พลาด 1/2
894 Words
ซัน…
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา” ผมร้องบอกคนด้านนอกที่เคาะประตูหลังจากนั่งทำงานเงียบ ๆ คนเดียวเพราะคุณพายัพกลับไปได้สักพักแล้ว “มีอะไร?” ผมเงยหน้ามองคนมาใหม่ซึ่งเป็นเลขาของผมก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ
“คุณหนูมาที่ผับครับ”
“…มึงแน่ใจนะว่าเป็นคุณหนูจริง ๆ” ผมถามไอ้บอสอย่างไม่เชื่อหู ตั้งแต่คุณหนูมากรุงเทพฯ ก็ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่จะแวะมาที่ผับ เหตุผลที่ผมพอจะนึกออกก็คงเพราะคุณหนูไม่อยากเจอหน้าผม
“ทีแรกผมก็ไม่แน่ใจครับ แต่จำเพื่อนที่มาด้วยกันได้ก็เลยมาบอกคุณซัน”
“คุณหนูมากับเพื่อนเหรอ” ผมเงยหน้าขึ้นไปถาม “เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ตอนเข้ามาพวกการ์ดข้างหน้าบอกว่ามากับเพื่อนผู้หญิงครับ แต่ตอนนี้มีผู้ชายสองคนนั่งอยู่ด้วย”
“ถ้าไม่ได้ทำอะไรไม่ดีมึงก็ดูอยู่ห่าง ๆ ก็แล้วกัน อย่าให้คลาดสายตา”
“เหมือนจะเมาด้วยนะครับ ได้ยินว่าขากลับจะไปค้างห้องเพื่อนด้วย”
“…แต่คุณหนูไม่เคยดื่มเหล้า?”
“ผมว่าคุณซันลงไปดูเถอะครับ ตอนนี้คนของคุณกันต์ไม่อยู่เรื่องนี้น่าจะยังไม่ถึงหูคุณกันต์ ผมกลัวคุณกันต์รู้แล้วคุณหนูจะโดนดุเอา”
“งั้นก็ปล่อยให้โดนดุไปสิ ทำผิดก็ต้องโดนลงโทษเป็นเรื่องปกติ”
“โธ่คุณซันครับ คุณหนูแกยังเด็กนะครับ คุณกันต์กับคุณโซดาเลี้ยงมายังกะไข่ในหิน ถึงคุณหนูจะดื้อบ้างแต่ก็ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางเพราะรู้นิสัยคุณกันต์ดี สมัยเรียนตั้งแต่อนุบาลยันมัธยมแม้แต่งานวันเกิดเพื่อนก็ไม่เคยไป พ่อแม่ไปรับไปส่งตลอดจนโดนเพื่อนล้อบ่อย ๆ แล้วตอนนี้คุณหนูออกมาเจอโลกกว้าง ภูมิคุ้มกันต่ำมากเลยนะครับ ถ้าเมาแค่คืนนี้แล้วคุณกันต์จับได้จนถูกลงโทษขึ้นมา คุณหนูอาจจะโกรธจนเผลอทำอะไรแย่ ๆ ตามประสาเด็กนะครับ” คำพูดยืดยาวของลูกน้องคนสนิททำให้ผมต้องถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ตกลงว่าพวกนี้มันห่วงคุณหนูเพราะกลัวโดนลงโทษมากกว่าห่วงคุณหนูเมาแล้วทำอะไรไม่ดีหรือไง?
“เออเดี๋ยวกูลงไปดู มึงให้คนเฝ้าไว้ก่อนอย่าให้หายไปไหน”
“รีบหน่อยนะครับ”
ผมเดินลงมาจากห้องทำงานซึ่งอยู่ชั้นบนของผับก่อนจะกวาดสายตามองหาใครบางคนที่มาเที่ยวโดยไม่บอกกล่าว ถึงจะรู้ว่าคุณหนูไม่จำเป็นต้องรายงานผมทุกเรื่องแต่ในเมื่อคุณกันต์ฝากฝังให้ผมดูแลคุณหนูแล้วผมก็ต้องทำตามไม่ให้ขาดตกบกพร่อง
“จันทร์เจ้ากลับห้องกันเถอะ แกเมามากแล้วนะ ไม่น่าให้แกลองดื่มเลย” เสียงแว่วไม่ไกลจากจุดที่ผมยืนอยู่นั้นดังกระทบโสตประสาททำให้ต้องหันไปตามต้นเสียง ผู้หญิงสามคนที่เมาแทบยืนไม่ไหวกำลังเดินโซซัดโซเซออกจากโต๊ะที่นั่งอยู่ไปพร้อมกัน
“ถึงจะเมาแต่ฉันก็เดินไหวนะ แถมยังคุยรู้เรื่องด้วย” เสียงหวานเถียงเพื่อนขณะเดินออกมาพร้อมกัน “ว่าแต่เราจะกลับโดยไม่บอกพนากับชาลีก่อนเหรอ” คุณหนูหันไปถามเพื่อนที่เดินโซเซออกมาด้วยกัน
“พวกนั้นบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำนี่นา งั้นเรารอพวกนั้นอยู่แถวนี้ดีไหมจะได้กลับพร้อมกันเลย” ผู้หญิงอีกคนพูดขึ้น
“รอก่อนก็ได้นะ ถึงพนาจะให้กุญแจห้องไว้แต่ฉันว่ารอกลับพร้อมกันเลยดีกว่า ไหน ๆ ก็จะไปค้างด้วยกันแล้ว” เพื่อนผู้หญิงอีกคนพูดขึ้นบ้าง
นี่อย่าบอกนะว่าจะพากันไปค้างห้องเพื่อนผู้ชายน่ะ?
“คุณหนูครับ” สามสาวชะงักพร้อมกันก่อนจะหันมาสบตากับผมที่ยืนอยู่ตรงหน้าเมื่อผมเรียกใครบางคน “ไม่เห็นรู้เลยว่าคุณกันต์อนุญาตให้คุณหนูมาที่ผับตอนกลางคืนด้วย” ผมพูดต่อพลางปรายตามองเพื่อนของคุณหนูอีกสองคนที่กำลังทำหน้าเลิ่กลั่กอยู่
“ตอนนี้ดึกมากแล้ว ผมว่าคุณหนูให้ผมไปส่งดีกว่านะครับ”
“ไม่ค่ะ หนูนัดเพื่อนไว้แล้ว” เด็กดื้อตอบกลับทันควัน
“จะไปค้างห้องเพื่อนผู้ชายเหรอครับ ถ้าคุณกันต์รู้เข้าน่าจะไม่ดีต่อคุณหนูนะ”
“จะฟ้องพ่อเหรอ” คนหน้ามุ่ยรีบท้วง
“ถึงผมไม่บอก คุณกันต์ก็คงรู้อยู่ดีเพราะที่นี่คนของคุณกันต์ก็คุมอยู่เหมือนกัน”
“เจ้า ฉันว่าแกเชื่อพี่คนนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ฉันยังจำตอนเด็ก ๆ ที่โดนพ่อแกดุได้อยู่เลยโคตรน่ากลัว” เพื่อนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กระซิบบอกคนดื้อที่ยืนจ้องหน้าผมเขม็ง
“แกไม่ต้องเรียกเขาพี่หรอก คนคนนี้อายุมากเกินจะเป็นพี่เราแล้วนะ” เจ้าของใบหน้าบึ้งตึงเอ่ยบอกเพื่อน ๆ ทำเอาผมต้องขบกรามไว้แน่น
ปากคอเราะรายจริง ๆ เลยนะตัวแค่นี้น่ะ!
- Writer
