"Yes, it's not one of ours, Edu. Sa bobong mukhang aso ang helicopter na iyan!" Taas kilay ko, at nagpatuloy na ako nang hakbang. Pero nahinto lang din ako sa sarili at hinarap siyang muli.
Lumawak ang ngiti sa labi niya at kinindatan pa ako.
Oh heck! Ang pangit ah! Hindi ko type ang mga mukhang zombie sa harap ko! Ugh!
"Drive that helicopter, Edu, and crush it," I ordered like a boss.
"W-What? What do you mean by that Miss Cariena? Do you want me dead?" takot na titig niya, at nanginig pa.
My jaw parted like it almost hit the ground!
Oh hell, ba't ba ako nakikipag-usap sa mukhang zombie na ito? E, talagang wala nga naman siyang utak ano? Ano ba ang nagustuhan ni Papa sa kanya? E, ang katawan lang yata na parang si Godzilla na puno ng tattoo! Pero ang utak? Huh, ang hanep ah!
"My God, Edu! Do you have some brains? Or perhaps balls?" Sabay tingin ko sa bugok na itlog niya. Huh, okay lalaking-lalaki nga naman siya.
Napatingin na siya sa pang ibabang bahagi niya at napalunok na.
"Gusto mo ba tangalan kita ng itlog mo? At ipakin ko kay Zorya!?"
Namilog na ang mga mata ko at uminit lang din ang ulo ko.
Huh, kakatapos ko lang kay Diego at tiyak, deep fried chicken na iyon! Tsk, sana nga! Ang tagal niya mamatay at nakakasagabal siya sa lahat ng misyon ko.
"Miss Cariena, kumain na po si Zorya. Kalahating dosenang manok na puti ang binigay ko," sabay lunok niya.
Tinakpan na ang itlog niya gamit ang kamay at namula na ang mukha niya. Makailang ulit pa ang pag-lunok na ginawa niya sa sarili.
"Huh, mabuti naman! Dahil kung ginugutom mo si Zorya ko ay ang itlog mo ang ipapakain ko!" Sabay turo ng mga mata ko sa babang bahagi niya. Tinakpan niya agad ito.
"And my goodness, Edu! Ang talino mo! When I say you drive that freaking helicopter and crash it, you can jump out with your stupid parachute before hitting the group! Hindi mo ba inisip ang ganitong plano, Edu!? Nasaan ba ang utak mo?!" lakas na boses ko.
Lahat ng mga tauhan ni Papa ay napatalikod na nakayuko. I bet, the rest of the men are now laughing in silent behind their back while listening to us.
"At isa pa kayong lahat!" Sabay titig ko sa kanila. At mabilis ko rin na inayos ang sarili. Magkaka-wrinkles ako nito ng bonga!
"Ang dami-dami ninyo, pero ang bobo ninyong lahat! Mga wala kayong silbe! At ako pa talaga ang gagawa nito para matalo ang walanghiyang De Luna de letsi na pesti!"
Halos lumabas na ang ugat ko sa leeg. Konti na lang talaga at ipapakain ko na siguro ang mga hinayupak na ito kay Zorya!
Huminga ako nang malalim at inayos muli ang sarili ko. Ngayon, nakangiti na ulit ako at tinitigan ko na pabalik si Edu.
"Miss Cariena," yuko ulit niya. "P-Pata - "
"Don't you dare call me again, Cariena, Edu!"
Tumaas na naman ang boses ko. Naiirita na ako sa paulit-ulit na tawag niya sa pangalan ko.
Naimagine ko lang kasi ang mukha ng pesting De Luna na iyon. E, sa sumigaw ba naman siya nang malakas kanina? Huh, wala man lang ka-gentle-gentleman sa pagtawag niya sa pangalan ko. Sana namatay na siya!
"Miss Siobeh," hiyang boses niya.
"Ano!?" Namilog na ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya.
I tried to control my temper for the last record, but I couldn't!
Nangangati kasi ang tainga ko, at parang buhay pa ang walanghiyang Diego! Nakakabingi nga yata ang boses ko, dahil lahat sila napaatras sa kinatatayuan nila.
I hate them if they call my name a lot of times. I get paranoid and freaking annoyed. So that's why I don't want them to keep calling my name as much as possible.
"What the hell, Siobeh? Papalubog na ang araw pero ang init-init pa ng ulo mo?" arteng boses ng nag-iisang pinsan ko, si Engr Feleona Maelyn Tacadena.
Huh, nagbakasyon ba siya? Hindi ko yata alam 'to ah?
"My beautiful cousin! I miss yah, girl!" Open arms ko at ngumiwi agad siya.
We hugged and cuddles. Para kaming mga sira! Nawala na parang bula ang galit sa puso ko at napalitan ng kasiyahan ito.
"Oh my goodness! Looked at you? Tsk, Iba nga naman ang Engineer ano?" pilyang tugon ko.
Pumalupot agad ang kamay niya sa braso ko at mabilis akong hinila para makapasok na kami sa loob ng mansyon.
"You naughty girl! I came here to check you. How dare you kidnapped the young queen? Hindi ka ba natakot sa mga taong binabanga mo, cuz?" Pabulong na saad niya at lihim na akong napangiti.
Arteng kaming humakbang dalawa, pero mas bonga yata ang hakbang ko kaysa sa kanya.
"You know, Fel. If you want to beat the devil, you have to play the hell's game." Kindat at hawi ng buhok ko. Nahinto siya at nauna na akong humakbang sa kanya.
I know that she's keeping her distance with us, ganito naman talaga si Engr Feleona Maelyn Tacadena. Siya ang lihim na pinsan ko sa labas ng mundo.
It was her parent's choice, and she was sent to the Philippines as an ordinary citizen.
Heck, normal citizen? E, walang normal sa buhay niya at sa buhay namin! E, ang swerte niya lang din dahil wala silang alam sa pagkatao niya. Hindi katulad ko, na parang artista sa mafiang mundo.
"Cuz. . ." lambing na boses niya at alam kong nakasunod na siya sa akin ngayon.
Nawala ang ngiti sa labi ko at nahinto ako sa bungad ng mansyon. Lihim akong tumingala at tinitigan ang kabuuan ng lahat. Ramdam ko agad ang puot sa puso ko at ang sakit nito.
Naalala ko ang mumunting boses niya sa tuwing umuuwi ako sa mansyon na ito.
"Ate, Siobeh! Ate! I miss you!" Patakbong salubong ni Emmanuel sa akin. Naalala ko lang din ang masiglang awra niya. Naalala ko lang din ang napakagandang ngiti niya.
Huminga ako nang malalim ng maalala ito, at pilit na binabalik ang utak at puso ko ngayon. Kumurap ako nang makailang beses. Ayaw ko na kakitaan nila ako ng kahinaan sa sarili. Ayaw ko.
"I miss him too, cuz," mahinang boses ni Feleona sa tabi ko.
I blinked a lot of times, trying to control the fall of little rain on the side of my eyes. The heck, wala sa bokabolaryo ko ang umiyak ngayon.
"Did I miss him?" I pouted and, chin-up, looked at my cousin's face.
"Hmp, I don't have that feelings, Fel." Irap ko, at nagpatuloy na akong humakbang palayo sa kanya. Nakasunod lang din siya.
"Why not visit him? Hindi mo kaya ano?"
"Huh, para ano pa? Don't be stupid, Fel. Alam naman natin na patay na siya." Sbay lunok ko. Agad na sumalubong si Agatha sa akin at binigay ang maliit na bag ko.
"Si Papa?" Taas kilay na tanong ko.
"Nasa left wing po ng mansyon, Miss Cariena," yuko niya.
I walked mighty as always. Tanging ingay lang ng takong ng sapatos ko ang maririnig at nahinto ulit ako nang saglit.
Napansin ko kasi na walang ni katiting na ingay sa hakbang ni Feleona sa likod ko. Kaya nilingon ko na siya at napatingin na ako sa paa niya.
Tumaas ang isang kilay ko nang makita na rubber shoes ang suot niya.
She smiled wickedly and she knows what I'm up to. Namaywang na siya, dahil alam niyang ayaw na ayaw ko sa mga rubber shoes.
"I hate your style," I said and turned around, taking my step away from her.
"I know, and so I hate your style too," arteng sagot niya at ngumisi na ako.
May mga bagay nga naman na hindi kami nagkakasundo talaga. At madalas ito sa mga pisikal na pananamit namin. We used to hang-out alot when we were young. But that was all in the past, because everything change, and so is our hearts.
"Kailan mo balak bumalik sa Pilipinas?" tanong ko, at hindi ko siya nilingon.
"Ewan ko. Depende. . . Magbabakasyon pa ako at pupunta ng Mexico."
Nahinto ulit ako at napatiim-bagang sa sarili.
"Mexico?" saad kong tahimik sa sarili.
"Oo, bibisitahin ko siya. E, ikaw lang naman ang bawal bumisita sa kanya! At hindi naman niya ako kilala," pilyang ngiti niya nang magtapat ang titig namin dalawa.
"I came here to see Tita Engrid, and I will be leaving tonight," taas ng isang kilay niya. Ni walang ngiti sa mukha nito at ganoon din ako.
Napakuyom-kamao ako sa sarili at mabilis ang pag-iwas niya sa titig ko. Nauna na siyang humakbang sa akin ngayon at nginig ko siyang tinitigan.
I swore a lot in the back of my mind and pretended I was okay. But, oh hell, I hate you!
"Cariena, my darling hija," ang boses ni Mama at humalik agad siya sa akin.
"What happened to you, hija? Did you messed up your enemy's mission again?" kalmadong tanong niya at titig sa kabuuan ko.
I looked at Feleona's face, and she smiled wickedly, trying not to keep eye contact with me.
"Uhm, I have to go, Tita. I will visit again, okay?" Yakap niya kay Mama.
"Mag-iingat ka sa Mexico, okay? Your bodyguards are watching you from a distance," si Mama sa kanya.
"Tita. . . I don't need one. Please forward my message to Papa," she pouted.
Huh, ang sipsip talaga!
"But, Feleona - "
"Tita, I'm living a different life than different from Cariena. I don't need a bodyguard. Wala namang nakakakilala sa akin. And besides, I know how to defend myself."
"Oo, Mama. Pagbigyan mo na ang kaartehan ni Engr Tacadena!" Taas kilay ko.
"And besides, she's not a Costello." Irap ko at iniwan na silang dalawa.
"Thank you, cuz! I love you! And I will see you again!" arteng tugon niya at mas ngumiwi na ako.
I wish I could talk like s**t in front of my mother upon saying goodbye to Fel. Pero bawal, bawal na bawal akong magmura at magmatigas sa harapan ng ina ko.
"Okay, I love you too!" Pilyang ngiti ko at kaway sa kanya.
"Aren't you going to join me for dinner?" si Mama sa akin.
"In five minutes, Ma. I will take a shower first," saad ko, at iniwan ko na sila.
.
c.m. louden
- Writer
