คุณหมอแพ้ทางเด็ก (หมอเปรมมนัส&น้องบี)

17.อยากเจอ

ความเดิม- "เอาเป็นว่าเดี๋ยวเราขอคุยกับน้องก่อน น้องยังไม่บรรลุนิติภาวะเลย ขอเวลาน้องอีกหน่อย นะ" กานต์บุรุษกระซิบกระซาบตอบ

………………………………………..

"ก็ได้ แต่อย่านานนะ เพราะเราจะไม่ทนกับนายแล้ว ถามใจตัวเองก่อนว่านายคิดยังไงกับเรา ยังอยากจะมีเราอยู่หรือเปล่า เพราะเราก็ไม่อยากจะตามนายอยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะ" เมื่อพูดจบชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งเดินจากไป

..เราขอโทษนะกาย แต่เรามีน้องสาวอยู่คนเดียว เรากลัวว่าน้องจะรับไม่ได้.. กานต์บุรุษได้แต่ยืนเกาะประตูรั้วอย่างหมดเรี่ยวแรงและเหนื่อยล้าหัวใจอยู่ในที

อีกด้านของคนที่บอกว่าจะขึ้นไปข้างบน แท้จริงแล้วเธอไม่ได้เดินไปไหนไกล เธอแอบมายืนที่หลังประตูและกำลังดูกล้องวงจรปิดผ่านมือถือ

..พี่เอ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง พี่เสียสละความสุขส่วนตัวเพื่อหนูมาตลอดเหรอเนี่ย.. หนูไม่เคยนึกรังเกียจพี่เลยนะว่าพี่จะเป็นอะไร กลับรักพี่มากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ.. กานธิดาได้แต่พึมพำคนเดียวเบา ๆ แล้วเดินขึ้นบ้านไปด้วยหัวใจห่อเหี่ยว รู้สึกสงสารพี่ชายคนเดียวของเธออย่างจับใจ

…………………………….

วันนัดตรวจต่อเนื่องกานต์บุรุษพาน้องสาวมาตรวจต่อเนื่องในช่วงเช้าเพราะเป็นช่วงปิดเทอม คนตัวเล็กก็ไม่งอแงยอมมาตรวจแต่โดยดี

@โรงพยาบาลเอกชนSP@ห้องตรวจ

"ก้อนไม่ใหญ่ขึ้นนะครับ ยังคงเท่าเดิม ส่วนผลเลือดก็ดีขึ้นมานิดนึง ยังคงต้องกินยาอยู่นะครับ หมอจะจัดยาให้เหมือนเดิม และแนะนำเรื่องการกินอาหาร งดอาหารพวกน้ำตาล แป้ง และพวกที่อาหารดังแปลงต่าง ๆ กินยักผลไม้ อาหารธรรมดา ๆ บ้านเราจะดีกว่านะครับ แนะนำให้ออกกำลังลดความเครียดด้วยนะครับ" แพทย์หนุ่มเอ่ยยิ้ม ๆ นัยน์ตาเป็นประกาย ทำเอากานต์บุรุษนึกหมั่นไส้อยู่ในที {นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นแพทย์นะมึงเอ้ย..แม่จะด่าให้ มาทำตาวิบวับใส่น้องสาวฉั๊นได้ยังไง เดี๋ยวเถอะ}

อีกด้านของคนที่แอบดูที่กล้องวงจรปิดที่ห้องปฏิบัติการ

"นายว่าคุณหมอกีของนายนี่เต๊าะเด็กฉั๊นมั๊ยว๊ะ สายตามันวิบวับมากเลย" เปรมมนัสเอ่ยขึ้นหลังจากสังเกตเห็นสักพัก

"ไม่หรอก คุณหมอเค้าคงไม่คิดอะไรหรอกม๊าง..คิดมากน่า" ปกรณ์เอ่ยยิ้ม ๆ พลางตบไหล่เพื่อนเบา ๆ

"เฮ๊อ…อยากให้คลินิกเสร็จเร็ว ๆ จะได้ไป ๆ จากตรงนี้สักทีนึง รำคาญ" เปรมมนัสสบถบ่น

"ว๊ะ ไอ้นี่ นายเป็นคนขอให้น้องมารักษาที่นี่เองนะ อย่าลืม" ปกรณ์แย้งขึ้นบ้าง

"เออ..ไม่ลืม ไหน ค่าใช้จ่ายวันนี้เท่าไร ตัดบิลมาเลยจะได้จ่ายซ๊ะให้เสร็จไม่มีหนี้ผูกพัน

"เออ เสร็จแล้วเดี๋ยวส่งไปให้ ไม่มีบวก ๆ แน่นอน นายกลับไปเถอะ ไปทำงานทำการของนายบ้าง เดี๋ยวก็ถึงหูคุณลุงอีกหรอก" ปกรณ์แกล้งบ่นไปงั้น ๆ

"อือ..ขอบใจ ไปแล้ว ป่านนี้แฟ้มกองเต็มโต๊ะแล้วมั้ง" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นขณะก้าวเท้าเดินออกไปจากห้องพร้อมกับโบกมือไปมาให้คนข้างหลังและลงมายังลานจอดรถและขับออกไปยังบริษัทของตนเองทันที

@บริษัทในแม่ในเครืออนันตวรรณาวงษ์

เปรมมนัสนั่งทำงานอย่างไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไร เกิดอาการวิงเวียนเพราะคนตัวบางมาวิ่งเล่นในหัวของเขาตลอด รู้สึกเข่นเขี้ยวคันฟัน ร่างกายแข็งเกร็งอยากเจอ อยากกอด อยากกัดให้จมเขี้ยวขึ้นมาเสียอย่างนั้น

..นี่เรากินอะไรผิดสำแดงหรือเปล่าว๊ะ อยู่ ๆ ก็อยากเจอ อยากกอดสกินชิบกับยัยผีดิบนั่นขึ้นมาเฉยเลย ยัยนี่แอบใส่เสน่ห์เราหรือเปล่าว๊ะ..ฮึ่ย..ทำไงดีเกิดมาจะสี่สิบปีอยู่แล้วเพิ่งจะมาว้าวุ่นเอาอะไรอิตอนนี้..กูหนอกู.. ชายหนุ่มได้แต่สบถด่าตัวเองในใจ แต่คงแสดงออกมาทางสีหน้าอยู่ในที

อีกด้านของผู้มาใหม่

“เอ่อ..คุณเปรมมนัสครับ ผมขออนุญาตครับ พอดีผมเคาะประตูห้องนานแล้วครับ ไม่ได้ยินเสียงอนุญาตสักทีผมเลยลองเปิดเข้ามาครับ คือ..ผมจะมาเอาแฟ้มที่เอามาให้เซ็นอนุมัติเมื่อเช้านี้ครับ” ผู้จัดการวัยกลางคนเอ่ยขึ้นตะกุกตะกัก

"นี่ครับ ผมเซ็นให้แล้ว เอาไปได้เลย"

"ครับ ๆ ขอบพระคุณครับ" ผู้จัดการวัยกลางคนกล่าวยิ้ม ๆ พร้อมกับเอื้อมมือมารับแฟ้มแล้วหันหลังกลับและสับเท้าออกไปอย่างรีบเร่งอยู่ในที

ด้านเปรมมนัสเมื่อเห็นว่าไม่มีนัดอะไรเมื่อเคลียร์เอกสารเสร็จจึงได้ออกมาจากบริษัททันที เขาขับรถไปเรื่อย ๆ สายตาไปสะดุดกับร้านขายขนมเค้กเจ้าดังที่เคยขอหลานสาวให้คนตัวบางกินระหว่างรอพี่ชายมารับ ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากแล้วรีบตบไฟเลี้ยวเข้าจอดทันที

@บ้านวรนนท์

เปรมมนัสขับรถมาเรื่อย ๆ และมาจอดอยู่ที่หน้าประตูรั้วของบ้านที่เคยมาหนึ่งครั้งแต่จำจนขึ้นใจ เขาเอื้อมมือไปกดออดที่หน้าประตูเพียงหนึ่งครั้ง ก็เห็นหญิงสาวรูปร่างผอมบาง อยู่ในชุดเสื้อยืดคอกลมสีครีมกับกางเกงขาสั้นทรงบอลลูนความยาวระดับใต้เข่าเล็กน้อยสีเข้ม มัดผมสูงโยง ส่งให้เห็นลำคอระหง และใบหน้าลูกไข่ ผิวขาวใสเกลี้ยงเกลา

"อ้าว คุณอานัท สวัสดีค่า มีธุระอะไรคะ" กานต์ธิดายกมือกระพุ่มไหว้พร้อมกับเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัยอยู่ในที

"มาธุระแถวนี้น่ะ เห็นเค้กเจ้าดังเลยซื้อมาฝาก รับไปซิ" เปรมมนัสเอ่ยยิ้ม ๆ

"อ้อ เหรอคะ ขอบคุณค่ะ ขับรถกลับดี ๆ นะคะสวัสดีค่ะ" กานต์ธิดาเอื้อมมือไปเปิดประตูเล็กแล้วรับกล่องเค้กแสนสวยมาอุ้มไว้แล้วยกมือกระพุ่มไหว้อย่างนอบน้อม

ส่วนคนที่ยืนอยู่นอกประตูรั้วได้แต่ทำหน้าเหรอหราเมื่อเจอมุกนี้ได้แต่อือออ และเดินมาเปิดประตูรถแล้วขับออกไปอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี